Καλό μυθιστόρημα, τρυφερό και συγκινητικό. Η συγγραφέας γράφει για τη ζωή της οικογένειάς της από τη μεγάλη πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης του 1917 έως το Ολοκαύτωμα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Τα μέλη της οικογένειας, τα παιδιά που απέκτησαν, τα όνειρά τους για το μέλλον, η πλούσια και άνετη ζωή αλλά και η στροφή στη φτώχεια λόγω πτώχευσης. Και μετά ο Χίτλερ και η Τελική Λύση, εκκαθάριση όλων των εβραίων. Ποιοι γλύτωσαν, πώς, ποιοι δεν τα κατάφεραν. Στο σημείο όπου συγκεντρώθηκαν οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης και πήγαν με τρένο στο Νταχάου, όπου κάποιοι εξολοθρεύτηκαν και κάποιοι αγωνίζονταν να επιβιώσουν, η συγκίνηση φτάνει στο αποκορύφωμα, αφού η συγγραφέας χρησιμοποιεί πολύ προσεκτικά τις λέξεις και αποφεύγει τον φθηνό εντυπωσιασμό. Ουσιαστική μαρτυρία για ουσιαστικές απώλειες. Λίγο άκυρος ο τίτλος του βιβλίου, αφού δεν διαδραματίζει και κανέναν πρωτεύοντα ρόλο το βραχιόλι στην πλοκή της ιστορίας. Απλά ανοίγει το μυθιστόρημα, οπότε και η οικογένεια Σαΐας γλυτώνει από τη φωτιά χάρη στους τσιγγάνους, στη ματρόνα των οποίων η Μπενούτα χάρισε το αγαπημένο της βραχιόλι ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, και το κλείνει όταν ο εγγονός της επιστρέφει στον καταυλισμό κατά παράκληση της γυναίκας που ειχε δεχτεί το βραχιόλι για να του το γυρίσει πίσω και να κλείσει ο κύκλος. Καλό μυθιστόρημα και αξιοπρεπές. Όπως η συγγραφέας γράφει στην τελευταία σελίδα του βιβλίου \"ένιωσε την ανάγκη να γράφει για αλήθειες, μήπως και ο κόσμος γίνει καλύτερος\".