Σε ψυχιατρείο στην Τουρκία; Ναι, αλλά αυτοί δεν είναι σαν τους άλλους, είναι Τούρκοι αντιστασιακοί, φιλέλληνες ή κάτι τέτοιο. Η όμορφη γιατρός -ονομάζεται Αυγουστίνα- μας υποδεικνύει μια έξοδο. Πάω να βγω αλλά εμφανίζονται μπροστά μου τρία μικρά Τουρκάκια, κουρεμένα σαν γλόμποι, που με κοιτάζουν χαμογελώντας περίεργα. Οι μπόμπιρες δεν μου φαίνονται εντάξει, μυρίζομαι μικρούς χαφιέδες και ρωτάω την Αυγουστίνα -γαμώτο, ήταν όμορφη η Τουρκάλα- αν υπάρχει άλλη έξοδος. Εκείνη πρόθυμα με οδηγεί σε μια πόρτα· τη δρασκελίζω και βρίσκομαι στο δρόμο. Είμαι μόνος μου. Η πόλη μου θυμίζει το Παρίσι με τζάμια και αρχίζω να προχωράω στους δρόμους της φορώντας, μάλιστα, μια πολύ chic καπαρντίνα. Σκέφτομαι πως δεν θα κατηγορηθώ για λιποταξία, αφού βρίσκομαι στην καρδιά της εχθρικής χώρας. Σε ένα χαρτί που κρατάω στα χέρια μου διαβάζω ότι οι Τούρκοι είναι υποχρεωμένοι, με το πέρας των εχθροπραξιών, να καταβάλουν στην Ελλάδα αποζημίωση 1453 δίσκων και πολλών εκατομμυρίων δραχμών. Νιώθω δικαιωμένος. Ξαφνικά, ήχος τηλεφώνου διαπερνά απ\' άκρου εις άκρον την Παρισοκωνσταντινούπολη. Το σηκώνω και είναι η Λένα. Τα υπόλοιπα είναι απλή πραγματικότητα.