Βιβλίο Ένα αστέρι από τσιμέντο
Συγγραφέας Αλέξης (Λεξ) Λαναράς
Κατηγορία Μουσική
Εκδότης Κυψέλη
Συντάκτης-ρια Τόλης Αναγνωστόπουλος

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Είναι μεγάλη χαρά να μπορείς να μιλάς για δύο αγάπες ταυτόχρονα. Εν προκειμένω για ένα βιβλίο και τη μουσική ραπ. Ο Λεξ έχει από καιρό τον σεβασμό μου ως ένας από τους πιο αυθεντικούς ράπερς. Δεν είναι κανά «Αμερικανάκι» που βγήκε όπως πολλά άλλα σωρηδόν στη ραπ σκηνή την τελευταία δεκαετία προκαλώντας και καλά με τους στίχους του, την χλιδάτη προσωπική του ζωή, με βαριές αλυσίδες στο λαιμό, γκόμενες, ναρκωτικά και ακριβά αμάξια. Ο Λεξ ξεκίνησε από το 1999 που σημαίνει ότι πρόλαβε να ζυμωθεί με την παλιά μαγιά του ελληνικού ραπ (Active Member, Terror-X-Crew, FFC, Razzastarr κ.α.) τότε που αυτό είχε μικρότερη ανταπόκριση και άνθηση, απείρως όμως περισσότερη αυθεντικότητα και αξιοπρέπεια.

«Χειρότερη κι από την πείνα, τη φτώχεια και τον θάνατο, είναι η αναξιοπρέπεια».

Αποτέλεσε για εμένα όπως και για πολλούς άλλους έκπληξη η είδηση ότι ο συγκεκριμένος ράπερ εκδίδει βιβλίο. Για να είμαι ειλικρινής με ξένισε και με έβαλε σε δεύτερες σκέψεις. Μιλάμε για ένα τύπο που δεν δίνει συνεντεύξεις, δεν έχει χορηγούς, δεν κάνει διαφήμιση ούτε χρησιμοποιεί τρικάκια για να βγει στο προσκήνιο.

Όταν άρχισα να ξεφυλλίζω το βιβλίο χάρηκα για δύο λόγους. Πρώτον γιατί από αυτό ουσιαστικά απουσιάζει ο Λεξ. Εκτός του προλόγου που έχει την ανάγκη να ευχαριστήσει φίλους και συνεργάτες για τη στήριξη. Φυσικά, μιλάει πάλι με τους στίχους του σε καμία περίπτωση όμως δεν παρεκκλίνει της πορείας του.

Δεύτερον για την επάρκεια και την ευστοχία των σχολίων, ανθρώπων των τεχνών και απλών υποστηρικτών του που βγήκαν και μίλησαν για αυτόν. Προσέξτε: Ήταν από πολλούς χώρους, ηλικιακά και κοινωνικά στρώματα, δείχνοντας έτσι πόσο βαθιά έχει διεισδύσει ο τύπος με τους στίχους του και πόσο διαφορετικό κόσμο έχει επηρεάσει.

Απομόνωσα τα σχόλια αυτών που κατά την άποψή μου έχτισαν άψογα το προφίλ αυτού του καλλιτέχνη. Ο Παναγιώτης Βασιλείου εξάρει το πείσμα του, ο Σπύρος Γερούσης την ταπεινότητα και την αγάπη του για τη γυναίκα, ο Φοίβος Δεληβοριάς την ωραιότητα στο βλέμμα του, η Σεμίνα Διγενή το καθαρό του μυαλό, ο Νικολάκης Ζεγκίνογλου την ταύτιση του με τα λαϊκά στρώματα και ο Λέανδρος το γεγονός πως έχει κάτι εδεμικό μέσα του. Μπορεί και περιφέρεται στις σκοτεινές παρυφές φτιάχνοντας δομημένα νοητικά κατασκευάσματα. Η Νεφέλη Λιούτα λέει πως ο Λεξ είναι η ζέστη σε ένα κόσμο ξεστρατισμένο και κρύο, ο Moa Bones πως εκφράζει την ψυχολογία των καιρών μας, ο Φωκίωνας Μπόγρης πως είναι ένας storyteller που αντλεί έμπνευση από την αστική κόλαση, ο Κωστής Παπαϊωάννου πως δίνει ψυχή στις πολυκατοικίες και η Ηλέκτρα Φακιόλα πως δίνει σχέδιο διαφυγής και γράφει για να μπορούμε εμείς να αναπνέουμε.

Ο Λεξ επιλέγει να μείνει στο περιθώριο για να μιλήσει για ανθρώπους που δεν μπορούν να εκπροσωπηθούν από την υπάρχουσα ραπ σκηνή όταν οι εκπρόσωποί της αναλώνονται σε ένα απερίγραπτο show off και κάνουν απίστευτες κυβιστήσεις μεταξύ λόγων και πράξεων. Το συγκριτικό του πλεονέκτημα είναι ότι από το 99 μιλάει την ίδια γλώσσα και τσακίζει κόκαλα (και όχι μόνο), όχι γιατί είναι μονοδιάστατος και ακολουθεί ίδια μανιέρα αλλά γιατί οι γαμημένες πληγές της ελληνικής κοινωνίας παραμένουν ίδιες και αγιάτρευτες ασχέτως κυβερνήσεων, οικονομικών κρίσεων και μνημονίων. Και φυσικά το γεγονός πως έχει ζήσει εξίσου την αναλογική και ψηφιακή εποχή, πράγμα που του δίνει την ευχέρεια να χτίσει γέφυρα μετάβασης για το διαφορετικό και μη ομοιογενές κοινό που τον ακολουθεί πιστά για  χρόνια.

Για ακόμη μία φορά θα στεναχωρήσει κόσμο που τον περιμένει στη γωνία για να στάξει χολή και να αμφισβητήσει την ιδεολογία και τα πιστεύω του: «Βγάζει ο Λεξ βιβλίο ή δίνει ο Λεξ συνέντευξη ή κάνει ο Λεξ promotion».

Και γιατί βγήκαν τόσοι να μιλήσουν για αυτόν; Γιατί αν δεις το έργο του διαπνέεται πάντα από αξίες όπως η αλληλεγγύη και η φιλία:

«Οι φίλοι μου είναι ποντίκια, χρωστάνε τα νοίκια περιμένοντας την μπάλα να τρυπήσει τα δίχτυα. Τα τελευταία φράγκα μας τα κάναμε ξενύχτια, οι αλήτες τα παιδιά από τα διαλυμένα σπίτια. Όσοι αγάπησα δεν άλλαξαν, δόξα τω Θεώ, θέλουν ακόμα ένα ΚΤΜ κι ένα κορίτσι πιστό».

Ο Λεξ αν και αποποιείται τον τίτλο του ποιητή εντούτοις οι στίχοι του έχουν λογοτεχνικότητα, μεγάλη ενέργεια και  συμπυκνώνουν έννοιες, νοήματα και μηνύματα σε μια ή δύο στροφές. Εμπνέει, σατιρίζει και καυτηριάζει με τον δικό του τρόπο:

«Δεν είμαι καλλιτέχνης είμαι εμπόδιο, με τα καινούργια μου Air Max μες στο Ηρώδειο…»

Δεν αεροβατεί, είναι ρεαλιστής, πατάει τα πόδια του στη γη, οι εικόνες του αφορούν αυτόν τον κόσμο της προσποίησης, του δήθεν και της απόγνωσης.

Ξερνάει μαυρίλα και καταχνιά συνέχεια αλλά πάντα αφήνει παράθυρο ή έστω μια χαραμάδα που μπορεί να ξεπηδήσει η ελπίδα.

Το βιβλίο είναι τίμιο και καλά δομημένο. Οι συντελεστές του ορθώς επέλεξαν να ακολουθήσουν το δρόμο του Λεξ, δεν έβγαλαν ντουντούκες, δεν εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός πως αυτός ο τύπος τούς εμπιστεύτηκε το πόνημά του και προχώρησαν σε μια απλή, λιτή έκδοση χωρίς φανφάρες. Εξάλλου αυτές αχρείαστες θα ήταν δεδομένου πως  με τα βαθειά ειλικρινή και συγκινητικά λόγια των ανθρώπων που μίλησαν για αυτόν αλλά και  την καλλιτεχνία του εξαιρετικού σκιτσογράφου  Λέανδρου ο οποίος έντυσε ιδανικά  τις σελίδες, η έκδοση κρίνεται ικανοποιητική. «Τόσο-όσο» που θα ήθελε και ο ταπεινός καλλιτέχνης Λεξ δηλαδή.

Ο Λεξ θα συνεχίσει να μας εμπνέει με τα έργο και τους στίχους του για πολλά χρόνια. Ο τύπος είναι μεγάλος και δεν το ξέρει ή δεν θέλει να το ξέρει από φόβο μήπως απολέσει την απίστευτη σχέση που έχει χτίσει με  το πιστό κοινό του αυτό που τον ακολουθεί χρόνια για το έργο και τις πράξεις του. Έχει μείνει στα χρονικά άλλωστε η συναυλία του στο Θέατρο Πέτρας το 2019 με 10.000 υποστηρικτές του να τραγουδούν μαζί του από το πρώτο δευτερόλεπτο όλους μα όλους τους στίχους του. Θυμίζει κάτι από Stereo Nova όσον αφορά τους στίχους κάποιων κομματιών του αλλά και το δέσιμό του  με το κοινό για πολλά χρόνια. Εγώ δεν φοβάμαι το Αστέρι από το Βορρά που έχει βάλει Ανάποδα το Καπέλο του. Κρατάω πάντα στο μυαλό μου δύο από τους πιο αντιπροσωπευτικούς στίχους του:

«Και εγώ κρατάω τη χειρότερη συνήθεια, εκθέτω τον εαυτό μου σε 10 εκατομμύρια…»

«Το μόνο που θα αφήσουμε ιστορίες και κάνα δυο φωτογραφίες..»