Βιβλίο Ο πύργος με τις λιβελούλες
Συγγραφέας Γιώτα Τριανταφύλλου
Κατηγορία Κοινωνικό Μυθιστόρημα
Εκδότης Κάκτος
Συντάκτης-ρια Τόλης Αναγνωστόπουλος

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Αυτή με λίγα και περιεκτικά λόγια από τη συγγραφέα Γιώτα Τριανταφύλλου είναι η υπόθεση του βιβλίου. Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με κεντρική ηρωίδα τη Δανάη, μία δυναμική και συνάμα ευαίσθητη γυναίκα, που προσπαθεί να βρει την ισορροπία στην επαγγελματική και προσωπική της ζωή. Και αν για το πρώτο πεδίο κάνει το μεγάλο βήμα ανοίγοντας ένα βιβλιοπωλείο για το άλλο που αφορά την ιδιωτική της στρατόσφαιρα θα χρειαστεί πολλή και επίμονη δουλειά με τον εαυτό της. Προσέξτε δεν είναι πονεμένη η Δανάη. Έμπειρη και κατασταλαγμένη είναι, εκπαιδευμένη στα δύσκολα και πολύ απλά δε θέλει να επαναλάβει στάσεις, συμπεριφορές και λάθη του παρελθόντος. Διατηρεί μια καλή σχέση με τον πρώην σύζυγο, δουλεύει πολύ πάνω σε αυτή με την αγαπημένη της κόρη, ενώ οικοδομεί άλλη με φίλες που δίνει αλλά ταυτόχρονα παίρνει και πολλά. Γεμίζει υπέροχα το καθημερινό της πρόγραμμα, παίρνοντας χαρά από την ενασχόλησή της με τα βιβλία, εξυπηρετώντας ανθρώπους που είτε έχουν την ίδια αγάπη για αυτά ή ενδιαφέρονται να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο μαγικό τους κόσμο. Όποια κούραση σωματική ή ψυχική θα εξατμιστεί ως δια μαγείας με μία επίσκεψη  στο πατρικό της σπίτι στο χωριό δίπλα σε αγαπημένα συγγενικά πρόσωπα.

Βέβαια, το ότι γίναμε σοφότεροι από μαθήματα του παρελθόντος δε μας εξασφαλίζει την αποφυγή άλλων παθημάτων στο μέλλον. Βοηθά σίγουρα στη διαχείριση αυτών. Και η ηρωίδα όταν πρέπει να αναμετρηθεί με τον εαυτό της και να βρει  το φως καταφεύγει στον πύργο με τις λιβελούλες. Το ψυχολογικό απάγκιό της, ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο στο χωριό της όπου οι λιβελούλες κυριαρχούν και προσφέρουν ελπίδα και προοπτική. Γιατί άραγε η συγγραφέας επιλέγει αυτά τα έντομα; Μήπως επειδή είναι αθώα και συμπαθή; Φυσικά και όχι. Αυτή είναι η πρώτη εντύπωση. Οι λιβελούλες μόνο αθώες δεν είναι. Με επιστημονικό όνομα dragonfly και χαρακτηριστικά την ταχύτητα (το πιο γρήγορο έντομο στη γη), την κυνηγητική τους ικανότητα (τα πιο επιθετικά μετά το λευκό καρχαρία και το λιοντάρι) και το γεγονός πως βγάζουν φτερά μόλις τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής τους αποτελούν για την πρωταγωνίστρια ιδανικό εξομολογητή και σύντροφο. Θα τους μιλήσει, θα την ακούσουν υπομονετικά όπως κάνουν πάντα όταν εφάπτονται για ώρες εκατοστά πάνω από το νερό πετώντας δήθεν αδιάφορα. Μετά όμως θα της εμφυσήσουν το δυναμισμό και την ταχύτητά τους.

«Δράσε γρήγορα και δυνατά» θα της πουν όταν ο Μάνος, ο Παναγιώτης και ο Αλέξανδρος θελήσουν να εισβάλλουν στη ζωή της. Άλλοι επανερχόμενοι από το παρελθόν, άλλοι στο παρόν και άλλοι όταν ξεμπλέξουν στο μέλλον.

Όχι κύριοι θα τους πει. Εγώ θα βάλω τα όρια. Και όποιος τα ξεπερνά δεν έχει θέση στη ζωή μου. Είναι απόλυτη; Τίποτα στη ζωή δεν είναι απόλυτο. Θα ξαναδώσει ευκαιρίες, είναι ανοικτός άνθρωπος. Έχει όμως και τις λιβελούλες που την οδηγούν. Κυνηγά και αυτή, έρωτα, αγάπη και κατανόηση, δεν περιμένει παθητικά. Ξέρει ότι τίποτα δεν χαρίζεται σε αυτή τη ζωή. Δουλεύει και επενδύει πολύ πάνω σε αυτό το κυνήγι. Θέλει και υπομονή όχι μόνο επιμονή. Θα περιμένει. Και όταν το μέσα της συντονιστεί με τον άλλον, όχι απόλυτα είπαμε, όλοι μας έχουμε σκιές και θέματα, θα βγάλει προς το τέλος τα φτερά της και θα προσγειωθεί σε αυτόν. Λάθος ή σωστό, η ζωή θα το δείξει.

Εξαιρετική και αυτή η συγγραφική προσπάθεια της κυρίας Τριανταφύλλου.  Με προϋπηρεσία από το απαιτητικό και «ευαίσθητο» πεδίο της ποίησης, θα προσδώσει λυρικότητα στο κείμενο αλλά τόση-όση, χωρίς μελοδραματισμούς και λογοτεχνικές κορώνες. Αναπτύσσεται  με την τεχνική του εσωτερικού μονόλογου χωρίς όμως να κουράζει και να επαναλαμβάνεται. Με αυτή την τεχνική προσδίδει επιπλέον συναίσθημα, αποτυπώνει καλύτερα τον ψυχισμό, τον πόνο, αλλά και όλα τα έντονα συναισθήματα της ηρωίδας. Και τελικά πετυχαίνει  να αποκαλύψει  το ψυχολογικό φορτίο που πρέπει να «πετάξει» από πάνω της αυτή είτε μόνη της είτε με υποβοήθηση από τις λιβελούλες (πάλι μόνη της δηλαδή).

H αγάπη, ο έρωτας που πληγώνει, η κρίση στο θεσμό της οικογένειας,  το χάσμα των γενεών, το κυνήγι της ευτυχίας επαγγελματικής και προσωπικής, η λογοτεχνία, η αγάπη για το βιβλίο είναι θέματα που καταπιάνεται η συγγραφέας.

Ωραία διακόσμηση, μίνιμαλ και εκλεπτυσμένη, όμορφος χρωματισμός , σωστή ανάπτυξη ιστορίας και ιδανικός επίλογος όχι ντε και καλά happy end όπως πολλοί θα στοιχημάτιζαν αλλά αυτός που πρέπει σε μια τόσο καλογραμμένη ιστορία όπως αυτή της Γιώτας Τριανταφύλλου.

Θερμά συγχαρητήρια.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

«Για όσο αντέξουμε», είπε η Δανάη στον Αλέξανδρο…
Ο χρόνος, οι άνθρωποι, οι σχέσεις, τα πιστεύω αλλάζουν κι ακολουθούν τη ζωή μέσα από μονοπάτια που φαινομενικά εμείς διαλέγουμε.

Η Δανάη, ο Παναγιώτης, ο Μάνος, ο Αλέξανδρος θα μπορούσαν να είναι ο καθένας από εμάς, που άλλοτε θύτης κι άλλοτε θύμα παίζει τον ρόλο που του αναλογεί και υπερασπίζεται με πίστη την ανάγκη να ορίζει τη ζωή του.

Όταν όμως οι δρόμοι που διαλέγουμε δεν μας πηγαίνουν εκεί που θα θέλαμε, χρειαζόμαστε έναν πύργο με λιβελούλες, οι οποίες θα σηκώσουν στα φτερά τους, έστω και για λίγο, τις έγνοιες μας και θα καθησυχάσουν τον εσωτερικό μας κριτή, τον απρόσκλητο επισκέπτη και κλέφτη της χαράς και του δικαιώματος να ζήσουμε τη ζωή που μας δόθηκε όπως εμείς την ορίζουμε.