Μη με δουν τα γατιά μου να ξαπλώνω και να παίρνω βιβλίο στα χέρια μου, τσουπ, γίνεται επίθεση! Δε ξέρω αν τους τράβηξε την προσοχή το αρκουδάκι στο εξώφυλλο του βιβλίου «Τα τελευταία Χριστούγεννα του πολέμου» του Primo Levi από τις Εκδόσεις Καστανιώτη, αν και εγώ τους είπα ότι αυτά τα «αρκουδάκια» δεν είναι για να χαιρόμαστε αλλά για να μας θυμίζουν ότι το χειρότερο και πιο επικίνδυνο «ζώο» είμαστε εμείς.

Ένα κορίτσι που αποκτάει φτερά και πετάει. Ένα καγκουρό που είναι καλεσμένο στο κοκτέιλ ενός μεγαλοαστικού σπιτιού. Μια ομάδα ανθρώπων που εξαφανίζει μέσα στη νύχτα ένα ολόκληρο τρένο. Ένας άνθρωπος που κατορθώνει να περάσει μέσα από έναν τοίχο. Μια αρρώστια σε στρατόπεδο συγκέντρωσης που θα αποδειχθεί σωτήρια για τον ασθενή. Μια αράχνη που δίνει συνέντευξη και εξηγεί γιατί πρέπει να πεθαίνουν οι αρσενικοί. Και άλλα πολλά. Σε αυτή τη συλλογή ο αναγνώστης θα βρει τα διηγήματα που ο Πρίμο Λέβι έγραψε τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του. Κι είναι διηγήματα που άλλοτε είναι αυτοβιογραφικά -από την παιδική ηλικία του συγγραφέα αλλά και από την περίοδο που τον έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο, την περίοδο των ναζιστικών Λάγκερ-, άλλοτε κινούνται σε έναν ονειρικό-καφκικό κόσμο, και άλλοτε λειτουργούν ως αλληγορίες, αφήνοντας στα ζώα το ρόλο του πρωταγωνιστή. Όπως όλα τα βιβλία του μεγάλου Ιταλού συγγραφέα, έτσι κι αυτά τα διηγήματα της ωριμότητάς του κάνουν τον αναγνώστη να σκέφτεται, τον συγκινούν και, συχνά, τον διασκεδάζουν. [...] (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Εκεί όπου μαινόταν ο εξανθηματικός τύφος, που συχνά είναι θανατηφόρος και μεταδίδεται με τις ψείρες των ρούχων, οι κρατούμενες που ήταν υπεύθυνες για το σιδέρωμα των στολών των Ες-Ες πήγαιναν και εύρισκαν τις συντρόφισσες τους που πέθαιναν από τύφο, μάζευαν τις ψείρες από τα πτώματα και τις έβαζαν κάτω από τους γιακάδες των στρατιωτικών σακακιών. Οι ψείρες μπορεί να είναι μάλλον αντιπαθητικά ζώα αλλά δεν έχουν ρατσιστικές προκαταλήψεις» (απόσπασμα από το βιβλίο)