Βιβλίο Η κόρη μου
Συγγραφέας Kim Hye-Jin
Κατηγορία Κοινωνικό Μυθιστόρημα
Εκδότης Ίκαρος
Συντάκτης-ρια Μαργαρίτα Αλευρίδη

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Η αφηγήτρια της ιστορίας, μια χήρα που εργάζεται σε έναν οίκο ευγηρίας στη Νότια Κορέα, αναγκάζεται να μοιραστεί το μικρό της σπίτι με την τριαντάχρονη κόρη της και την κοπέλα της, τη σχέση των οποίων δεν αποδέχεται.

Το βιβλίο κυκλοφορεί και σε audiobook από το Jukebooks, με την υπέροχη αφήγηση της Θέμιδας Μπαζάκα.

Η μητέρα, ανέτοιμη να τις δεχτεί, βρίσκεται μετέωρη ανάμεσα στο πρότυπο της παραδοσιακής οικογένειας -στην οποία αφιέρωσε ολόκληρη την ύπαρξή της- και στα ιδανικά για τα οποία αγωνίζεται η κόρη της. Σύντομα, τα σχόλια και οι προκαταλήψεις της μητέρας φέρνουν στο φως παλιές και νέες συγκρούσεις ανάμεσα στις τρεις γυναίκες, κάνοντας τη συνύπαρξή τους όλο και πιο δύσκολη.

Μια κατάσταση που επιδεινώνεται παράλληλα με την επισφαλή εργασιακή κατάσταση της αφηγήτριας, η οποία αρχίζει να αμφισβητεί την απάνθρωπη μεταχείριση που λαμβάνουν οι ηλικιωμένες γυναίκες στο γηροκομείο όπου εργάζεται.

Η Kim Hye-Jin γράφει ένα διαπεραστικά συγκινητικό μυθιστόρημα για την ένταση που δημιουργείται όταν οι συγγενείς αναγκάζονται να συγκατοικήσουν. Μέσα από τα μάτια μιας μητέρας που προσπαθεί να κατανοήσει αυτό που βιώνει, διερευνά τη σχέση μεταξύ γονέων, την ομοφοβία, την αποξένωση, τη μοναξιά αλλά και την έννοια της φροντίδας· συγχρόνως προσφέρει ως αντίδοτο στον αναγνώστη τη δύναμη της αγάπης σε όλες τις μορφές και αποχρώσεις της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Η Kim Hye-Jin, με αφορμή την αναγκαστική συγκατοίκηση μιας μεσήλικης χήρας με την ομοφυλόφιλη ακτιβίστρια τριαντάχρονη κόρη της και τη σύντροφό της, καταπιάνεται με γνωστά σε όλους μας θέματα όπως η ομοφοβία, η οικονομική ανασφάλεια, οι εργασιακές συνθήκες, η αξιοπρέπεια, το προσωπικό στίγμα, η έννοια της οικογένειας, τα κοινωνικά στερεότυπα, η ενδοοικογενειακή βία, το χάσμα των γενεών, η αποξένωση, η μοναξιά της τρίτης ηλικίας, η φθορά.

Η κόρη είναι ωρομίσθια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο, και διακινδυνεύει να διωχτεί από τη δουλειά της λόγω της συμμετοχής της σε διαδηλώσεις κατά της ομοφοβίας. Η μητέρα εργάζεται σε οίκο ευγηρίας φροντίζοντας με μητρική σχεδόν τρυφερότητα την Τζεν, μια ηλικιωμένη με άνοια, η οποία δεν έκανε οικογένεια, παρά αφιέρωσε τη ζωή της σε πολυετείς σπουδές και αγώνες υπέρ των αναξιοπαθούντων, κανένας όμως από τους οποίους δεν την έχει επισκεφτεί ποτέ στο γηροκομείο. Η μητέρα, ανασφαλής επειδή έχει χάσει τον άντρα της, παλεύει να μη χάσει τη δουλειά της. «Ατελείωτος μόχθος. Συνειδητοποιώ πως κανείς δεν μπορεί να με σώσει από την τόσο σκληρή δουλειά. Ανησυχώ τι θα γίνει όταν έρθει η στιγμή που δε θα μπορώ πια να εργαστώ. Αυτό που πάντα με ανησυχεί είναι η ζωή, όχι ο θάνατος. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όσο είναι κάποιος ζωντανός πρέπει να υπομείνει αυτόν τον τρόμο που δεν τελειώνει ποτέ. Αυτή την αλήθεια την έμαθα πολύ αργά. Ίσως να μην έχει να κάνει με το γήρας. Όπως λένε, μπορεί να είναι ένα πρόβλημα της εποχής μας. Αυτής της εποχής. Της σημερινής γενιάς». Μέσα από τη δική της μοναξιά αλλά και τη μοναξιά της Τζεν νιώθει τη σκληρότητα του κόσμου για εκείνους που περιθωριοποιεί η ίδια η κοινωνία, και οικτίρει τους νέους που πιστεύουν πως «αν ενώσουν τα χέρια θα καταφέρουν να τον γυρίσουν ανάποδα». Θεωρεί πως ο θεσμός της οικογένειας είναι η μοναδική σανίδα σωτηρίας του ανθρώπου, ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή.

Το κείμενο είναι ένας συγκλονιστικός μονόλογος, ο οποίος όμως περιέχει εντός του τον διάλογο μεταξύ δύο γενεών, της σημερινής και της αμέσως προηγούμενης. Οι ισορροπίες των θέσεων είναι λεπτές και διαταράσσονται εναλλάξ. Οι δύο γενιές παλεύουν να ελευθερωθούν η μία από τα δεσμά της άλλης, καθώς η ελευθερία της μιας μοιάζει να είναι η φυλακή της άλλης. Στα μάτια της μητέρας, καθώς «τεντώνει το λαιμό για να δει το μέλλον και το παρελθόν», η Τζεν γίνεται αυτόματα η προβολή της κόρης στο μέλλον.

Η μητέρα φοβάται πως το πληγιασμένο σώμα και το διαλυμένο μυαλό της Τζεν, είναι τα αντίποινα που θα αναγκαστεί να υποστεί μελλοντικά η κόρη επειδή επέλεξε, όπως και η τελευταία, μια ζωή μακριά από την ασφάλεια του οικογενειακού προτύπου «άντρας-γυναίκα-παιδί». Ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρει τι μπορεί να έφταιξε για τις «επιλογές» (εννοεί τη φύση), φτιάχνει μέσα στο μυαλό της συνεπαγωγές (σπουδές ίσον γνώση, γνώση ίσον ανεξαρτησία, ανεξαρτησία ίσον ρήξη), οι οποίες παγιώνονται και δρουν καταλυτικά στη διαμόρφωση των απόψεών της.

Η μητέρα στέκεται μετέωρη ανάμεσα στο «τακτοποιημένο» κοινωνικά χθες που τής φέρνει γαλήνη και το δυσοίωνο μέλλον που φοβάται. Ακροβατεί στα άκρα της λογικής της, εγκλωβισμένη σε έναν κόσμο που δεν της αφήνει πλέον χώρο να αναπνεύσει. Θύμα η ίδια αλλά και θύτης της κοινωνικής συνθήκης που αφορίζει το διαφορετικό, βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με τον ίδιο της τον εαυτό όταν συνειδητοποιεί πως είναι συνυπεύθυνη για όσα περνά και όσα πρόκειται να περάσει η κόρη της. «Η κόρη μου βρίσκεται τώρα στο δρόμο. Στέκεται σε έναν δρόμο που κυκλοφορούν πράγματα που δεν μπορώ να προβλέψω. Σε έναν δρόμο που απλώνεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Εκείνη δε γνωρίζει τι είναι αυτό που έρχεται κατά πάνω της στοχεύοντάς την».

Προσπαθεί μάταια να τη νουθετήσει με τη μοναδική κοινωνική γλώσσα που γνωρίζει. Όσο άκαρπη κι αν αποβαίνει όμως αυτή της η προσπάθεια, δεν παραιτείται, γιατί κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με προδοσία. Νιώθει πως αν αποδεχτεί τη φύση της κόρης της, αυτομάτως αρνείται το μητρικό της χρέος να την πείσει να ζήσει μια «φυσιολογική» ζωή και ως εκ τούτου να τη γλιτώσει από την κατάντια της Τζεν.

Πρόκειται για ένα πολύ δυνατό κείμενο, γραμμένο με τρόπο απλό, λόγο προφορικό, χειροπιαστό, λιτό, διαυγή, στοχευμένο. Οι θέσεις των ηρώων δίνονται πεντακάθαρα μέσα από την απλή καταγραφή της καθημερινότητάς τους αλλά και από εικόνες που συγκλονίζουν. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να διαβαστεί από όλους όσους ανήκουν στη γενιά που παρέρχεται, ασχέτως αν μεγαλώνουν παιδιά ή όχι. Γιατί είναι ένα πρώιμο σκίτσο του κόσμου που θα ζήσει η γενιά που θα ακολουθήσει.