Η διαφορική διάγνωση είναι ένα από τα κύρια καθήκοντα του κλινικού γιατρού. Οι περισσότεροι ασθενείς δε μπαίνουν στο ιατρείο λέγοντας Πάσχω από Μείζονα Καταθλιπτική Διαταραχή... δώστε μου ένα αντικαταθλιπτικό (αν και μερικοί το κάνουν!). Οι περισσότεροι ασθενείς έρχονται με συγκεκριμένα συμπτώματα που τους προκαλούν κλινικώς σημαντική δυσφορία ή διαταραχή της λειτουργικότητας τους. Μπροστά σε ένα (ή περισσότερα) ειδικά συμπτώματα, είναι δουλειά του γιατρού να επιλέξει από την πληθώρα των καταστάσεων που περιγράφονται στο DSM-IV-TR αυτές που πιθανόν ευθύνονται για τα συμπτώματα του ασθενούς. Εξοπλισμένος μ\' έναν αρχικό κατάλογο πιθανών διαγνώσεων, ο γιατρός στη συνέχεια συγκεντρώνει περισσότερες πληροφορίες (από το ατομικό ιστορικό, το οικογενειακό ιστορικό, την εξέταση της νοητικής κατάστασης ή, από εργαστηριακές εξετάσεις) που θα τον κατευθύνουν προς μια πιο πιθανή διάγνωση, η οποία γίνεται η αρχική διάγνωση που οδηγεί στο αρχικό θεραπευτικό πλάνο. Όμως, ο γιατρός πρέπει να εξακολουθήσει να είναι προσεκτικός. Η επιβεβαίωση της αρχικής διάγνωσης συχνά απαιτεί χρόνο, έτσι ώστε να αναδειχθούν τα χαρακτηριστικά της πορείας της νόσου.
Αυτό το εγχειρίδιο έχει σκοπό να βελτιώσει την ικανότητα προσδιορισμού ενός διαφοροδιαγνωστικού πλάνου αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα από διαφορετικές οπτικές. [...] (από τον πρόλογο της αγγλικής έκδοσης)