Πρώτα πρώτα να ξεκαθαρίσω ότι το βιβλίο το διάβασα ως αναγνώστης και δεν το μελέτησα ως ερευνητής, επομένως δεν είμαι σε θέση να εντοπίσω λάθη ή αβλεψίες συγκριτικά με άλλες πηγές. Ο αγώνας της Τουρκίας για την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η θέση της Ελλάδας, της Κύπρου και της κοινότητας των Ελλήνων Κωνσταντινουπολιτών αναλύονται σε αυτό το βιβλίο. Ομολογώ ότι μια μονομέρεια και μια υποκειμενικότητα υπάρχουν στη μελέτη αυτήν. Υπάρχει μονομερής, εις βάθος και αρκετά αναλυτική περιγραφή της Τουρκίας, της πρόσφατης ιστορίας της (20ός και 21ος αιώνας) και μεγάλη έμφαση στην οικονομία της και στη στρατοκρατορία της. Αναλυτικά και εκτενή παραδείγματα που αποδεικνύουν το πόσο σημαντική θέση κατέχει ο στρατός στην Τουρκία στον οικονομικό και τον επιχειρηματικό τομέα. Τράπεζες, υπουργεία, εταιρείες, μετοχές και πολλά άλλα. Μαζί με αυτά αναλύονται η στάση των ΗΠΑ και της Ευρώπης απέναντι στις αιτήσεις και απαιτήσεις της Τουρκίας ως προς την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι αλλαγές που πρέπει να κάνει (αλλαγές που πάντα συναντούν αντιδράσεις) και τι υπόσχονται οι ξένες δυνάμεις για να κατευνάσουν τον λύκο! Πουθενά κάτι για τη στάση της Ελλάδας, μόνο μια απαξίωση ότι δεν έκανε τίποτα για να υπερασπιστεί τα δίκαι της κι αυτό προφορικά σχεδόν, μιας και δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα για να το στηρίξει. Σίγουρα δεν μπορούμε να ξεσηκωθούμε και να κάνουμε επανάσταση αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην έγιναν κινήσεις από την Ελλάδα στη διπλωματική κονίστρα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Στο βιβλίο ελλείπει και η βιβλιογραφία, υπάρχουν όμως άφθονοι πίνακες για να μελετήσει κανείς την τουρκική οικονομία με παραδείγματα και στατιστικά στοιχεία!

Ο συγγραφέας δε διστάζει και να προφητέψει στη σελίδα 53 τρεις περιπτώσεις αν η Ευρώπη δεν αλλάξει τα κριτήρια ένταξης: Η Τουρκία συμμορφώνεται, η Τουρκία προθυμοποιείται να διεκπεραιώσει τις απαιτήσεις της Ευρώπης και η Τουρκία αποσύρει την προθυμία της να γίνει μέλος της Ένωσης! Τα σημεία αυτά τα αναλύει περαιτέρω και στο τέλος κλείνει το κείμενο με συναισθηματικές κορόνες για τον Έλληνα της Κωνσταντινούπολης: \"εμείς τι θα γίνουμε!\" Προς Θεού, δεν το κοροϊδεύω ούτε το αίσθημα ούτε το άδικο, απλώς μου φαίνεται πολύ έντονο και διαχυτκό σε μια μελέτη που θαμπορούσε να αναπτυχθεί αλλιώς και με ισόρροπες δυνάμεις.