[...] Πρόκειται για την ιστορία του Εκτόρ, ενός μανιώδους συλλέκτη. Οι πολυάριθμες συλλογές του: οδοντογλυφίδες, στρογγυλές άκρες της κουπαστής από σκάλες, ετικέτες από πεπόνια, αυγά πουλιών... απλά τονίζουν, ως αντίθεση, το κενό της ύπαρξής του. Το μυθιστόρημα αρχίζει με την απόπειρα αυτοκτονίας του Εκτόρ, η οποία καταδικάζεται σε αποτυχία όταν τον ανακαλύπτουν να «κείται στους διαδρόμους του μετρό, πιο κοντά στη Chatelet-Les-Halles απ\' ότι στο Θάνατο». Από τότε είναι «καταδικασμένος να ζει». Παντρεύεται και μια μέρα μένει άναυδος μπροστά στο θέαμα της γυναίκας του που καθαρίζει τα τζάμια. Τότε είναι που αρχίζει μια μακρά «συλλογή στιγμών από τη ζωή της γυναίκας του», στιγμών οι οποίες αποτελούν ένα είδος ημερολογίου ενός ερωτευμένου άνδρα: ένα μέρος του κορμιού που αποκαλύπτεται όταν ανοίγει τυχαία η φούστα, ένα κλείσιμο του ματιού, ένα ατίθασο τσουλούφι, ο τρόπος που περπατά...