Όταν η Αδελφότητα της Μεγάλης Ουτοπίας κάνει πάνω στη σκακιέρα την κίνηση του «Ηθόμετρου», προκαλώντας ηθικό στριπτίζ , ανατροπή των κοινωνικών δομών, της εξουσίας και στοιχίζει τους ανθρώπους κατά ηθικό ύψος, τότε το παιχνίδι δείχνει να παίζεται μεταξύ της αδελφότητας και της Εξουσίας.
Όταν στη συνέχεια η Αδελφότητα κάνει τη δεύτερη κίνηση, αποδεικνύοντας την ύπαρξη του Θεού, τότε η παρτίδα δείχνει να παίζεται μεταξύ της αδελφότητας και του Ανθρώπου.
Στη συνέχεια, όταν το συναίσθημα της ενοχής φέρνει τη Νοσταλγία του Τίποτα», η παρτίδα μοιάζει να παίζεται μεταξύ της Αδελφότητας και του Θεού.
Τέλος, όταν η Ύλη απαιτεί από την Ιδέα τη δικαίωσή της, το παιχνίδι φαίνεται να παίζεται μεταξύ του Θεού και του Εαυτού Του.
Πώς τελειώνει αυτό το υπαρξιακό θρίλερ;