Βιβλίο Το χαμόγελο του δράκου
Συγγραφέας Αλκυόνη Παπαδάκη
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Διόπτρα
Συντάκτης-ρια Γιούλη Τσακάλου

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Και 105 αστεράκια να υπήρχαν, θα τα έβαζα στο συγκεκριμένο βιβλίο! Αυτή η γυναίκα για μένα είναι λατρεία... αγάπη... σοφία ... μαγεία... ό,τι και να πω είναι λίγο.

Πάντα με άφηνε άφωνη με τον τρόπο που διερευνά τη ψυχοσύνθεση των ηρώων των βιβλίων της και αυτή ήταν μία ακόμα τέτοια περίπτωση. Δε θα πω πολλά, δε χρειάζεται και δεν της αρέσει άλλωστε.

Υποκλίνομαι στο ταλέντο της!
ΚΑΝΕΝΑ βιβλίο της δεν με έχει απογοητεύσει...

Με άνεση αναλύει και με γλαφυρό τρόπο περιγράφει την ανθρώπινη ψυχή, την ξεγυμνώνει μπροστά μας! Ο λόγος της ευθύς μα συνάμα ποιητικός, λυρικός, προσωποποιεί τα στοιχεία της φύσης, τον άνεμο, τα πουλιά, τα λουλούδια, τα δέντρα, που παρατηρούν και σχολιάζουν τις ζωές των ηρώων του μυθιστορήματος θέτοντας ερωτήματα για την ανθρώπινη φύση.

Ο λόγος της πιπεράτος και παρ' όλη τη λυρικότητά του παραμένει απλός. Αυτό που προσπαθούν μάταια πολλοί συγγραφείς να πετύχουν με πομπώδεις εκφράσεις, περικοκλάδες, μελό κοινοτοπίες και μακροσκελείς περιγραφές!

Λατρεύω τον μελωδικό τρόπο με τον οποίο περιγράφει και τα πιο σκληρά πράγματα. Δεν στολίζει τη θλίψη με όμορφα ψέμματα, λέει τα πράγματα με το όνομά τους, όπως τα αισθανόμαστε όλοι. Και οι «απρεπείς» για την λογοτεχνία λέξεις δεν περιέχουν καμία χυδαιότητα, όπως τις τοποθετεί.

Η Αλκυόνη Παπαδάκη τα καταφέρνει χωρίς κόπο. Με πέντε απλές λέξεις, με μια βρισιά, με έναν αναστεναγμό... κάθε σελίδα μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής που ζωντανεύει.

Αυτά μου έφεραν στο μυαλό ο τρόπος που χειρίζεται τις λέξεις, οι περιγραφές της και οι παρομοιώσεις που επέλεξε για να αποδώσει κάθε συναίσθημα και κάθε γεγονός.

Το γράψιμο της απαιτητικό, με ποίηση, πρόζα, ιδιωματισμούς, όλα συνδεδεμένα σε μια γραφή που προσφέρει πρόσβαση στα άβατα της ψυχής και τις προσωπικές πτυχές της ζωής των ηρώων της.

Το μήνυμα του βιβλίου; «Πάντα πρέπει να συνεχίζεις και να μην τα παρατάς». Έτσι το εξέλαβα εγώ. Ένα μήνυμα που περιέχεται σε κάθε βιβλίο της Αλκυόνης, σε κάθε της έκφραση, σε κάθε της λέξη. Την ευχαριστώ!

Ένα μικρό αγαπημένο μου απόσπασμα από το βιβλίο!

«Με τι μοιάζουν τα όνειρα;», ρώτησε μια μεγάλη πολύχρωμη πεταλούδα το κόκκινο λουλούδι της πικροδάφνης, έτσι όπως φτεροκοπούσε ανάμεσα στα φύλλα του.

«Με τα φτερά σου πεταλούδα μου. Φτερά είναι και τα όνειρα, που τ' αρμενίζει το δροσερό αεράκι στ' ανθισμένα παρτέρια της ψυχής».

«Κι αν... Αν τα ρίξει το αεράκι σε κανένα κλαδί με κοφτερά αγκάθια... τότε τι γίνεται;»

«Τότε...», το κόκκινο λουλούδι έγειρε για λίγο λυπημένο σ' ένα φύλλο της πικροδάφνης, «Τότε... τα φτερά τσαλακώνονται, πεταλούδα μου. Πολλές φορές κομματιάζονται. Πέφτει η χρυσόσκονη που τα' κανε μαγικά».

«Και χάνεται όλη η ομορφιά, θέλεις να πεις;»

«Η ομορφιά ποτέ δεν χάνεται. Θα φέρει το αεράκι κι άλλα πολύχρωμα φτερά. Φτάνει να υπάρχει έστω κι ένα λουλούδι για να τα υποδεχτεί. Φτάνει να μην είναι ρημαγμένα, σκέτη κοπριά και λάσπη τα παρτέρια της ψυχής».

φωτό: Γιούλη Τσακάλου