"Ayrton Senna, desde pequenininho, nao veio ao mundo a passeio" γράφει στην τόσο πρώιμη και τόσο πολυσυζητημένη αυτοβιογραφία της η τελευταία σύντροφος του Senna, η Adriane Galisteu. "Ο Ayrton Senna", ισχυρίζεται η Adriane, "από πολύ μικρός φάνηκε ότι δεν ήρθε στον κόσμο για βόλτα" -και, έστω κι αν η ίδια υπήρξε το πλέον αμφιλεγόμενο πρόσωπο στη ζωή του Senna, πιθανότατα είχε δίκιο: Ναι, ο Ayrton δεν ήταν απλώς περαστικός από αυτό τον κόσμο. Ήρθε για να κερδίσει, ένιωθε ότι αυτός ήταν ο προορισμός και η αποστολή του. Στο δρόμο για τη νίκη, μόχθησε, βασανίστηκε και, κατά μια μελοδραματική πλην χαρακτηριστική διατύπωση, "μαρτύρησε". Ο Senna έγινε ήρωας, κήρυκας και εκδικητής, ανέθεσε στον εαυτό του το βαρύ καθήκον του ασυμβίβαστου μαχητή, του πoρωμένου πολεμιστή που υπερασπίζεται με κάθε τρόπο τις αρχές του -ασχέτως εάν αυτές οι αρχές ήταν από μόνες τους αντιφατικές και συχνά αναιρούνταν από την ίδια τη μανιακή προσήλωσή του στη νίκη. Αλλά οι αντιφατικοί άνθρωποι, ιδιαίτερα όταν τυχαίνει να είναι εξαιρετικά χαρισματικοί, έστω και σε κάτι πολύ συγκεκριμένο, είναι εξ ορισμού ενδιαφέροντες. Είναι ξεχωριστοί. Κι ο Senna ήταν ακριβώς αυτό: Μια ξεχωριστή φυσιογνωμία, που μάγευε τη μάζα αλλά δεν ανήκε σε αυτή, που δε χωρούσε στις προδιαγραφές οποιουδήποτε μέσου όρου. Aνήκε σε εκείνες τις παράφορες προσωπικότητες, στους περίφημους "τρελούς" που ο Jack Kerouac μας δίδαξε να λατρεύουμε για το πάθος τους, γράφοντας στο πιο διάσημο ίσως απόσπασμα του "Στο δρόμο" ότι "οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, τρελαίνονται να μιλήσουν, τρελαίνονται να σωθούν, που ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαΐκα κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: "Αααα!!!! με θαυμασμό". [...]

(από την εισαγωγή του βιβλίου)