Οι υπηρεσίες υγείας στη χώρα μας και ειδικότερα το Εθνικό Σύστημα Υγείας (που θα έπρεπε να είναι η ραχοκοκαλιά τους) αποτελούν μόνιμο θέμα του δημόσιου διαλόγου, μάλλον μάταια. Προφανώς το ζήτημα δεν θα βελτιωθεί, παρά μόνο αν συνεχιστεί και εμπλουτιστεί ο διάλογος αυτός, αναζητώντας πιθανώς και άλλες μορφές διεκδίκησης.
Μια σύνοψη της εμπειρίας των τελευταίων δεκαετιών προσφέρει ο Λ.Λ. Λιαρόπουλος, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, ένας άνθρωπος που έχει ζήσει "από μέσα" τη θερμή αυτή κατάσταση. Η εμπειρία του, συσχετισμένη με μια πλούσια συλλογή από αναφορές στον ημερήσιο Τύπο, άρθρα και μελέτες, αποτυπώνεται στο νέο του βιβλίο "Τα "εγώ" του ΕΣΥ", που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ.
Ο συγγραφέας ασχολήθηκε εντατικά με την οργάνωση του συστήματος υγείας από το 1975, όταν ως συνεργάτης του ΚΕΠΕ ανέλαβε τη σύνταξη της Έκθεσης για την Υγεία. Έχοντας βιώσει το γνωστό ως "πείραμα Δοξιάδη" (1980), την προσπάθεια του Αλ. Παπαδόπουλου (2001) και όλες τις ενδιάμεσες στάσεις μέχρι τις σημερινές προσπάθειες Κακλαμάνη, έχει κατά τεκμήριο πάρα πολλά να πει. Αν αυτά στη γενικότητά τους μπορούν να θεωρηθούν γνωστά οι λεπτομέρειες και η αναζήτηση
των αι τίων αξίζουν πάντα μια προσεκτική θεώρηση. Ταυτόχρονα, η ιστορική αναδρομή αποτελεί μια αφορμή για σκέψη και προβληματισμό, που ίσως κατευθύνει και αλλάξει το προδιαγραφόμενο μέλλον.
Ο Λ.Λ. Λιαρόπουλος με τόλμη και συνεκτικό λόγο στηλιτεύει τις ιδεοληψίες και τον ανορθολογισμό, την εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων, την αδιαφορία και αδράνεια των πολιτικών, διοικητικών και επιστημονικών φορέων αλλά και των προσώπων, που καθήλωσαν και οδήγησαν στην απαξίωση το ΕΣΥ.
Δύσκολα θα βρεθεί Έλληνας πολίτης που δεν ενδιαφέρεται για τις "πικρές αλήθειες" που καταγράφονται στο βιβλίο αυτό. Η αποτύπωση των πάγιων ερωτημάτων και η ανασκόπηση των (ελάχιστων) απαντήσεων που δόθηκαν κατά τις τελευταίες δεκαετίες αποτελεί επιπλέον μια χρήσιμη σύνοψη για τους μελετητές του αντικειμένου.