Βιβλίο Να μ' αγαπάς
Συγγραφέας Λία Νικολάου
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Βακχικόν
Συντάκτης-ρια Τόλης Αναγνωστόπουλος

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Λογοτεχνικό ντεμπούτο για τη συγγραφέα Λία Νικολάου με μία ιστορία βαθιάς και ανιδιοτελούς αγάπης μεταξύ δύο ανδρών. Εάν πρέπει να τονίσουμε κάτι στην πρόταση που προηγήθηκε είναι το «λογοτεχνικό» και το «αγάπη» και τίποτα παραπάνω.

Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων που θέλουν να εισέλθουν με ορμή και κρότο στον χώρο και αυτό είναι απολύτως λογικό. Πλην όμως πάνω στο πάθος και την προσμονή τους τονίζουν υπέρμετρα πολλά σημεία, δε φείδονται λυρισμού αλλά τελικά ατροφεί το βασικό ζητούμενο: Η λογοτεχνικότητα. Η σωστή οργάνωση του γραπτού, αναγκαία και ικανή συνθήκη καθώς η ιστορία τους πρέπει να έχει αρχή μέση τέλος, καλά πλασμένους ήρωες και άρτια πλοκή.

Η Λία Νικολάου δεν ξέρω αν κάνει queer ή LGBT λογοτεχνία, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι κάνει καλή λογοτεχνία. Ακόμα και ο λυρισμός που αποπνέει το κείμενό της δεν εντάσσεται σε κάποιο τρικ για να κάνει εντύπωση αλλά για να αναδείξει ακόμα περισσότερο την έννοια της αγάπης που είναι από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα η βασική αξία. Εάν λοιπόν υπάρχει ένα κείμενο που είναι λογοτεχνικά άρτιο και διαπνέεται παντού από αγάπη και μάλιστα βαθιά, θεωρώ δύσκολο να μη συγκινήσει και να μην εκτιμηθεί από τους αναγνώστες.

Παρά μόνον εάν αυτοί δεν έχουν μάθει να αγαπάνε ή έχουν ακόμα αγκυλώσεις σχετικά με τη σεξουαλική προτίμηση των ανθρώπων στη σύγχρονη εποχή. Είναι αυτοί που πρώτοι σπεύδουν να κολλήσουν ετικέτες στους άλλους για να καλύψουν τη δική τους, που γράφει με bold γράμματα, ότι έχει περάσει η ημερομηνία λήξης τους και πλέον είναι μπαγιάτικοι.

Τεχνικά η κυρία Νικολάου έχει συγκεκριμένο συγγραφικό στυλ, παρακολουθούμε ένα βαθύ μονόλογο, που όμως σπάει σε πολλά σημεία με ποιητική χροιά και λυρικό τρόπο αφήγησης. Εναλλάσσει τον φωτισμό του κειμένου της, αλλού πρέπει να τον βάλει στη διαπασών για να τονίσει τα μεγάλα συναισθήματα και αλλού να μειώσει το ροοστάτη για να καταδείξει το αδιέξοδο των πρωταγωνιστών. Τα εδάφια, κυρίως από ποιήματα, στην αρχή των κεφαλαίων εισάγουν τον αναγνώστη καλύτερα στην κατανόηση αυτών καθώς συνδέονται άρρηκτα. Το ενιαίο σύνολο είναι άκρως ικανοποιητικό γιατί είναι κτισμένο με καλά δομικά-συγγραφικά υλικά και με κάτι που ο έμπειρος αναγνώστης θα διακρίνει αμέσως: Την υπέρμετρη αγάπη της συγγραφέως για την ιστορία της. Την τρομακτική δύναμη αφήγησης που δε σε αφήνει να χαλαρώσεις ούτε να διακρίνεις πιθανές αστοχίες ή αδυναμίες της νουβέλας. Αυτό το συναντώ συνήθως σε βιωματικά κείμενα. Πολύ καλά δοσμένες και όλες οι σεξουαλικές σκηνές στο βιβλίο με τέτοιον τρόπο που απογειώνουν όχι μόνο το συναίσθημα αλλά και τη λίμπιντο όλων των αναγνωστών ασχέτως φύλου ή προσανατολισμού. Το τελευταίο μην το εκλάβετε ως υπερβολή αν δε διαβάσετε το κείμενο. Το εξηγώ στη βάση του σκηνικού αγάπης και πόθου που στήνει αριστοτεχνικά η κυρία Νικολάου.

Κάθε αναγνώστης διαβάζοντας τις επίμαχες σκηνές συνειρμικά τοποθετεί στο μυαλό του τη δική του ή τον δικό του σύντροφο (πραγματικό ή ιδεατό) να πρωταγωνιστεί.

Οι ήρωες της νουβέλας είναι δύο άνδρες ο Άλεξ και ο Πάνος. Διαφορετικοί σε όλα, μα όλα. Ο Άλεξ ο μικρότερος δεν πήρε ποτέ από την οικογένειά του, προσέξτε πρώτα αγάπη και μετά αποδοχή για τις επιλογές του. Τραυματισμένος ψυχικά τους άφησε πίσω, άλλαξε πόλη, ποτέ όμως προσανατολισμό. Έψαχνε πάντα τον ένα και μοναδικό άνδρα ξέροντας πόσο δύσκολο ήταν ειδικά για αυτόν αφού ποτέ δεν είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Ανασφαλής, φοβισμένος καταλήγει στο πεζοδρόμιο για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του. Εκεί τον βρίσκει ο Πάνος. Μορφωμένος, στιβαρός στέκεται γερά στα πόδια του γιατί από τον δικό του οικογενειακό περίγυρο δε δόθηκε αλλά εκτοξεύτηκε αγάπη όπως από όλες τις οικογένειες που βάζουν πάνω από όλους και όλα την αγάπη για το παιδί τους. Στο δρόμο θα έχουν την μοναδική σεξουαλική εμπειρία στα πεταχτά. Όλες οι άλλες θα είναι με αγάπη και διάρκεια. Όπως η ζωή τους. Ο Πάνος περιβάλλει τον Άλεξ με στοργή μέχρι αυτός σιγά-σιγά να αρχίσει να βγαίνει φοβισμένος από το καβούκι του. Με καθημερινές πράξεις όχι μόνο προς τον ίδιο αλλά και ενώπιον άλλων καθιστά σαφές πως ο Άλεξ για τον Πάνο είναι επιλογή ζωής. Οι δύο άνδρες υπερπηδούν όποια εμπόδια κοινωνικά ή μη βρίσκονται μπροστά τους και πιάνονται χέρι-χέρι για να τερματίσουν μαζί, πρώτοι και με διαφορά από όλα και όσους τους κυνηγούν.

Όπως λέει χαρακτηριστικά η συγγραφέας: «Πολλοί άνθρωποι επέλεγαν να μη βλέπουν τον ελέφαντα στο δωμάτιο, χωμένοι στην ιδεοληψία τους. Την ποικιλομορφία και τη διαφορετικότητα της αγάπης που υπήρχε έξω στον κόσμο τη βάφτιζαν ανήθικη μη φυσιολογική».

Βέβαια, για όλα αυτά χρειάζεται εξάσκηση. Προπονητής αναλαμβάνει ο Πάνος καθώς ο μικρός είναι πιο αδούλευτος. Λαχανιάζει και δείχνει έτοιμος να τα παρατήσει εύκολα καθώς αρχίζει να φοβάται περισσότερο και από τα βέλη των άλλων, ότι θα του φύγει ο προπονητής και δε θα αντέξει τη λιποψυχία του. Διαψεύδεται μέρα με τη μέρα γιατί ο Πάνος διακρίνει στον σύντροφό του καθαρότητα ψυχής και αγνά αισθήματα. Παίρνει τα ηνία της σχέσης όχι ως σύντροφος κυρίαρχος αλλά ως καθοδηγητής μιας ένωσης με ρόλους ξεκάθαρους και απόλυτα αποδεκτούς και από τους δύο. Βροντοφωνάζει όπου σταθεί και όπου βρεθεί σε συγγενείς φίλους και ξένους, τα αισθήματά του ενώ ταυτόχρονα εξουδετερώνει, «βάζει στη θέση του» οποιονδήποτε τολμά να τα κατακρίνει. Ο Άλεξ τον παρακολουθεί με δέος να διαφημίζει την αγάπη τους στους άλλους. Ως ένας άλλος Γκούσταφ Άσενμπαχ από το «Θάνατο στη Βενετία», μόνο που εκεί ο έρωτας για τον μικρό ήταν πλατωνικός, ο Άσενμπαχ ο μεγάλος και ο Τάτζιο ο πολύ μικρότερος.

Έχει πέσει και αυτός «με τα μούτρα στη μαρμίτα όπου η ευτυχία μαγειρευόταν και όχι μόνο είχαν ποτιστεί με αυτήν, αλλά πιτσιλούσαν και τους άλλους, οδηγώντας τους ανθρώπους που συναναστρέφονταν είτε σε απόγνωση που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν αυτό που είχαν, είτε τους έφερναν αντιμέτωπους με το βαθύτερο εαυτό τους. Άθελά τους είχαν γίνει λειτουργοί της ευτυχίας. Δίδασκαν αθέλητα ότι η ευτυχία πηγάζει από την αποδοχή της εσωτερικής αλήθεια του καθενός».

Τίποτα δε φαίνεται να μπορεί να σταματήσει αυτή την ευτυχία. Ούτε τα σκαμπανεβάσματα του Άλεξ, ούτε η σοβαρή ασθένεια που εμφανίζεται σε αυτόν.

Το πολεμάνε και αυτό χέρι με χέρι, ο Άλεξ βγαίνει νικητής και προχωρούν με ανυπομονησία για την τυπική ένωση, το γάμο τους. Πολλές φορές όμως όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει ή έχει άλλη άποψη. Μπορεί όμως ένα στραβοπάτημα του Πάνου στη δουλειά να τους διακόψει την αγάπη που με τόσο κόπο έχτισαν; Να διακοπεί η ευτυχία και η μοναδική επικοινωνία που είχαν.; Όσο και αν η απώλεια είναι δυσβάσταχτη ειδικά για τον απόλυτα εξαρτημένο Άλεξ, η αγάπη θα βρει τρόπο, δίοδο επικοινωνίας. Τίποτα δεν θα την φρενάρει. Όταν οικοδομηθεί με στέρεα και ποιοτικά υλικά, όταν κάθε Εγώ ξεσκιστεί από ένα τρανό Εμείς τότε ένα κλάμα, ένα όνειρο, μια φωτογραφία και ένα γράμμα θα την ξαναφέρει στο προσκήνιο.

Συγχαρητήρια στην κυρία Νικολάου για την πρώτη της τρυφερή και άρτια συγγραφική προσπάθεια.