Βιβλίο Φονικά συμπλέγματα
Συγγραφέας Έκτορας Απέργης
Κατηγορία Αστυνομικό μυθιστόρημα
Εκδότης Υδροπλάνο
Συντάκτης-ρια Τόλης Αναγνωστόπουλος

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Ένα στυγνό έγκλημα. Μία απάνθρωπη κακοποίηση παιδιού από τον ίδιο τον πατέρα. Ένα μωρό παρόν στο σκηνικό χωρίς ακόμα να μπορεί να αντιληφθεί «το κακό» που υπάρχει σε αυτή τη ζωή που ήρθε.

 «Το παρελθόν είναι ένας αγριότοπος φρίκης. Δεν έπρεπε να κοιτάξεις πίσω!»

Τέσσερις φόνοι, τριάντα και πλέον χρόνια μετά, συγκλονίζουν το Πανελλήνιο. Η βαναυσότητα και οι μέθοδοι εκτέλεσης παραπέμπουν σε δολοφόνο που ζητά εκδίκηση και θέλει να βασανίσει μέχρι θανάτου τα θύματά του.

Ξεκινά με σκοπό να πάρει το νόμο στα χέρια του και να απαλλάξει την κοινωνία από υπανθρώπους όπως πιστεύει. Ένας κορυφαίος αφροδισιολόγος είναι το πρώτο θύμα. Πρέπει να βοηθήσει την αδύναμη γυναίκα του να απαλλαγεί από αυτόν. Μετά δε συγχωρεί ούτε την ίδια και τον μετέπειτα σύντροφό της. Η αχαριστία πληρώνεται. Στην πορεία δε χαρίζεται σε κανένα. Μία δημοσιογράφος που χώνεται στα πόδια του πρέπει να φύγει και αυτή από τη μέση.

«Νόμιζα ότι μπορούσα να σώσω την ψυχή σου. Όμως η ελπίδα είναι ένα τίποτα περισσότερο από ένα ανούσιο δημιούργημα του ανθρώπου για να ξανακάνει το ίδιο λάθος..»

Η διακεκριμένη ψυχολόγος Κατερίνα Σβορώνου και ο ανερχόμενος και πολλά υποσχόμενος αστυνομικός Επιθεωρητής Σταύρος Αζακάς, είναι οι βασικοί ήρωες του μυθιστορήματος. Ένα μυστικό που τους ενώνει από το παρελθόν θα τους φέρει αντιμέτωπους με σκληρές αλήθειες που θα πρέπει να διαχειριστούν μαζί αν θέλουν να μείνουν ενωμένοι. Από τη μία η Κατερίνα δεν μπορεί να αποτινάξει το dna που την ωθεί σε άλλους δρόμους. Από την άλλη ο Σταύρος αγνοεί ακόμα το πραγματικό του γενετικό υλικό. Η μεταξύ τους αγάπη θα τυφλώσει τα μάτια τους με τέτοιον τρόπο που να μην μπορούν να σταματήσουν την κατρακύλα τους. Ειδικά η Κατερίνα δεν μπορεί να σταματήσει με τίποτα:

«Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη π’ όλο με περιμένει κι όλο την καρτερώ, την μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει, μα ελπίζω να φιλιώσει, καιρό με τον καιρό..».

Τη μεγάλη απόφαση θα πρέπει να πάρει ο Αζακάς. Το καθήκον, η δικαιοσύνη για την οποία μάχεται χρόνια θα υπερισχύσει των ισχυρών δεσμών αγάπης;

Σε κάθε περίπτωση στο τέλος πρέπει να επέλθει δικαίωση για όλους και για όλα.

Και κάποιος άλλος ήρωας ή ηρωίδα θα αναλάβει αυτό το ρόλο…

Ο Απέργης κατεβαίνει αυτόνομος και ανεξάρτητος στο δύσκολο και πολυφορεμένο τερέν της αστυνομικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα. Δεν πάει με την πεπατημένη και εύκολη οδό που ακολουθούν οι περισσότεροι επηρεασμένοι από τη Σκανδιναβική λογοτεχνία. Αποφεύγει συγκεκριμένες σταθερές και νόρμες που μπορούν άνετα να «κεντρίσουν» τον μέσο αναγνώστη, τον οποίο δείχνει να σέβεται απεριόριστα δεδομένου πως σε κανένα σημείο δεν του πασάρει ξαναμασημένη τροφή.

Η αναζήτηση όλο και πιο τραβηγμένων ιστοριών με serial killers, το κλασσικό προφίλ του παράξενου και πανέξυπνου Επιθεωρητή που στο τέλος θα βρει την άκρη, οι απίστευτες ανατροπές, η σταδιακή κορύφωση της αγωνίας και το φαντασμαγορικό τέλος είναι γοητευτικά εφέ που προσηλυτίζουν όλο και περισσότερους αναγνώστες στην αστυνομική λογοτεχνία.

Το παραπάνω μοτίβο δεν υπάρχει στον Απέργη. Γράφει πιο «πραγματικά» για ήρωες που είναι αληθινοί. Το έχω ξαναγράψει. Ας μην γελιόμαστε, πόσο πραγματικό είναι το σκηνικό με τους serial killers όταν στη χώρα μας αποδεδειγμένα την τελευταία εικοσαετία δεν υπήρξε ούτε ένας; Έχω ξαναγράψει επίσης πως σαφώς το παραπάνω δεν είναι κατακριτέο γιατί ειδικά τέτοια θεματολογία «τραβάει» σε κοινωνίες που δεν έχουν υπόβαθρο, εγκληματικότητα και φόνους «μπροστά στην πόρτα τους» όπως έχουν για παράδειγμα οι χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής (όπου εκεί, περιέργως, δεν ανθεί η αστυνομική λογοτεχνία).

Παρόλα αυτά ο συγγραφέας επιλέγει τη δύσκολη οδό και γράφει στην ουσία ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με αστυνομική χροιά. Σκύβει επιμελώς πάνω από κάθε ήρωά του και υφαίνει ένα επαρκέστατο ψυχολογικό προφίλ που του «τραβάει» την πλοκή. Αυτό σημαίνει ότι έχει πολύ δυνατά χτισμένους ήρωες που σε συνδυασμό με την ευφάνταστη πλοκή του, δημιουργούν ένα άρτιο και άψογο τελικό αποτέλεσμα. Ακολουθεί στενά από την αρχή μέχρι το τέλος τους πρωταγωνιστές του, δεν τους αφήνει ποτέ ξεκρέμαστους. Όλα εξηγούνται βάσει του χαρακτήρα και της ψυχοσύνθεσής τους. Είναι σα να τοποθετεί μία κάμερα μπροστά τους και δεν τη σβήνει ποτέ. Προσέξτε όμως. Η κάμερα δε ζουμάρει μόνο σε πρωταγωνιστές. Ακολουθεί στενά όλους όσοι εμπλέκονται στην υπόθεση γιατί κάθε ρόλος μπορεί να αποδειχτεί κομβικός για τη συνέχεια.

Όπως στο συγκεκριμένο βιβλίο που οι αρχικοί πρωταγωνιστές δίνουν τη θέση τους μετέπειτα σε κάποιους άλλους, όχι για να «γεμίσει» και να επεκτείνει την ιστορία αλλά γιατί όπως και στα προηγούμενα βιβλία του έχει μέσα του, αναπτυγμένο το αίσθημα της δικαίωσης για όλους. Δεν κλείνει την ιστορία όταν η Κατερίνα Σβορώνου και ο Σταύρος Αζακάς αποκαλύπτονται. Η Νέμεσις παραμονεύει. Η Ελένη πρέπει και αυτή να δικαιωθεί.