Ένας καλός σχετικά Ξανθούλης.
Ναι, θα το πρότεινα σε φίλο-η μου
18-07-2013 07:01
Υπέρ Ενδιαφέρον, Πρωτότυπο, Ευχάριστο
Κατά
Εχει μια εμμονή ο Ξανθούλης με τη δεκαετία του 1950 και τα φίδια. Ξανά εδώ η αγαπημένη του δεκαετία, ξανά αγαπημένα φαντάσματα του παρελθόντος (;) του (;), ξανά η γνωστή γραφή του. Ευτυχώς όμως, αν και πάλι δεν κατάλαβα και πολλά σε αυτό το βιβλίο, γράφει ωραία, μελαγχολλικά φθινοπωρινά. Ένας άντρας, μια γυναίκα και οι κόρες τους μένουν κοντά στον Μαραθώνα, δίπλα στο εξοχικό ενός γιατρού και του εραστή του και ενός ζευγαριού που ο άντρας πολεμάει με τον καρκίνο. Η σύζυγος του πρωταγωνιστή πηγαινοέρχεται Κυψέλη-Μαραθώνα όπου αργοσβήνει ο πατέρας της. Τα κορίτσια τους ανακαλύπτουν τον κόσμο, με μια δική τους βαρβαρότητα (θάβουν τελετουργικά κάθε ψόφιο πλάσμα που βρίσκουν). Εικόνες καλοκαιρινές, θλιβερές, ελληνική μικροαστική πραγματικότητα, αναμνήσεις και κυνήγι θησαυρού σε μια Θεσσαλονίκη που παρασέρνεται από τον χρόνο. Δεν βγάζει νόημα ή ειρμό αλλά είναι καλογραμμένο και σε καμιά περίπτωση δεν θα το απέρριπτα ως βιβλίο.
Ήταν χρήσιμο αυτό το σχόλιο;
Ναι
/
Όχι