Βιβλίο Η νύχτα των ελαφιών. Γκουίνεβιρ
Συγγραφέας Έφη Νικολούδη
Κατηγορία Ποίηση
Εκδότης Γραφή
Συντάκτης-ρια Δέσποινα Μπλαστροπούλου

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Νομίζω πως ποτέ τον εαυτό μου δεν ξεγέλασα..
Διαβάζοντας τον τίτλο με κεφαλαία.. αιχμαλωτίστηκα
Γεννήθηκε κάτι απρόσμενα
Συνέβη μια Νύχτα, την μεγαλύτερη του Χρόνου την 21.12.23 που πήρα το βιβλίο στα χέρια μου.
Είναι ο προαιώνιος πόλεμος ανάμεσα στη λογική και
στο ένστικτό μου..
φλάουτο, όμποε, φαγκότο
Νύχτα.. η ξελογιάστρα μου
Των ελαφιών…ταχύτητα, δύναμη, ευκινησία, ξαγρυπνία
Γκουίνεβιρ.. λευκή οπτασία,
βασίλισσα των μύθων και των θρύλων
με μια ομίχλη μαγείας και μυστηρίου
να συνοδεύουν τη χάρη του
Και το διαβάΖω..

Ελαφίνα η ποίηση
Με πανοπλία ιπποτική..
Απόμακρη, οδηγός, πρόκληση και όνειρο
Καλή τύχη σαν ονειρεύεσαι ελάφι
Ονείρατα; Εκλάμψεις; έρωτος Δημιουργίες;
Στις ακρώριες των επιθυμιών
συμπτώσεις που μοιάζουν μαγικές, αλλόκοτες,
γεμάτες ομορφιά.
Διακτινίζομαι
Μια αέναη αναζήτηση της αμφιβολίας που κανένα συμπέρασμα δεν μπορεί να διαλύσει..
Όλα δήλια και άδηλα
πού βρίσκομαι;
Η άρνηση της ψυχής να μείνει δέσμια μιας σειράς
από αλυσίδες
Le temps des rêves
Σκαρφαλώνω à la rue Lepic, VanGoghroute,
lieu de naissance de modernisme, στον ουρανίσκο γεύση εκείνου του μπισκότου.. του Proust ντε… Oh!!

Γραφή έξυπνη συναρπαστική, ποιητικά εφευρετική
χωρίς δισταγμό σε συναρπάζει με μοναδικό στυλ..
μιας πολυπόθητης γυναίκας που δεν θα γίνει ποτέ
σύζυγος ενός κοινού θνητού.

Συναισθηματικές εξάρσεις
Σε ένα πολύ σφιχτό πνευματικό ιστό δεν χάνει τίποτα
από τις όμορφες εικόνες που δημιουργεί.
Και ακολουθείς, μετρώντας τον χρόνο ή λησμονώντας τον..
Γκουίνεβιρ, η του βασιλιά Αρθούρου, γυναίκα, λευκή σκιά
Λάμπει το άστρο Λάνσελοτ του κόκκινου έρωτα ιππότης
Έρωτας είναι η αιτία
Οφθαλμαπάτη; Μα υπήρξε ο βασιλιάς Αρθούρος;
Μύθοι και θρύλοι..

Νύχτα ελαφιών.. Ευγενικά πλάσματα της άγριας φύσης
Νεράιδες, μάγοι, ξωτικά κι άλυτα μυστήρια, Ελευσίνια Μυστήρια σε μια χώρα έξω από τον χρόνο.
Ένας κόσμος σκοτεινών παραδόσεων και σκληρών αναμετρήσεων. Φως και Σκοτάδι.
Ένας κόσμος όπου η ζωή, ο έρωτας
και ο θάνατος γίνονται ένα παράξενο κουβάρι
στα χέρια θεών και ανθρώπων.
Συμβολισμός, εξπρεσιονισμός, ρεαλισμός ..
Ανέφικτο;
Συναντιέμαι με τον εαυτό μου..
γιατί για λίγο δεν είμαστε εμείς σ ’αυτό που γράφεται,
που ακούγεται, που διαβάζετε.
Η αγάπη είναι κίνδυνος!
Οι λέξεις απλώνονται, σκαρφαλώνουν, ερωτεύονται..

Σε αυτούς τους παράξενους καιρούς απομόνωσης και έκθεσης, ξεχωρίζει για τη σύντομη καλοδουλεμένη,
εξαιρετικά πρωτότυπη ποίησή της..
με άφθονο αρχειακό σκάψιμο και μια αφηγηματική δομή
που αποκαλύπτει την ιδιωτική αγωνία μιας ¨απομονωμένης¨ ύπαρξης με μια γοητευτική πρωτότυπη προσέγγιση
Ακούγονται μουσικές
Κάποιος έπαιζε στον ουρανό φλάουτο, άλλος κοντραμπάσο
Μα… γιατί πέφτει από τώρα η αυλαία;

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Ξαγρυπνώντας στις πολυτονικές νύχτες της αγάπης, οι επιστολές που θα κρατήσουμε στα χέρια μας, είναι μία εκ βαθέων εξομολόγηση του φτερωτού ελαφιού Γκουίνεβιρ προς το ορχούμενο άστρο Λάνσελοτ. Λέξεις που υμνούν την αγάπη και μέσω αυτής το ανέφικτο, καθώς και τη μη εντελέχεια του εξιδανικευμένου έρωτα.

Βλέπουμε το αύριο να μεταμορφώνεται σε ένα μεγάλο, ροζ πουλί με κέρινες φτερούγες που πετάει μέχρι να τελειώσουν όλες οι νύχτες και να έρθει το άστρο που χορεύει. Το άστρο εκείνο με την αόριστη γοητεία, τις ψιλές, τις δασείες και τις περισπωμένες του Καβάφη στον Καισσαρίωνα, με τα κλεφτοφάναρα στις πρωτοχρονιές της ψυχής μας κατά μήκος μιας ουράνιας Rue Lepic. Εκείνο που στα όνειρα, κάνει τον χρόνο να κρυφτεί τρομαγμένος πίσω από τη γυάλα με το γλυκό τριαντάφυλλο. Και την παπαρούνα να σκύψει να πιει νερό από το χέρι αυτού που αγαπάει. Όλα, για μια στιγμή απόλυτης ομορφιάς.

Όμως πίσω, τώρα, εδώ, υπάρχει σκοτοδίνη. Αδιέξοδα και κήποι-επιτάφιοι, ερείπια κάστρων, παλιές εξοχές που τρέχουν ξοπίσω μας, παιδιά ξεχασμένα στην εφηβεία τους και μια καραντίνα σε ρόλο ανακρίτριας. Και καθώς οι άνεμοι σηκώνονται στα μικρά μας όνειρα, τα τζάμια συντρίβονται στη μεγάλη μας σιωπή.

Όλα αυτά, μέχρι να νυστάξουμε. «Αλλά αν κοιμηθείς… θα χάσεις το αστέρι Λάνσελοτ…»