Στο νέο της ψυχογραφικό και ηθογραφικό μυθιστόρημα η κ. Τατάκη επιλέγει να ασχοληθεί με ένα αιώνιο και πανανθρώπινο πρόβλημα: την ψυχοπνευματική διάπλαση των εφήβων, την απόκτηση των πρώτων γνώσεών τους, την είσοδό τους στον κοινωνικό στίβο, την πρώτη τους γνωριμία με τον έρωτα... Οι αμφισβητήσεις αλλά και τα όνειρα οδηγούν αρχικά τους νέους μακριά, σε αναζητήσεις επίπονες και φθοροποιές, από τις οποίες ωστόσο αποκτούν πολύτιμα βιώματα και γνώσεις. Και είναι πανάρχαιος ο κανόνας της επιστροφής στην Ιθάκη, κανόνας που ισχύει και για τη Δέσποινα. Εκεί, στη δική της Ιθάκη, στα προγονικά της χώματα θα βρει την πραγματική ευτυχία, εκεί και όχι αλλού θα υλοποιήσει τα όνειρά της. Με άλλα λόγια η Τατάκη με την ιστορία που έπλασε θέλει προφανώς να μάς υπενθυμίσει πως πολλές φορές έχουμε μπροστά στα μάτια μας αυτό που ζητάμε και που επιθυμούμε, αλλά δεν το βλέπουμε, δεν το αντιλαμβανόμαστε. Μόνον όταν απομακρυνθούμε από αυτό και ωριμάσουμε μέσα από διάφορες αντίξοες καταστάσεις το εννοούμε και το αξιολογούμε σωστά.

(Γεράσιμος Γ. Ζώρας, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών)