Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να γίνει κατανοητό από τον Κύριλλο, τον έναν από τους δύο γιους του Ουάιλντ, το πραγματικό μέγεθος του πατέρα του, όπου σε δημόσια εκπομπή του ΒΒC ομολόγησε πως τον θυμότανε να τους διηγείται (στον αδελφό του και τον ίδιο) την ιστορία του εγωιστή γίγαντα και άλλα παραμύθια για να κοιμηθούν.

Η ομολογία αυτή του Κύριλλου έχει μια μικρή φιλολογική αξία, γιατί μας μαθαίνει πως τα παιδικά παραμύθια, τα τόσο αισθαντικά και ευαίσθητα αυτά παραμύθια του Ουάιλντ, δεν είναι ένα μέρος της φιλολογικής παραγωγής του για να κριθούν ανάλογα με το ταλέντο του αλλά δημιουργήθηκαν για να καλύψουν μια πρακτική ανάγκη της καθημερινής ζωής του, άρα προϊόντα της μεγαλοφυΐας του.

Στις προλογικές αυτές γραμμές δεν είναι δυνατόν να κριθούν τα παραμύθια του Ουάιλντ, αλλά αξίζει τον κόπο να έχει υπόψη του ο αναγνώστης -κυρίως ο μεγάλος- πως στον πυρήνα του μύθου εμπεριέχεται η πλούσια λαϊκή παράδοση της Ιρλανδίας, μια παράδοση που είχε μεταδοθεί σε αυτόν, τον φανατικό της αισθητικής, από την ποιήτρια μητέρα του.

Η παράδοση του νησιού παντρεύτηκε με ένα από τα πιο λαμπρά και ευαίσθητα πνεύματα του κόσμου και από αυτόν το γάμο προκύψανε αυτά τα μικρά διαμάντια ευαισθησίας, καλαισθησίας και αισθαντικότητας.

Περιέχονται οι ιστορίες: "Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας", "Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο", "Ο εγωιστής γίγαντας", "Ο αφοσιωμένος φίλος", "Μια διαπρεπής ρουκέτα", "Ο νεαρός βασιλιάς", "Τα γενέθλια της Ινφάντα", "Ο ψαράς και η ψυχή του", "Το αστερογέννητο παιδί".