Ο Κώστας Ακρίβος τοποθετεί τον Στρατή Δούκα στη θέση του αφηγητή και τον αφήνει να αυτοβιογραφηθεί, όπως εκείνος, ίσως, θα ήθελε: με τη χάρη της απλότητας και του μέτρου. Με τα στοιχεία δηλαδή που χαρακτηρίζουν και τον ήρωα στο κυριότερο έργο του Δούκα, την «Ιστορία ενός Αιχμαλώτου».
Ως προς το περιεχόμενο, ο Ακρίβος μένει πιστός σε όλα τα δεδομένα βιογραφικά στοιχεία. Ακολουθεί τον Δούκα παντού: από τα Μοσχονήσια της Μικρασίας, στο Αϊβαλί, τη Μυτιλήνη και τ\' Άγιο Όρος κι από εκεί στο διαμερισματάκι της Νεάπολης Αθηνών, στα μέτωπα των δύο Πολέμων, στις περιδιαβάσεις του στη Μακεδονία... Αναπόφευκτα λοιπόν -αλλά όχι άσκοπα- από τη διήγηση του Κώστα Ακρίβου παρελαύνουν και όλες οι προσωπικότητες με τις οποίες σχετίσθηκε ή \'συνομίλησε\' ο Δούκας: ο Χαλεπάς, ο Κόντογλου, ο Πεντζίκης κι ο Μυριβήλης ο Βενέζης, ο Σεφέρης κι ο Χριστιανόπουλος, καθώς και τα σημαντικότερα έργα του συγγραφέα, τα οποία εντίθενται στη διήγηση με ένα κομψό αυτοαναφορικό ιστορικό της συγγραφής τους.
Τεχνικά, ο Ακρίβος υποβάλλει με ιδιαίτερη δεξιότητα τη δική του γλωσσική τέχνη στο ύφος και την εποχή του Δούκα. Καθαρίζει το λαϊκό λόγο από κάθε ακρότητα ή εντυπωσιασμό και τηρεί όμορφα τη μικρασιατική και αιολική ιδιοτροπία. Επιλέγει, επίσης, να αφοπλίσει τη διήγηση από ηχηρές αξιολογικές κρίσεις τόσο σε ιστορικό όσο και αφηγηματικό επίπεδο, περιοριζόμενος στα απολύτως απαραίτητα -εννοιολογικά φορτισμένα- επίθετα.