Το έγκλημα του Ψυχικού δεν είναι μια καταπληκτική αστυνομική ιστορία, αλλά είναι το πρώτο ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα ή καλύτερα ο πρόγονος του ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος αφού δε μπορούμε να το κατατάξουμε στην ίδια κατηγορία με την αστυνομική λογοτεχνία που διαβάζουμε σήμερα. Έχουμε ένα φόνο, έναν ύποπτο, αποδεικτικά στοιχεία αλλά δεν έχουμε ντετέκτιβ. Το βιβλίο γράφτηκε με σατυρική διάθεση, διακωμωδεί αρχές δικαιοσύνη και τύπο και γίνεται επίκαιρο περιγράφοντας τη μανία των ανθρώπων για δημοσιότητα. Πρωταγωνιστής ο Νίκος Μολοχάνθης, ένας νέος που προσπαθεί να διασκεδάσει την πλήξη του και να γίνει το «πρόσωπο της ημέρας». Ο Νιρβάνας περιγράφει πολύ ωραία την Αθήνα της εποχής αρχίζοντας από την «υψηλή κοινωνία» και φτάνοντας μέχρι τους ανθρώπους της φυλακής. Απολαυστικό είναι και το ρεπορτάζ των εφημερίδων για το έγκλημα.

ένα μικρό απόσπασμα που δεν έχει σχέση με την υπόθεση:

- Και τι βιβλία προτιμάτε, κύριε Μολοχάνθη;
-Μα φιλοσοφικά, κυρίως φιλοσοφικά. Άν έχετε τον Νίτσε του Ζαρατούστρα, θα με σκλαβώσετε. Έχω διαβάσει πολλά έργα του Ζαρατούστρα, αλλά ο Νίτσε του μου φαίνεται ανώτερο απ'όλα.