Η αυτορρύθμιση διεκδικεί ολοένα και περισσότερη ρυθμιστέα ύλη, υποσχόμενη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, ευελιξία και λιγότερο αυταρχισμό. Μολονότι το εναλλακτικό αυτό πρότυπο κοινωνικής ρύθμισης έχει εδραιωθεί και συμβιώνει αρμονικά με τους κανόνες που θέτουν τα όργανα του κράτους σε πολλές περιοχές της κοινωνικής ζωής μας, ορισμένοι αμφισβητούν την ικανότητά της να διασφαλίζει πλήρως την ισονομία και τις ελευθερίες, στις οποίες ανάγεται η νομιμοποίηση του νομοθέτη σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα.
Είναι άραγε δικαιολογημένη αυτή η επιφυλακτικότητα; Μπορεί ο τύπος αυτός κοινωνικής ρύθμισης να ενταχθεί επωφελώς μέσα σε παραδοσιακές δικαιοταξίες, μεταγγίζοντας στο εσωτερικό τους την ευελιξία και την αμεσότητα που τον διακρίνει; Υπάρχουν πεδία της κοινωνικής ζωής που προσφέρονται προνομιακά στην αυτορρύθμισή τους; Τα ερωτήματα αυτά και η επιτακτική ανάγκη να οριοθετηθεί το φαινόμενο της αυτορρύθμισης απασχόλησαν το Γ΄ Επιστημονικό Συμπόσιο του «Ομίλου Αριστόβουλος Μάνεσης», που έγινε τον Μάρτιο του 2003 στο Καρπενήσι. Ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, ερευνητές και νέοι επιστήμονες που δραστηριοποιούνται σε διαφορετικούς επιστημονικούς κλάδους, όπως οι τεχνολογίες της πληροφορίας, η έρευνα αγοράς και πολιτικής γνώμης, η πειραματική γενετική βιολογία, το συνταγματικό δίκαιο και η κοινωνιολογία του δικαίου, προσφέρουν ένα ευρύ φάσμα προσεγγίσεων ενός κοινωνικού και πολιτικού φαινομένου που μεταβάλλει ουσιωδώς τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την οργάνωση της κοινωνικής μας συμβίωσης με κανόνες.