Στον τόμο αυτόν, τον 35ο στη σειρά "Αρχαίοι Συγγραφείς" των εκδόσεων "Ζήτρος", παρουσιάζονται τέσσερις λόγοι του μεγαλύτερου Έλληνα ρήτορα της αρχαιότητας, του Δημοσθένη. Ο πρώτος Φιλιππικός θίγει το Βορειοελλαδικό πρόβλημα, το Μακεδονικό ζήτημα. Ένα πρόβλημα που θα απασχολεί τον Δημοσθένη σε όλη την πολιτική του σταδιοδρομία από το 352 π.Χ. και πέρα. Ο λόγος αυτός είναι ένα πολιτικό μανιφέστο, αλλά και ένα λογοτεχνικό έργο υψηλής τέχνης, όπου αναδεικνύεται ο ρήτορας προγραμματικά με όλο του το πάθος, τη διεισδυτικότητα και τη δύναμη της σκέψης του.

Οι τρεις Ολυνθιακοί συνεχίζουν την πολιτική του Δημοσθένη στο Βορειοελλαδικό πρόβλημα, και συγκεκριμένα αναφέρονται στον κίνδυνο που διατρέχει η Όλυνθος εκ μέρους του Φιλίππου. Στον Α΄ Ολυνθιακό ο Δημοσθένης αναλαμβάνει να υποστηρίξει το αίτημα των Ολυνθίων για βοήθεια και μέμφεται τους Αθηναίους για την αδιαφορία και αδράνεια τους. Στον Β΄ Ολυνθιακό επαναλαμβάνει τη βασική ιδέα του Α΄ Ολυνθιακού: ο πόλεμος στην Όλυνθο είναι μια ανέλπιστη ευκαιρία (καιρός) για τους Αθηναίους που πρέπει να την αδράξουν. Παρουσιάζει τα αδύνατα σημεία του Φιλίππου και όλα τα μειονεκτήματα της Μακεδονικής οργάνωσης, προτείνει άμεση αποστολή της βοήθειας, την υπόσχεση της οποίας πέτυχε να αποσπάσει στον Α΄ Ολυνθιακό και τέλος μέμφεται και πάλι τους συμπολίτες του για την αδράνειά τους και τους καλεί να αλλάξουν συμπεριφορά. Ο Γ΄ Ολυνθιακός, αντίθετα προς τους δύο πρώτους κυριαρχείται από πνεύμα απαισιοδοξίας για τη δυνατότητα αναστροφής της κατάστασης, πράγμα που ερμηνεύεται από το μικρό μέγεθος της βοήθειας που είχε αποσταλεί στην Όλυνθο. Πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους και πιο χαρακτηριστικούς δημόσιους λόγους του Δημοσθένη. Προτείνει την αναθεώρηση των νόμων για τα "θεωρικά", καλεί σε δράση, άμεση υλοποίηση λόγων και ψηφισμάτων, στυλιτεύει τον εφησυχασμό και την ανεύθυνη στάση των συμπολιτών του, και κάνει σύγκριση της Αθήνας του 4ου αιώνα με την Αθήνα του 5ου.