Μπήκα σ\' ένα μπαρ. Ο ξένος ανταποκριτής ενδιαφερόταν ακόμα να μάθει ποιος σκότωσε τον Πολκ. Στο "καθιστάδικο" ένα "βλαχοκυρίζι" έλεγε σ\' ένα "χεβιμεταλά" ότι το βράδυ θα πήγαιναν σε μια καινούργια ντίσκο που άνοιξε στη Βουλιαγμένης, "εκατό μέτρα πέρα από κει που σκοτώθηκε ο Παναγούλης". "Τώρα με φώτισες". "Ακριβώς. Στο φωτάδικο δίπλα". Παναγούλης, Μανδηλαράς, Λαμπράκης, Μπελογιάννης, Βελουχιώτης, μαρτυρικά πεσόντες. Οι ωραίοι Ωρεοί απομακρύνονταν ολοένα. Γίνονταν τόπος συμβολικός μιας κατάστασης. Είμαστε λίγοι, μα πιστοί στων αγγέλων τις τάξεις.
"Οι ωραίοι Ωρεοί", κληρονόμοι του Άρη, του Μπελογιάννη και του Λαμπράκη, κρύβουν ένα μυθικό θησαυρό κάτω από επιχωματώσεις κομπιναδόρων και λουφαδόρων. Ο θησαυρός αυτός, κι αν δεν είναι οι λίρες που μετέφερε το αεροπλάνο των Άγγλων για τον Ζέρβα στην αντίσταση, υπάρχει. Ζει. Στην καθημερινότητα "της πίστας και της πίτσας, στο μπρούτο της Ανατολής και στο καλλιεργημένο της Δύσης" -που υπόκεινται σε αέναες μεταλλάξεις στην Ελλάδα της τελευταίας εικοσαετίας.
"Οι ωραίοι Ωρεοί" είναι η Ελλάδα εκτεθειμένη στο ντιβάνι μιας ανηλεούς ψυχανάλυσης από ένα δαιμόνιο συγγραφέα που φιλοσοφεί την Ελλάδα ως Ωραία Γυναίκα.
"Οι ωραίοι Ωρεοί", το καινούργιο μυθιστόρημα του Βασίλη Βασιλικού, είναι η ιστορία όπως θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία: συναρπαστική σαν αστυνομικό μυθιστόρημα, ερωτική σαν νεανική αγάπη, ένας πραγματικός θησαυρός ελληνικής μνήμης και κοινωνικών οραμάτων.