Είναι τρία βιβλία σε ένα. Με εξαιρετική γραφή περιγράφει τρεις σπουδαίες μάχες του αρχαίου κόσμου ( Μάχη των Θερμοπυλών- Ναυμαχία της Σαλαμίνας- Μάχη των Πλαταιών) μέσω της διήγησης του Αλκαμένη, ο οποίος συμμετείχε και στις τρεις. Παρά το ότι είναι ιστορικό μυθιστόρημα η έμφαση δεν δίνεται στις μάχες, αν και φυσικά αυτές περιγράφονται, αλλά στη νοοτροπία και στον τρόπο ζωής των αρχαίων και κυρίως των Σπαρτιατών.Βρήκα μέσα σε αυτό το βιβλίο όλα όσα θα μπορούσα να ψάξω σε ένα λογοτεχνικό έργο: μια σπουδαία βασική ιστορία, ωραίο δέσιμο των επί μέρους ιστοριών, ακριβείς περιγραφές του περιβάλλοντος χώρου όπου αυτό κρίθηκε απαραίτητο από τη συγγραφέα και κυρίως και πάνω από όλα εξαιρετική μεταφορά των συναισθημάτων του βασικού πρωταγωνιστή σε εμένα.

Στο δέκατο πέμπτο μυθιστόρημα της, η αστείρευτη και πολυγραφότατη συγγραφέας Μαρία Λαμπαδαρίδου - Πόθου, παρουσιάζει στο κοινό της ένα αμιγώς ιστορικό μυθιστόρημα με κοινωνικές διαστάσεις μιας και δεν μένει μόνο στα ιστορικά δρώμενα της εποχής εκείνης, αλλά πλάθει ταυτόχρονα με τον μύθο και το κοινωνικοπολιτικό φόντο της εποχής εκείνης.

Με γραφή μελίρρυτη, ποιητική και σε διαστήματα σκληρή, η συγγραφέας μας μεταφέρει με μαεστρία στην Αρχαία Ελλάδα. Τα ιστορικά στοιχεία άρρηκτα συνδεδεμένα με τον ρου της ανατρεπτικής ιστορίας του κεντρικού ήρωα της μυθιστορίας, του Αλκαμένη, ενός Λήμνιου είλωτα της Σπάρτης.

Με εξαιρετική περιγραφική δεινότητα και μοιρολατρική διάθεση η συγγραφέας καταφέρνει και σκιαγραφεί με μοναδικό τρόπο ιστορικά γεγονότα που στιγμάτισαν το ελληνικό έθνος, γεγονότα που αν είχαν διαφορετική τροπή το σήμερα θα ήταν σίγουρα πολύ διαφορετικό. Με την μαγευτική της πένα μας μεταφέρει τα συναισθήματα, τους φόβους και τις σκέψεις των αρχαίων προγόνων και φαίνονται τόσο σύγχρονοι που ο αναγνώστης καταλαβαίνει πως η ανθρώπινη ψυχή δεν αλλάζει ανά τους αιώνες. Συνήθειες ο άνθρωπος αλλάζει, αλλά η ψυχή δεν αλλάζει.

Μετά από πολλή -σίγουρα επίπονη- έρευνα η Μαρία Λαμπαδαρίδου - Πόθου καταφέρνει να πλάσει παράλληλα με την ιστορία όλο το κοινωνικό φόντο της εποχής των περσικών πολέμων. Καταγράφοντας την καθημερινότητα των Σπαρτιατών και των Αθηναίων και τονίζοντας ταυτόχρονα και τις διαφορές των δυο αυτών πόλεων και της γαλούχησης των ανθρώπων των, ο αναγνώστης καταφέρνει να διεισδύσει ακόμη πιο βαθιά στην ιστορία θεωρώντας το μυθιστόρημα ένα σύγχρονο ανάγνωσμα με ήρωες σύγχρονους. Οι χαρακτήρες, άριστα ψυχογραφημένοι, επιβιώνουν, ζουν και αναπνέουν σε χρόνους αλλοτινούς. Διδάσκουν το ελληνικό πάθος και την ενότητα απέναντι στον εχθρό. Δεν συγχωρούν τις προδοσίες, όμως δείχνουν πολλές φορές μεγαλοψυχία.

ΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΤΕΙΧΟΣ είναι ένα αξιοπρεπέστατο μυθιστόρημα γραμμένο με συναισθηματισμό αλλά και σκληρότητα ταυτόχρονα. Όπως οι δυο όψεις των ανθρώπων. Συναισθηματικοί αλλά και σκληροί ταυτόχρονα. Γι'αυτό είναι ένα μυθιστόρημα που σαν σημείο αναφοράς έχει τον άνθρωπο, με τις φοβίες, τα συναισθήματα και τις σκέψεις του. Είναι ένα μυθιστόρημα που υμνεί τη φιλία, την ευγνωμοσύνη, την αγάπη και τον ελληνικό πολιτισμό.