Βιβλίο ΑΟΥΤΣΑΪΝΤΕΡ
Συγγραφέας Μανόλης Κατεινάς
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Εύμαρος
Συντάκτης-ρια Τόλης Αναγνωστόπουλος

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Ο Κατεινάς όπως και στο προηγούμενό πόνημά του ξεκινά από τρεις βασικούς άξονες που κατά την προσωπική μου άποψη του δίνουν αέρα υπεροχής και στιβαρότητα στη γραφή. Γνωρίζει πολύ καλά τι θέλει να διηγηθεί, πώς να το διηγηθεί καθώς και τον τόπο που δρουν οι πρωταγωνιστές του. Αουτσάιντερ ο ποδοσφαιριστής ήρωάς του, αουτσάιντερ και ο συγγραφέας. Αποποιείται τον τίτλο του φαβορί αφού απουσιάζει τελείως κάθε έννοια συγγραφικής επίδειξης και show off που έχουμε όλοι λίγο έως πολύ όσοι γράφουμε. Δεν επενδύει καθόλου στον εαυτό του αλλά πάνω στον ήρωά του για να αναπτύξει την ιστορία που θέλει και γνωρίζει. Δεν ξέρω αν πρέπει να μιλάμε για μυθιστορηματογράφο ή αφηγητή αφού ο τύπος γράφει τόσο αληθινά, κυριολεκτικά, γνωρίζοντας με λεπτομέρεια τον πρωταγωνιστή του, που υποθέτεις πως είναι άριστος γνώστης του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Αλλά και στον Μηνά Λάμπρου, τον ήρωά του δηλαδή, δεν αποδίδει έξτρα ικανότητες και ιδιότητες. Ο Μηνάς, κλοτσάει το τόπι στις μικρές κατηγορίες της Αθήνας. Τρώει τα μούτρα του ξανασηκώνεται, του «κάθεται» καλή μεταγραφή στη Νάξο, γίνεται πρωταγωνιστής, ετοιμάζεται για καλύτερη μεταγραφή, τραυματίζεται και βρίσκεται πάλι εκεί από όπου ξεκίνησε. Σηκώνει εκ νέου κεφάλι και με θέληση, δουλειά και πυγμή βρίσκει τα πατήματα και τον εαυτό του στην ιστορική ομάδα του Φωστήρα.

Επιτέλους ένας Έλληνας συγγραφέας που καταπιάνεται με κάτι που έχει πολύ πέραση στον κόσμο –το ποδόσφαιρο δηλαδή- αλλά μοιάζει μπας κλας σε λογοτεχνικό επίπεδο στην Ελλάδα. Και γράφω «επιτέλους» γιατί είναι παράδοξο το γεγονός να μην έχει Έλληνας συγγραφέας άνω των 35 ετών προσλαμβάνουσες και αναμνήσεις από γειτονιά και αλάνα όταν όλοι εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων κυλιόμασταν στο χώμα και κλοτσούσαμε μια μπάλα. Προσθέτω δε πως «Οι Θρυλικές ιστορίες» του Αλέξη Σταμάτη έκαναν 25 επανεκτυπώσεις στον Καστανιώτη δείγμα και αυτό της δίψας του κόσμου για τέτοια βιβλία. Υπάρχει κάποιο στερεότυπο που η ποδοσφαιρική λογοτεχνία σαν να είναι πίσω από μια βιτρίνα και να γράφει «μην αγγίζετε» για τους επίδοξους συγγραφείς; Είναι σίγουρα στερεότυπο γιατί παλαιότερα ποιητές όπως ο Βενέτης, ο Σουλιώτης, ο Αναγνωστάκης και ο Κουβαράς έχουν υμνήσει μέσω των στίχων τους ήρωες του ποδοσφαίρου. Και όμως: Το ποδόσφαιρο είναι μια μεταφορά της ζωής όπως είχε πει ο Ζαν -Πωλ Σαρτρ.

Σε σχέση με άλλα συναφή έργα Ελλήνων αλλά και ξένων που έχω διαβάσει ο Κατεινάς έχει δώσει παραστατικότητα, κλίμα, άρωμα και αίσθηση σε θέματα όπως τα αποδυτήρια, την εξέδρα και τους οπαδούς, το παραγοντιλίκι και περισσότερο το άγχος του αθλητή πριν τον αγώνα ή την εκτέλεση πέναλτι (πραγματικά ιδρώνεις μαζί του) ή όταν τραυματίζεται (σχεδόν σφαδάζεις μαζί του). Ο συγγραφέας «σουτάρει» την πλοκή όπως ένα καλοχτυπημένο «στημένο» του Μέσι. Με μαεστρία, αργά στην αρχή και μια περίεργη και γρήγορη πορεία πριν καταλήξει στο «γάμα» της εστίας του αναγνώστη που παρακολουθεί με αγωνία. Άλλος μπορεί να σηκωθεί όρθιος να πανηγυρίσει, άλλος θα χειροκροτήσει, άλλος θα μασήσει νευρικά πασατέμπο όσο διαρκεί, κανείς όμως δεν θα ζητήσει τα λεφτά του πίσω ούτε θα φωνάξει «στημένο» το παιχνίδι ή «πουλημένο» το συγγραφέα. Σε κανένα σημείο «δεν πετάει την μπάλα στην εξέδρα», δεν εξοκείλει από την ιστορία του μένοντας προσηλωμένος στο καλό χτίσιμο του ήρωά του, ο οποίος (και αυτό είναι μια ακόμα επιτυχία του) μοιάζει με «μοναχικό καβαλάρη». Ο Κατεινάς δεν παίρνει την κάμερα στιγμή από πάνω του παρόλο που μιλάμε για ένα ομαδικό άθλημα. Η απλότητα της αφήγησης, η κινηματογραφική πλοκή, η εστίαση της κάμερας στο πρόσωπο και τα πόδια του ήρωα δεν σε αφήνει να ασχοληθείς με διαιτησία, παρακάμερες και εξωγηπεδικά θέματα πλην του έρωτα, που ναι υπάρχει και αυτός, τόσο όσο για να αναστατώνεται ο αθλητής όταν βλέπει και συναντιέται με τη Μαρίζα παραμένοντας πάντως προσηλωμένος στο βασικό του στόχο όταν μπαίνει στο τερέν του γηπέδου. Παμπόνηρα θα έλεγα και για να μη φύγει εκτός των ορίων του- από αυτά που γνωρίζει άριστα- επέλεξε το σχετικά πιο αγνό τερέν του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα έναντι του επαγγελματικού όπου μπορείς να γράψεις πολλά και να υπονοήσεις ακόμα περισσότερα για διαφθορά, εμπορευματοποίηση, εκβιασμούς, δοσοληψίες κάτω από το τραπέζι και πολλά άλλα.

Ακόμα πιο εύστοχος ο τίτλος του βιβλίου, περνώντας το μήνυμα ότι σημασία δεν έχει το αποτέλεσμα και η νίκη αλλά το ταξίδι, η πορεία σε αυτό που γουστάρουμε και όχι σε αυτό που πρέπει ή μας αναγκάζουν να πετύχουμε. Από τη θέση του αουτσάιντερ όχι μόνο το ποδόσφαιρο αλλά και η ζωή αξιολογείται καλύτερα, συνετότερα και κάποιες φορές με πιο ικανοποιητικό αποτέλεσμα από το να βρίσκεσαι στη θέση του φαβορί. Χαρακτηριστικό ποδοσφαιρικό παράδειγμα η κατάκτηση του Euro 2004 από την Εθνική μας ομάδα.

Διαβάστε αυτό το βιβλίο ακόμα και αν δε σας συγκινεί το ποδόσφαιρο. Η γραφή, η ανάπτυξη της ιστορίας και η ατμόσφαιρα του έργου θα σας αποζημιώσουν. Τι λείπει πραγματικά από αυτό το βιβλίο;

Μόνο του Διακογιάννη η φωνή...