Βιβλίο Ο καουμπόης του Αλίμου
Συγγραφέας Ανδρέας Μήτσου
Κατηγορία Διηγήματα
Εκδότης Καστανιώτης
Συντάκτης-ρια Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Το να γράψω τη γνώμη μου για ένα συγγραφέα όπως τον Ανδρέα Μήτσου, με κρατικά βραβεία μυθιστορήματος και διηγήματος, με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, με σπουδές στην ελληνική και αγγλική φιλολογία και διδακτορικό στη φιλοσοφία, με ένα πλούσιο συγγραφικό έργο, που πολλά από τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες, που έχει σπουδάσει Αφηγηματολογία, είναι λίγο τολμηρό να κρίνω το κάθε νέο του βιβλίο. Αλλά θα το τολμήσω γιατί ξέρω πως ο κάθε συγγραφέας γράφει για τους αναγνώστες του. Αποζητά να κριθεί από αυτούς, για να τολμήσει να προχωρήσει στο επόμενο. Αυτή τη σκέψη κάνω κάθε φορά που διαβάζω ένα νέο του βιβλίο. Ο Ανδρέας Μήτσου έχει γράψει είκοσι βιβλία που εκδίδονται από το 1996, στις εκδόσεις Καστανιώτη. Πιστεύω όχι αδικαιολόγητα. Τα βιβλία του αγγίζουν απόλυτα τη φιλοσοφία του εκδοτικού οίκου που εκτιμώ βαθύτατα. Είναι ένας πραγματικός δημιουργός, όχι επιφανειακός, επιδερμικός. Είναι χαμηλών τόνων, δε γράφει για να πουλήσει χιλιάδες αντίτυπα, δεν είναι αυτός ο σκοπός του, αλλά για να δώσει στον αναγνώστη την απόλαυση του αναγνωστικού ταξιδιού. Να βαθύνει μέσα του, να βουτήξει στον χρόνο, να φέρει στην επιφάνεια τη μνήμη και να βγάλει το απόσταγμα της νοσταλγίας, του πόνου και της παρηγοριάς.

Ο κάθε αναγνώστης που αγγίζει τη γραφή του, που βουτά μαζί του στη μνήμη, ανοίγοντας το βιβλίο, μπαίνει στα παπούτσια του και ακολουθεί τα χνάρια του. Πισωγυρίζει στον χρόνο, ταξιδεύει στην Αμφιλοχία, την πατρίδα του, γνωρίζει τις φιγούρες του τόπου του, θυμάται τα παιδικά και εφηβικά παιχνίδια. Σε άλλο διήγημα, στην Ατελέσφορη εμμονή, ταξιδεύει στη Σαλαμίνα, που ήταν καθηγητής φιλόλογος στην αρχή της καριέρας του. Ήθη και έθιμα, προκαταλήψεις και νοοτροπίες λαμβάνουν χώρα. Στο διήγημα, η εκδίκηση των ρούχων, μας μιλά για «την αλήθεια που δε χρειάζεται να την ψάχνουμε αλλού, αρκεί μόνο να τη θυμηθούμε». Μας προειδοποιεί για τις καταστροφικές συνέπειες της αφύπνισης της μνήμης. Είναι κακό να αφυπνίζουμε τη μνήμη; Στο διήγημα το λεμόνι, σημείωσα αυτό που μου άρεσε: «Ούτε υπάρχει το τυχαίο. Δεν μπορεί να συναινεί, και το παραμικρό ακόμη πράγμα, στην ακύρωσή του λόγου για τον οποίο δημιουργήθηκε. Γιατί έχει τον δικό του νου…» Και λίγο πιο κάτω «Χρειάζεται να σπάσω τα όριά μου, τον εαυτό μου. Πρέπει να καταργήσω τον εαυτό μου. Και να φτάσω ως τον πάτο, στου πηγαδιού τον πάτο».

Μου άρεσαν οι «Αστραφτεροί ήρωες», που μας πηγαίνει πίσω στα παιδικά του χρόνια και μας μιλά για τον Καραϊσκάκη, που εξιστορεί ο πατέρας του την ιστορία του γιου της Καλογριάς. Μάλλον για την κοινή μου καταγωγή με τον συγγραφέα, αλλά και την ιστορία που χάνεται στη λήθη. Άλλες ιστορίες έρχονται ξανά στη μνήμη από παλιότερα βιβλία του, για όσους τα διάβασαν όπως η Γκαλίνα. Για όσους δεν το έχουν διαβάσει, είναι μια αφορμή να ανατρέξουν στο έργο του.

Όσο για τον καουμπόη του Αλίμου, είναι μια ιστορία που μας αφηγείται ο συγγραφέας και παρομοιάζει τους ανθρώπους που ενοχλούν τα βράδια πηγαίνοντας σε μπαρ και φωνασκούν, μη σεβόμενοι τους συμπολίτες τους, με αγελάδες που μουγκρίζουν. Για ποιο αντίδοτο μιλά ο συγγραφέας; Ο μη σεβασμός δείχνει πως δεν υπάρχει δημοκρατία, πως δε σέβεσαι την ελευθερία του άλλου αν θέλεις να σε σέβονται.

Ο Ανδρέας Μήτσου, έχοντας την τέχνη της αφήγησης, μας εξιστορεί ιστορίες που ο λόγος ρέει, απολαμβάνουμε τον λόγο του, κοντοστεκόμαστε σε κάποια διηγήματα που νιώθουμε ότι τα έγραψε για μας, πασχίζει να απομακρύνει την απειλή, να καταλαγιάσει τον φόβο του, ανακαλώντας μια λησμονημένη χαρά. Θα γελάσουμε αλλά ίσως και συγκινηθούμε. Όλες οι ιστορίες μου άρεσαν, δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Το ερέθισμα ήθελα να δώσω ώστε να προκαλέσω να το διαβάσετε. Από κάθε βιβλίο κρατάμε αυτά που θα θέλαμε να γράψουμε κι εμείς. Αυτό το κλικ που κινητοποιεί τη μνήμη, για να μη νεκρώσουμε.

Καλοτάξιδο να είναι Ανδρέα Μήτσου!

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Άνθρωποι με μορφή αγελάδων συνωστίζονται έξω από κάποιο σπίτι στον Άλιμο. Ο ιδιοκτήτης του επιχειρεί με κραυγές και χειρονομίες να τους αποδιώξει.

Αυτός είναι ο καουμπόης του Αλίμου.

Και στις άλλες ιστορίες του βιβλίου, το ίδιο πρόσωπο, πότε φωναχτά και άλλοτε σιγανά, πασχίζει να απομακρύνει την απειλή, να καταλαγιάσει τον φόβο του, ανακαλώντας μια λησμονημένη χαρά.

Μια χαρά που θα μπορέσει ίσως σήμερα να τον παρηγορήσει.