Η Σάρλοτ χτυπά διστακτικά την πόρτα του αγροκτήματος. Είναι η μητέρα του μωρού. Είναι μόλις δεκαενιά χρόνων. Δεν έρχεται μόνη της. Μαζί της, φέρνει το παρελθόν, με όλο τον πόνο που κρύβει, μα και την ελπίδα ότι ο χρόνος επουλώνει ακόμα και τις πιο βαθιές, αθεράπευτες πληγές. Μια ξαφνική καταιγίδα την παγιδεύει στο σπίτι μας, παγιδεύοντας συνάμα και τις αναμνήσεις μου... Ο πατέρας μου κι εγώ βγαίνουμε έξω στο κρύο. Δένουμε τα χιονοπέδιλα στα παπούτσια μας και πατάμε με δύναμη στο έδαφος. Ο ήλιος δύει σιγά σιγά. Ξαφνικά ακούμε ένα ρυθμικό κλάμα κι έπειτα, από μακριά, την πόρτα ενός αυτοκινήτου να κλείνει. Το κλάμα, σπαρακτικό και ικετευτικό, συνεχίζει. Πανικόβλητοι, τρέχουμε προς το μέρος του. Είναι ένα μωρό, τυλιγμένο σε μια ματωμένη πετσέτα, εγκαταλειμμένο μέσα σε έναν παγωμένο υπνόσακο.