Και πάλι Σαραμάγκου. Το δεύτερο βιβλίο μετά το Περί τυφλότητας. Τώρα έχουμε πάνω από 70 % λευκό στις δημοτικές εκλογές!Η κυβέρνηση πανικοβάλλεται, κηρύσσει κατάσταση έκτακτης ανάγκης και φυγαδέυεται. Η πόλη πολιορκείται από αστυνομία και στρατό. Γιατί ψήφισαν σε αυτήν την πόλη (που πριν 4 χρόνια είχε πάθει και κρούσμα τύφλωσης) σχεδόν όλοι λευκό; Κι όχι μόνο αυτό αλλά και ειδικά εντεταλμένοι πράκτορες που εστάλησαν κρυφά να ρωτήσουν διακριτικά τον κόσμο τι ψήφισε αναφέρουν ότι όλοι αρνούνται ότι ψήφισαν λευκό. Κι έρχεται ένας καταδότης να ενημερώσει την αστυνομία (που το έσκασε κι αυτή μαζί με την κυβέρνηση) για τη γυναίκα του γιατρού, που πριν 4 χρόνια δεν είχε τυφλωθεί, ίσως αυτή κρύβεται πίσω από αυτήν τη σκευωρία. Έτσι ένας επόπτης, ένας αστυνομικός και δύο πράκτορες στέλνονται να ερευνήσουν τα αίτια. Ο επόπτης όμως αρχίζει να αλλάζει ψυχολογικά και σιγά σιγά συμπαραστέκεται στη γυναίκα, που τη θεωρεί θύμα συνομωσίας. Εξαιρετικές σκιαγραφήσεις χαρακτήρων για άλλη μια φορά, ανθρωποκεντρικότατο μυθιστόρημα, περνάμε από τον έναν άνθρωπο στον άλλον, από τη μία άποψη στην άλλη κι όλο μαζί είναι ένα ακόμη δείγμα της πρωτότυπης γραφής του Σαραμάγκου, με τη συνεχή ροή του κειμένου (ερωταποκρίσεις και κείμενο αφήγησης ενιαία) να σε κρατάει δέσμιο μέχρι το τέλος. Δυστυχώς για άλλη μια φορά με απογοήτευσε το τέλος. Στήνεται πλεκτάνη δολοφονίας της γυναίκας του γιατρού χωρίς να μας λένε τι και πώς και γιατί και ειλικρινά αυτό δεν είναι λύση γιατί το βιβλίο σταματάει απότομα έτσι κι αλλιώς. Ούτε ότι τα πράγματα αποκατάσταθηκαν ούτε ότι άλλαξε η νοοτροπία, ούτε ότι κατάλαβαν το λάθος τους ούτε τίποτα. κρίμα γιατί είναι καλογραμμένο....Ωραίες φράσεις: \"Γεννιόμαστε και τη στιγμή εκείνη είναι σαν να κλείνουμε συμφωνία για όλη μας τη ζωή αλλά μπορεί να φτάσει η μέρα που θα αναρωτηθούμε ποιος το υπέγραψε αυτό για μένα\" (σελ. 319). \"...υπήρξε μια εποχή, όταν η πέτρα απ\' την οποία είμαι φτιαγμένη ήταν λευκή, όταν μια πηγή ανάβλυζε μέρα και νύχτα από το κανάτι μου, ποτέ δε μου είπαν από πού προερχόταν τόσο νερό, εγώ απλώς βρισκόμουν εδώ κι έγειρα το κανάτι μου, τώρα ούτε σταγόνα δεν τρέχει κι ούτε ήρθε κανεις να μου πει γιατί τελείωσε\" (σελ. 334-335).