Βιβλίο Πανδαισία Ιρισισμών
Συγγραφέας Έμυ Τζωάννου
Κατηγορία Ποίηση
Εκδότης Γρηγόρης
Συντάκτης-ρια Κωνσταντίνος Μπούρας

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Επιτέλους, ένας σημαντικός εκδότης, υπερέβη την Κρίση που μαστίζει τη χώρα μας κι αποφάσισε κάτι το αυτονόητο: να εξαγάγει και να επενδύσει στο μόνο σοβαρό πολιτιστικό μας προϊόν, στη σύγχρονη, στη σφύζουσα, στην ακμάζουσα Νεοελληνική Ποίηση, που μας «χάρισε» δύο Βραβεία Νόμπελ Λογοτεχνίας κι επανέφερε στην επικαιρότητα τα ανθρωποκεντρικά ιδεώδη και την έννοια τού Μέτρου, εκείνο που η αρχαία τραγωδία καθαγίασε ως «χρυσή τομή» και κανόνα ευημερίας…

Πρώτο στη σειρά Nεοελληνική Λογοτεχνία σε Μετάφραση 1 / Ποίηση 1 το βιβλίο αυτό τών Έμυ Τζωάννου και Παρασκευής Μόλαρη ευτύχησε να εύρη εκτός από καλόν εκδότη κι επιστήμονα μελετητή, μεταφραστή και λογοτέχνη, τον καταξιωμένο στη συνείδηση όλων Καθηγητή Δημήτρη Φίλια, ο οποίος έχει μεταφράσει στα γαλλικά τα αξιολάτρευτα κόμικς του Αρκά (από τον ίδιο εκδοτικό οίκο ΓΡΗΓΟΡΗ).

Επομένως πρόκειται εδώ για μια ευτυχία συγκυρία – συνύπαρξη τόσων πνευματικών ανθρώπων προς επίτευξιν ενός κοινωφελούς σκοπού: τη διάδοση της σύγχρονης ποιητικής παραγωγής εκτός συνόρων της πολύπαθης χώρας μας με «όχημα» τη δημοφιλή γαλλική γλώσσα, που κάθε μορφωμένος άνθρωπος απανταχού του πλανήτη οφείλει να γνωρίζει (μαζί με την αρχαία ελληνική, τη λατινική, την αγγλική και όλες τις άλλες μείζονες γλώσσες πανάρχαιων πολιτισμών όπως είναι ο δικός μας)….

Τα μεταφράσματα είναι αριστοτεχνικά, πολλές φορές ανώτερα από τα πρωτότυπα ποιήματα κι αυτό μπορεί να εξηγηθεί με τον υπερχειλίζοντα λυρισμό μιας νεοεμφανιζόμενης σχετικά ποιήτριας που μετράει δέκα μόλις χρόνια παρουσίας στα νεοελληνικά μας Γράμματα. Η συναισθηματικότητα της γραφής, η δοξαστικότητα του ύφους κι ο θηλυκός, παθητικός ερωτισμός του περιεχομένου δημιουργούν ένα πυκνό δίχτυ αισθημάτων, έναν ολοένα κι εντεινόμενο ρυθμό, έναν παλμό που υπέρ-τείνει προς το άπειρο… με αποτέλεσμα να παρατηρείται ενίοτε το λεγόμενο «Παράδοξο του Diderot» (γνωστότερο περισσότερο από το θέατρο) σύμφωνα με το οποίο η υπερβολική συναισθηματική ταύτιση του ομιλούντος με το «ρόλο» του ενδεχομένως να επιφέρει κάποιο είδος κορεσμού ή κοπώσεως… Όμως η καλή μεταφράστρια Παρασκευή Μόλαρη ξεπέρασε αυτόν τον σκόπελο και με την αρτιότατη τεχνική αρματωσιά της κατόρθωσε να συμπληρώσει τα κενά και να αμβλύνει τις όποιες εντυπώσεις από τον μονομερή ερωτικό λόγο (αφού ο διάλογος όχι μόνον δεν υπονοείται αλλά τείνουμε να πιστέψουμε στην ανυπαρξία του άλλου πόλου). Πολλές φορές ακούς την ομιλώσα ποιητική φωνή να απευθύνεται στη λίμνη του Νάρκισσου, κι όχι μόνον στην επιφάνειά της… Με αποτέλεσμα να χάνεται μεν αυτή η δραματική διαλογικότητα που θα περιμέναμε από μια ερωτική κατάσταση (έστω και ποιητικώς λυρική), αφ’ ετέρου όμως δημιουργείται ένα διαρκώς ανελισσόμενο crescendo που χάρη στο ρυθμό και την τισσάθευσιν τής μουσικής αρμονίας καταλήγει να είναι ιδιαίτερα αρεστό στον αποδέκτη και να δημιουργεί μάλιστα ακόμα κι ένα είδος εθισμού… Η «αυτοκίνητος» ψυχή (για να θυμηθούμε τον Πλάτωνα) είναι μάλλον ερωτευμένη με την ιδέα του Έρωτα κι όχι πάντα με τον ίδιον τον εαυτό της, παρά μόνον στο βαθμό εκείνο που κι αυτός εμπεριέχεται στο Άπαν προς το οποίο κάθε μεμονωμένο άτομο τείνει προκειμένου να ξαναγίνει Ένα και να επανέλθουν όλοι στην Εστία τους, άσωτοι και χρηστοήθεις… Αυτή είναι και η μαγεία της Ποίησης. Τέχνη υψηλότερη κι από τη Μουσική, αφού την εμπεριέχει καταξιώνει όχι τον δημιουργό αλλά τον αποδέκτη της. Και γι’ αυτό είναι τόσοι λίγοι σήμερα αυτοί που κατανοούν, απολαμβάνουν και ταξιδεύουν με την ποίηση (των άλλων, όχι μόνο με τη δική τους…).

Ένα βιβλίο με ρυθμό και μεταφραστικό μέτρο, άξιο να το πλοηγήσει κάθε επαρκής αναγνώστης συνδημιουργός, μυημένος στο θαύμα της Μελωδίας, αλλά κι ο αμύητος, αφού το αυθεντικό απηχεί πρώτα στις καρδιές και μετά στο αριστερό ημισφαίριο τού εγκεφάλου μας.