Δύο αδελφές που οσμίστηκαν την αγάπη των γονιών τους μα δεν τις στιγμάτισε, έμειναν πιασμένες χέρι χέρι ως την εφηβεία και μετά ήρθαν αντιμέτωπες στην προσπάθειά τους να αναλύσουν αυτή την αγάπη και απομακρύνθηκαν από την πίεση των σκληρών γεγονότων που βίωσαν φορτωμένες μίσος και απαξίωση.
Χάντρες κομπολογιού που έσπασε σε γρανιτένιο δάπεδο έγινε η ζωή τους. Οδηγήθηκαν σε δύσβατα μονοπάτια, γεύτηκαν και προκάλεσαν πόνο, γνώρισαν τη χλιδή και την απαξίωση που έφτασε ως την αυτοκαταστροφή τους και με οδηγό τον ανταγωνισμό τους αποξενώθηκαν. Τίποτα δεν προβλέπονταν να τις ενώσει αφού να αγαπούν δεν είχαν διδαχθεί.
Ξανάσμιξαν σε κάποια σταυροδρόμια της ζωής τους μα η μετάλλαξη που είχαν υποστεί ήταν τόσο μεγάλη, που αποχωρίστηκαν και πάλι με περισσότερες και χαοτικές διαφορές. Η προσπάθειά τους για αυτοδικαίωση έμοιαζε με κραυγές "στο Όρος των Ελαίων". Πάλευαν μεταξύ αφανισμού και σωτηρίας και έγιναν ηδονοβλεψίες της πλατείας των ονείρων τους που σκορπίστηκαν στη δίνη του βοριά. Μόνον αν συναντηθούν με τον έρωτα, ίσως κάποια να σωθεί.
Αλίμονο στην κοινωνία που θρέφει στους κόλπους της τα θύματά της. Κρίμα στα θύματα που δεν έμαθαν να συγχωρούν για να αναγεννηθούν.