Τον πέμπτο αιώνα π.Χ., οι Έλληνες επινόησαν την ιδέα του πνευματικού κόσμου. Για πρώτη φορά στην ιστορία, ερωτήματα σχετικά με την κοινωνία, τη γλώσσα, τον πολιτισμό και την ηθική απασχολούσαν σημαντική μερίδα του πληθυσμού. Η κινητήριος δύναμη πίσω από αυτές τις εξελίξεις ήταν ένας γαλαξίας φιλοσόφων, ρητόρων και, άνω απ\' όλα, διανοουμένων, που σήμερα αποκαλούμε "σοφιστές". Από την αρχή, οι σοφιστές ήταν εξίσου επιδραστικοί όσο και αμφιλεγόμενοι. Ο στόχος τους, να κατανοήσουν και να ελέγξουν το χάος της πολιτικής ζωής, ήταν επιτακτικός, αλλά οι μέθοδοί τους ύποπτες.
Ο Πλάτωνας, ιδιαίτερα, είναι εξαιρετικά επικριτικός απέναντί τους, αλλά, όπως η ενιδαφέρουσα οπτική που υιοθετεί το βιβλίο υποδηλώνει, θα ήταν λάθος να πάρει κανείς τα λόγια του τοις μετροιτοίς. Για την ακρίβεια, ο Πλάτωνας αντιπροσωπεύει τον απόλυτο θρίαμβο των σοφιστών και χωρίς αυτούς το μοναδικό του πνευματικό επίτευγμα δεν θα είχε πραγματοποιηθεί.

Ο Lawson - Tancred μας δείχνει πως το έξοχο ύφος, η δραματική ένταση, οι φιλοσοφικοί υπαινιγμοί, αλλά και η μορφή αυτή καθεαυτή των διαλόγων αποτελούν προϊόν του διαφωτισμού των σοφιστών, από τους οποίους ο Πλάτωνας άντλησε πολλές πηγές. Το βιβλίο αυτό προσφέρει μια διαφορετική οπτική στη σχέση του Πλάτωνα με τους προκατόχους του και μια πιο οξεία ματιά στην αξιομνημόνευτη φιλοδοξία του να τοποθετήσει τη φιλοσοφία στο επίκεντρο της ζωής.