Βιβλίο Καπράγια
Συγγραφέας Πέμη Γκανά
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Πνοή
Συντάκτης-ρια Αναστασία Δημακοπούλου

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Ταξιδεύοντας με την πολύτιμη βοήθεια του δορυφόρου, μεταφέρθηκα στο Τοσκανικό Πέλαγος, στο Λιβόρνο της Ιταλίας, σε μια κουκκίδα του παγκόσμιου χάρτη, σ' έναν βράχο, εκεί, όπου δεσπόζει το νησί της Καπράγια.

Εκθαμβωτικό, αραιοκατοικημένο, άγριας ομορφιάς, περιτριγυρισμένο από όμορφη θάλασσα με καταγάλανα κρυστάλλινα νερά… «Ένας παράδεισος για τους λάτρεις της πεζοπορίας, υπέροχα μονοπάτια που προσφέρουν εκπληκτική θέα, την ηρεμία και απόλυτη χαλάρωση της παρθένας φύσης…», είναι τα λόγια ενός από τους δεκάδες επισκέπτες.

Τα  όσα συνταρακτικά διαδραματίζονται στο βιβλίο Καπράγια της Πέμης Γκανά, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή, είναι άκρως αντίθετα με τα παραπάνω συναισθήματα των εκάστοτε επισκεπτών της, καθώς η μικρή κοινωνία της Καπράγια, την οποία κατά πλειοψηφία, αποτελούν άνθρωποι της θάλασσας, ναυτικοί και ψαράδες, καθίσταται άβουλη, μπροστά στα όσα παράδοξα συμβαίνουν και τα απανωτά φονικά που συνταράσσουν το νησί.

Η χάρτινη ηρωίδα και κεντρικό πρόσωπο της Καπράγια, η Ρομίνα, είναι ένα ψυχικά διαταραγμένο άτομο, στιγματισμένη από τη γέννησή της, περιορισμένη να ζει σε έναν κόσμο, που αδυνατεί να κατανοήσει, εάν, είναι  γέννημα της φαντασίας της και προϊόν παράνοιας. Ταλανίζεται από φαντασιοπληξίες που τις τοποθετεί στον πραγματικό κόσμο, συμπορεύεται με αυτές, ενδυναμώνοντας καθ' αυτόν τον τρόπο τις πεποιθήσεις της μικρής κοινωνίας, για την κατάρα που ρέει στο αίμα της οικογένειάς της, για το «δαιμονικό» που στοιχειώνει την ζωή τους, μια κληρονομιά ανεξέλεγκτου τρόμου, που περνάει από γενιά σε γενιά, αναζητώντας απεγνωσμένα μία λύτρωση που δεν έρχεται…

Στόματα ερμητικά κλειστά, εγκλωβισμένα στην απόλυτη σιωπή, γιατί ο δαίμονας τρέφεται από τον φόβο των ανθρώπων, την ανασφάλεια για το άγνωστο, ο τρόμος θεριεύει και γενικεύει το «κακό».

«…μη δίνεις σημασία, να κοροϊδεύεις τις φωνές για να λυτρωθείς. Μα μη μιλάς σε κανέναν γιαυτό, γιατί η αρρώστια θα πάρει σάρκα και οστά και θα έρθει να μαγαρίσει τον τόπο»

Θα δανειστώ τη ρήση του μεγάλου τραγικού Σοφοκλή, «ενός κακού δοθέντος μύρια έπονται», για να περιγράψω την αποπνικτική ατμόσφαιρα, που πλήττει τον βράχο της Καπράγιας, καθώς, ο σκοταδισμός της εποχής, οι λαϊκές θρησκοληψίες και δεισιδαιμονίες, ο ανθρώπινος φόβος απέναντι στην ψυχική νόσο και η αδυναμία ερμηνείας της, αποτελούν μόνο την αρχή, για να γενικευθεί το κακό.

Η αφόρητη παγωνιά και η θυελλώδη βροχή που πλήττουν την Καπράγια, αποτελούν τον καμβά πάνω στον οποίο η συγγραφέας θα δημιουργήσει την ανάλογη ατμόσφαιρα, που συνάδει άριστα με την τρικυμία στην ψυχή των χάρτινων χαρακτήρων.

Μία θανατηφόρα επιδημία, η ευλογιά, προκαλεί απόγνωση, ενώ τ' απανωτά φονικά που ακολουθούν, ερμηνεύονται ως απόρροια του δαιμονικού που ταλανίζει τον τόπο τους. Το γεγονός, ότι μόνο ο εξορκισμός θα διώξει το κακό, στοιχειώνει το μυαλό τους, προκαλώντας ανατριχίλα. Ο επερχόμενος Α' Παγκόσμιος πόλεμος έρχεται μανιασμένα, σαν άλλος δαίμονας, για ν' ακρωτηριάσει ψυχές και σώματα.

«…το θανατικό το φέρνουν οι δαίμονες και τους δαίμονες τους σέρνει -ή μάλλον την σέρνουν- η Αντονίνα…»

«Τα δαιμονικά, τα θανατικά και οι κατάρες ανήκουν στο σκοτεινό μας παρελθόν»

Δευτερεύοντα πρόσωπα, όπως η Αντονίνα η μάμα της Ρομίνα, ο Κάπτα-Μπαρτόλο, οι γιατροί Σέρτζιο και Σαπίρο, η Στέλλα, η Μαριάντζελα, η Ερμίνα, παλεύουν καθημερινά με τα δικά τους δαιμόνια, τα πάθη και τους φόβους τους, αναζητούν τη γαλήνη σε απαγορευμένες αγκαλιές, νοσταλγούν απάνεμα λιμάνια. Κοινός τους παρονομαστής, η λαχτάρα για εσωτερική ηρεμία και εσωτερική ειρήνη στην ψυχή τους, η προσδοκία για ισορροπία της μικρής κοινωνίας τους.

Η Πέμη Γκανά με την Καπράγια μας εισάγει  σ' ένα περιβάλλον κλειστοφοβικό, με την ατμόσφαιρα του ζόφου, να εξαπλώνεται, παράλληλα με την επιδημία της ευλογιάς.

Σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης του βιβλίου, ένιωθα ένα αόρατο χέρι να μου σφίγγει την καρδιά και κάθε φορά που γυρνούσα σελίδα, η καταιγιστική εξέλιξη της πλοκής με άφηνε άναυδη με τις αλλεπάλληλες ανατροπές, ενώ, δεκάδες ερωτηματικά απασχολούσαν το μυαλό μου, όπως «τι μπορεί να συμβαίνει σε αυτό το τόσο γραφικό νησί;» «γεννιούνται πραγματικά άνθρωποι με το σημάδι της τρέλας;» «ποιο θανατικό το απειλεί;»

Εντυπωσιάζει το λυρικό στοιχείο στη γραφή, ο εξαιρετικός χειρισμός της ελληνικής γλώσσας, σκιαγραφεί εύστοχα τον εσωτερικό κόσμο των ηρώων, περιγράφει την τρικυμία που δέρνει τον συναισθηματικό τους κόσμο, τις σκέψεις τους και τις αντικρουόμενες απόψεις περί δαιμόνων, την ψυχοσύνθεσή τους, με κατανοητά και απλά λόγια, που αποτυπώνονται στο χαρτί με τρόπο, που αποδεικνύει το ταλέντο της εκφραστικής δεινότητας της συγγραφέας.

Η Καπράγια είναι ένα δραματικό, ψυχολογικό θρίλερ που εστιάζει στον ψυχικά διαταραγμένο κόσμο του ανθρώπου και στην ανελέητη περιπλάνησή του για εσωτερική γαλήνη και ηρεμία.

Είναι το είδος λογοτεχνίας, που αγαπώ να διαβάζω και με μια δεύτερη ανάγνωση, να μελετώ το εύρος των νοημάτων, που κρύβονται πίσω από τους ιδιότυπους, εκφραστικούς χειρισμούς του συγγραφέα.

Προσωπικά, θα ήθελα να εκφράσω τα συγχαρητήριά μου στη συγγραφέα και να προτείνω την Καπράγια -χωρίς κανέναν ενδοιασμό- στους πανταχού αναγνώστες, που γνωρίζουν και ακολουθούν τα δικά μου αναγνωστικά πρότυπα!