"Έλα μαζί μου. Έλα να φύγουμε. Δεν φεύγω χωρίς εσένα. Πάμε να φύγουμε μαζί. Γιατί αργείς να ετοιμαστείς; Εγώ είμαι έτοιμος. Έτοιμος για το μεγάλο ταξίδι. Δεν φεύγω όμως μόνος μου. Είχαμε πει πως θα φύγουμε μαζί. Γιατί εσύ μένεις; Γιατί δεν ετοιμάζεσαι; Εγώ είμαι τόσον καιρό έτοιμος. Δεν μπορώ να περιμένω άλλο. Έλα, σου λέω, έλα. Έχουμε να πούμε πολλά στο δρόμο. Έχουμε να κάνουμε πολλά. Δεν θα φτάσουμε στο τέρμα χωρίς να μιλήσουμε. Χωρίς να σχεδιάσουμε το μέλλον μας. Χωρίς να ονειρευτούμε..."

Πάντα υπήρχε μία υποσυνείδητη ανάγκη να εκθέσω τις σκέψεις μου και τα βιώματά μου, πάνω στο λευκό χαρτί.
Όπως στο προηγούμενο βιβλίο μου, η έκφραση "Μαμά, τι θα πει Ειρήνη;" με συντρόφευε και εξακολουθεί να με απασχολεί -καλώς ή κακώς- από την αλήστου μνήμης εποχή του Εμφυλίου, έτσι και στο "Έλα", οι θύμησές μου είναι ζωντανές, αληθινές, ακριβές που θα επιθυμούσα να τις διαβάζω όχι μόνον εγώ αλλά και τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου και ίσως ίσως αρκετοί αναγνώστες-βιβλιόφιλοι.
Δεν έχω την αξίωση να δηλώσω συγγραφέας.
Έχω όμως την πρόθεση να δηλώσω ότι μου αρέσει πολύ -πάρα πολύ- να γράφω.