Βιβλίο Κλειστόν λόγω πένθους
Συγγραφέας Κατερίνα Σταματελάτου
Κατηγορία Διηγήματα
Εκδότης Ραδάμανθυς
Συντάκτης-ρια Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

«Φαντάσου να κοιτούσες στον καθρέφτη και να μην αναγνώριζες πια το είδωλό σου. Να έβλεπες δύο πρόσωπα να παλεύουν μεταξύ τους. Το πρόσωπο που ήσουν πριν χάσεις αυτόν που αγαπάς και το πρόσωπό μετά.

Φαντάσου να ξυπνούσες μέσα στη νύχτα από εφιάλτη. Να πετιόσουν από το κρεβάτι, ιδρωμένη. Να φώναζες «μαμά, μαμά!» και να μην ερχόταν κανείς. Να σε έπαιρνε πάλι ο ύπνος πάνω στα ζεστά κατουρημένα σεντόνια, πιπιλώντας τον αντίχειρα, ψιθυρίζοντας «μα-μά» μέσα στα αναφιλητά σου. Παιδί χωρίς μάνα.

Φαντάσου να ήσουν παιδί και να γινόσουν αναγκαστικά ήρωας. Να πάλευες με φωτιές, με δράκους, όχι με σπαθί και τόξο, μα με το αγαπημένο σου λούτρινο αρκουδάκι μέσα στο νοσοκομείο.

Και φαντάσου μετά από χρόνια, να αναπνέεις, να περπατάς, να συνεχίζεις να κάνεις τα πράγματα που έκανες και πριν, αλλά να είσαι ακρωτηριασμένη με μία τεράστια τρύπα στην καρδιά σου. Μάνα χωρίς παιδί.

Φαντάσου τώρα να πλάθεις τη χώρα των θαυμάτων, κι ας σου κληρώθηκε η Χώρα του Ποτέ, να κρατάς φυλαχτό την τελευταία αγκαλιά και να την καις κάθε σούρουπο, να κρεμάς τον σπαραγμό σου σε ένα σύννεφο και να πηδάς στο κενό, φυτρώνοντας στην πλάτη σου φτερά.

Φαντάσου, σε παρακαλώ, να μιλάς στον α’ πληθυντικό ακόμα, να λες «εμείς», και να παλεύεις με πληγιασμένα νύχια να φτάσεις στο φως.»

Εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό, που με κάλεσε στο κινητό η Κατερίνα Σταματελάτου, η συγγραφέας του βιβλίου, είχε μια σπάνια γλύκα στη φωνή της που μου έφτιαξε αμέσως τη διάθεση. Μιλούσαμε και νόμιζα ότι γνωριζόμαστε από μια άλλη ζωή! Όταν μου έστειλε το βιβλίο της, στην αφιέρωση μου έγραψε «Ας το ζήσουμε!». Έτσι αποφάσισα να το διαβάσω αμέσως χωρίς να χάνω χρόνο.

Στο πρώτο της βιβλίο η συγγραφέας ξεδιπλώνει χωρίς φόβο τα φύλλα της καρδιάς της. Μιλά για την απώλεια και όχι μόνο. Μιλά για πράγματα (που δεν είναι πράγματα) που μπορεί να συμβούν στον οποιοδήποτε. Ακόμα και στον διπλανό μας. Καταθέτει γεγονότα και καταστάσεις που δεν με άφησαν αδιάφορο ακριβώς όπως τα έζησε χωρίς να γίνεται μελοδραματική με έναν εντελώς δικό της ιδιαίτερο και πρωτότυπο τρόπο.

Περνάει μηνύματα αισιοδοξίας. Ότι δεν πρέπει να σκύβουμε το κεφάλι και ότι πάντα υπάρχει ελπίδα. Γιατί, ναι, είναι γεγονός, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία όσο και να μη θέλουμε να το πιστέψουμε.

Ο λόγος της είναι άμεσος. Δεν κουράζει τον αναγνώστη. Άλλωστε το βιβλίο είναι μικρό σε έκταση και καθώς το διάβαζα δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να μου αποσπάσει την προσοχή. Έχει ήδη μιλήσει στην καρδιά μου και εύχομαι να μιλήσει και στις δικές σας.

Πρόκειται για ένα σπάνιο στολίδι με μεγάλη λογοτεχνική αξία. Ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί. Ένα βιβλίο ανθρώπινο που θα μας κάνει να αναθεωρήσουμε πολλά για τη ζωή μας.

Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

«Το βιβλίο της Κατερίνας Σταματελάτου είναι σαν να μας ξανασυστήνει τη λέξη πένθος. Με ειλικρίνεια, ενσυναίσθηση, σπαραγμό και γενναιότητα, η συγγραφέας βουτάει σε όλα τα επώδυνα στάδια κάθε είδους απώλειας, φυσικής ή ψυχικής, και κοινωνά μαζί μας την αδιαίρετη όσο και συγγενή ιερότητά της με τη ζωή.»
- Κρυσταλία Πατούλη, σύμβουλος ψυχικής υγείας, δημοσιογράφος

Η απώλεια μεγαλώνει με τα χρόνια, κι εγώ καλούμαι να κολυμπάω σε αχαρτογράφητες θάλασσες του εαυτού μου και να δαμάζω την αντάρα μέσα μου, ενώ ο κόσμος τριγύρω μου δε μιλά πια την ίδια γλώσσα με μένα. Το αλφάβητο της απώλειας το ξέρουν μόνο αυτοί που θάψανε ό,τι αγαπούσαν πολύ.

Φτάνουν οι λέξεις να δαμάσουν τον πόνο της απώλειας;

Φτάνουν οι ιστορίες για να μείνουν αθάνατες οι μνήμες;