Βιβλίο Ο θάνατος του Οδυσσέα
Συγγραφέας Δημήτρης Σίμος
Κατηγορία Αστυνομικό μυθιστόρημα
Εκδότης ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
Συντάκτης-ρια Αλέξανδρος Δαμουλιάνος

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

«Μαύρο. Μαύρο χρώμα. Αντίθετο στη ζωή, εναντιωμένο εκ κατασκευής στην αντανάκλαση του φωτός»

Με τα πονήματά του ο κύριος Δημήτρης Σίμος και ειδικότερα με το νέο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του Οδυσσέα» από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο ανανεώνει την Ελληνική λογοτεχνία.

Στο κείμενο υπάρχει η βασικότερη αρχή κάθε αστυνομικού μυθιστορήματος, δηλαδή το Big Bang για ένα τέτοιο βιβλίο είναι μια ερώτηση. Στο συγκεκριμένο, λοιπόν, όλα ξεκινούν απ' το γιατί ένας άνδρας που είναι έτοιμος να πηδήξει από την ταράτσα ενός ξενοδοχείου εκτελείται από σκοπευτή. Στην πορεία αυτό το ερώτημα προκαλεί ένα σμήνος ερωτηματικών που «επιτίθενται» στο μυαλό σου. Και για κάθε μία απάντηση που βρίσκεις –ή που θέλει για κάποιο λόγο ο συγγραφέας να βρεις- ξεπηδούν περισσότερες και πιο βαθιά «επικίνδυνες» ερωτήσεις.

Προχωρώντας την ανάγνωση, νιώθεις πως σε τυλίγει ένας κολλώδης ιστός. Ένας ιστός που σου μεταφέρει τις σκέψεις και τα συναισθήματα των χαραχτήρων αλλά και της πλοκής. Γιατί ο συγγραφέας παρουσιάζει και την ίδια την πλοκή ως ένα «χαρακτήρα» ο οποίος αλληλεπιδρά με τους υπόλοιπους. Αυτές οι σκέψεις και αυτά συναισθήματα όμως γίνονται δικά σου χωρίς να το καταλαβαίνεις. Είναι τόση η δύναμη της αφήγησης που σου μαθαίνει σχεδόν αμέσως τις βιοθεωρίες όλων των μελών του συγγραφικού αυτού «θιάσου» που απαντάς και σκέφτεσαι πριν απ’ αυτούς σε κάθε κατάσταση και πέφτεις πάντα μέσα στο τι θα πουν, τι θα συλλογιστούν και τι θα πράξουν· και αυτό δίχως να έχεις διαβάσει απαραίτητα τα προηγούμενα βιβλία της σειράς του συγγραφέα. Για να είμαι ξεκάθαρος το φαινόμενο που ανέφερα δε λέγεται έλλειψη ανατροπών, μα κατά εμέ αφηγηματική μαστοριά που σε ενώνει με τους χαραχτήρες.

Μιας και μίλησα για ανατροπές θέλω να πω ότι ο κύριος Σίμος δεν τις χρησιμοποιεί ως κινήσεις εντυπωσιασμού ή σαν λογοτεχνικά τρικ. Είναι η ραχοκοκαλιά του βιβλίου και ταυτόχρονα η ραχοκοκαλιά των συναισθημάτων που σου προκαλούνται.

Η τεχνική του συγγραφέα –χρήση και προβολή της Ελληνικής υπαίθρου με τέτοιο σκοτεινό τρόπο σαν να 'ναι και η φύση ένοχη για το/τα έγκλημα/εγκλήματα- και η έρευνα που φαίνεται πως έχει κάνει, παραπέμπουν σε Ευρωπαϊκές συγγραφικές τακτικές.

Επιπλέον, προκύπτει ότι η δικαιοσύνη των ανθρώπων και η δικαιοσύνη της μοίρας συμφωνούν μονάχα σε ένα πράγμα: μπερδεύουμε το ηθικό και το νόμιμο –που έτσι κι αλλιώς είναι δύο έννοιες οι οποίες έχουν και δεν έχουν σύνορα μεταξύ τους.

Ένα ακόμη στοιχείο είναι η «αντιπαράθεση» ανάμεσα στην τεχνολογική ανάπτυξη και στις παραδοσιακές μεθόδους μέσα στο Αστυνομικό Σώμα· μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει αυτό το ιδιότυπο debate.

Ο κεντρικός χαραχτήρας δε μας εξιστορεί απλώς ακόμα μια περιπέτεια του. Σε κάνει να επαναπροσδιορίσεις, με μία φιλοσοφική ατμόσφαιρα που ντύνει ολόκληρο το κείμενο, οι Ιθάκες για σένα τελικά τι σημαίνουν.

Ένα κοινωνικό-αστυνομικό μυθιστόρημα, που δε σ’ αφήνει να λυγίσεις το πόδι σου από το γκάζι της ανάγνωσης.

Συγχαρητήρια και καλοτάξιδο κύριε Δημήτρη Σίμο.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ένας άντρας απειλεί να πηδήξει από την ταράτσα ενός ξενοδοχείου, όταν φτάνει για τη διαπραγμάτευση ο αστυνόμος Καπετάνος. Ένα ταριχευμένο τσακάλι ανακαλύπτεται στην ντουλάπα του, ενώ η αντιτρομοκρατική φτάνει στην Εύβοια. Εθνικιστικά στοιχεία στα σώματα ασφαλείας, το κυνήγι ενός δολοφόνου που αφήνει για σημάδι ένα βαλσαμωμένο ζώο και μια θεωρία συνωμοσίας που κανείς δεν θέλει να επαληθευτεί… Ένα πρόγραμμα προσηλυτισμού πιστών «στρατιωτών» που έχει καλύψει εδώ και χρόνια τις στολές με κουστούμια… Ποιος κινεί τα νήματα; Πόσο δύσκολο είναι να νικήσεις όταν ο εχθρός έχει δημιουργήσει το παιχνίδι;