Η Σοφία Νικολαΐδου για άλλη μια φορά εξαιρετική. Μετά το υπέροχο Απόψε δεν έχουμε φίλους μάς καλωσορίζει στον κόσμο της νύχτας, όπου τα μπαρ Πιτσίλες (κυρίως) και Ταραχή (δευτερευόντως) είναι το talk of the town της Θεσσαλονίκης. Η Λίζα κληρονομεί τα μπαρ μετά τον θάνατο του πατέρα της και αρχίζει να ανασυγκροτεί τις δυνάμεις της. Με αφορμή αυτο το γεγονός γνωρίζουμε την νταντά της, Μπίλυ, τον Ρώσο αρχιμαφιόζο, την οικιακή βοηθό Ταμάρα, τους γονείς της κοπέλας και τις μεταξύ τους σχέσεις. Με κοφτές, ωμές φράσεις και πολύ σύντομα κεφάλαια ξεδιπλώνεται μια ιστορία με αναγνωρίσιμους χαρακτήρες και μια θλιβερή όψη της ζωής όταν τη στοιχειώνει η κατάθλιψη και η παράλυση.

Σίγουρα το κείμενο θα μπορούσε να αναπτυχθεί περισσότερο χωρίς να καταντήσει βαρετό ή φλύαρο. Παρ\' όλ\' αυτά, έστω κι έτσι, σχεδόν συντομευμένα, με κέρδισε η Λίζα και ο κόσμος που κληρονόμησε. Ανθρώπινες ιστορίες, βαθιές αλήθειες, κατάθλιψη, μοναξιά, απογοήτευση, ερωτικές ιστορίες κι ένα κλειδί που αν κατάλαβα σωστά δεν ανοίγει κάτι ιδιαίτερο, απλώς φέρνει αντιμέτωπη τη Λίζα με τον πραγματικό της εαυτό!

Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που περιγράφει η συγγραφέας τις σχέσεις μεταξύ των γονιών της Λίζας μέσα στο γάμο τους και πώς κατέληξαν σχεδόν ξένοι μεταξύ τους. Ο πατέρας έφτασε να αδιαφορεί για την κατάθλιψη που χτύπησε τη γυναίκα του και αργότερα η κόρη έφτασε να αδιαφορεί για την παράλυση που χτύπησε τον πατέρα της, μιας και για την κόρη, έφταιγε η έλλειψη ενδιαφέροντος και αγάπης του πατέρα της για τη μάνα της που οδήγησε τη μάνα της στην αυτοκτονία. Η περιγραφή της ψυχολογικής κατάστασης της μάνας, η συμπεριφορά της και οι αντιδράσεις της δίνονται με πολύ ωραίο, συγκινητικό και αληθινό τρόπο.

Το βιβλίο μπαίνει στα τρίσβαθα του ανθρώπου, μελετά εξονυχτικά τις αντιδράσεις και τις συμπεριφορές, χωρίς να είναι όμως κουραστικό, βαρετό ή μονότονο. Αντίθετα, πολλά πράγματα η συγγραφέας τα ξεδιπλώνει στην πορεία της ιστορίας και δε σε καλωσορίζει από την αρχή στη ζωή των ηρώων της. Κάπου κάπου υπάρχουν και νότες χιούμορ, που ελαφραίνουν την αφήγηση. Ένα μικρό, πυκνογραμμένο, ειλικρινές και ανθρώπινο βιβλίο που δεν πρέπει να χάσετε.

Διαβάστε ένα μικρό απόσπασμα:

\"Αλλά ο γάμος δεν είναι μόνο τίναγμα τα σεντόνια και μαγείρεμα, φιλιά στον καναπέ και τηλεόραση, είναι και πώς μοιράζεται το οξυγόνο μέσα σ\' ένα σπίτι, ο τρόπος που κλείνει η εξώπορτα, πώς κατεβαίνει η μπουκιά στο τραπέζι, τι λες, τι κρύβεις, τι ονειρεύεσαι κρυφά από τον άλλον. Κάποια στιγμήμοιράζονται τα πράγματα, καλά κακά ζυγίζονται, δεν αλλάζουν\" (σελ. 135).