Βιβλίο Λεπτές ισορροπίες
Συγγραφέας Φώτης Θαλασσινός
Κατηγορία Διηγήματα
Εκδότης Οδός Πανός
Συντάκτης-ρια Χρυσούλα Καραντζή

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

«Η αληθινή μυθολογία του Φώτη Θαλασσινού ή ένα συγκλονιστικό φανέρωμα»
της Χρυσούλας Καραντζή, Ερευνήτριας Α΄ Βαθμίδας της Ακαδημίας Αθηνών (Κέντρον Ερεύνης των Νεοελληνικών Διαλέκτων και Ιδιωμάτων)

Στη συλλογή πεζών του Φώτη Θαλασσινού παρακολουθούμε ένα συγκλονιστικό φανέρωμα του ανάγλυφου της ζωής και του έργου του. Το ανάγλυφο του προσώπου του, τις πιο σκοτεινές στιγμές, τις κραυγές απελπισίας και τις πιο φωτεινές, «αστραπές καλοσύνης και αγιότητας». Λύπες, μνήμες, διαβάσματα, «στοιχειώματα», όπως λέει ο ίδιος, άνθρωποι και αισθήσεις. Ο Φώτης Θαλασσινός γράφει αληθινά στην προσωπική μυθολογία του. Οι πόνοι, οι απορρίψεις, ο πανικός, ο θάνατος, οι ηδονές, το γράψιμο. Οι ιστορίες του Φώτη Θαλασσινού είναι γραμμένες για να ανταλλάξουν με τον αναγνώστη ψυχικά υλικά και να συσχετιστούν μαζί του με όρους ερωτικούς. Γιατί όπως λέει κι ο ίδιος: «διαβάζοντας ένα κείμενο πρέπει να υγραινόμαστε παντού». 

To σύμπαν του Φώτη Θαλασσινού περιλαμβάνει μουσικές, τραγούδια, βιβλία, συγγραφείς, ήρωες χάρτινους και κινηματογραφικούς: Πέτα με ψηλά, Οναρ, Evanescence,  Άυν Ραντ, Λάβκραφτ (Η ονειρική αναζήτηση της άγνωστης Καντάθ), Πόε, Λωτρεαμόν, Ρεμπώ, Τρακλ, Λαπαθιώτης, Νοβάλις, Λειβαδίτης, Κερουακ, Γκίνσμπεργκ (Το Ουρλιαχτό), Ζατέλλη, Σαίξπηρ (Άμλετ), Λόρδος Βύρωνας, Βιζυηνός, Φιλύρας, Δρομοκαΐτειο, Ψαλιδοχέρης (ήρωας της ομώνυμης ταινίας), Βρυκόλακας Λουί (από την ταινία «Συνέντευξη με ένα Βρυκόλακα»).

Το γράψιμο λειτουργεί ως εκτόνωση: «Η αλήθεια είναι ότι το οργίλο γράψιμο εξυπηρετεί κάποιες δικές μου ανάγκες και ίσως είναι αυτό που με εμφανίζει πράο μπροστά στους συνανθρώπους μου. Αν εκτονώνομαι μέσα από τη γραφή δεν χρειάζομαι βαλβίδες εκτόνωσης στην πραγματική μου ζωή». Η λογοτεχνία ως κραυγή: «Όλη μου η λογοτεχνία είναι ένα ουρλιαχτό, χωρίς αρχή και τέλος». Μέσω της γραφής ο συγγραφέας τακτοποιεί τον κόσμο του για να μας τον δείξει: «Πρέπει να συμμαζέψω λίγο αλλά πρέπει να ξεκινήσω από τον εαυτό μου».

Η προσωπική αλήθεια είναι το μήνυμα: «Είχαμε όλοι τις αλήθειες μας και πορευόμασταν. Όλη αυτή η ζώσα ενέργεια, πάλλον μήνυμα». 

Σύμφωνα με μια σχετικά πρόσφατη έρευνα Βέλγων επιστημόνων το συναίσθημα της λύπης διαρκεί 240 φορές περισσότερο από κάθε άλλο. «Η παρατεταμένη διάρκεια της θλίψης δίνει περισσότερο χρόνο για να σκεφτούμε καλύτερα τα πράγματα και κατανοήσουμε πλήρως ό,τι συνέβη για να το αντιμετωπίσουμε», λένε οι ερευνητές Philippe Verduyn και Saskia Lavrijsen του Πανεπιστημίου του Leuven στο Βέλγιο.

«Η λύπη μου είναι παντοτινή» γράφει ο Θαλασσινός. «Στο τέλος πάντα έμενα μόνος. Υπάρχει πάντα κάτι στο ζόφο που με ερεθίζει. Στο τέλος πάντα ένας ωκεανός από λύπη. Πέρασα πολλές μέρες μέσα στην οδύνη». 

Όσο πιο βαθιά επιδρά ένα συμβάν σε έναν άνθρωπο, τόσο περισσότερο διαρκεί το αντίστοιχο συναίσθημα. Η λύπη, ο «βασιλιάς» των συναισθημάτων, τουλάχιστον όσον αφορά τη διάρκεια, προκαλείται από σοβαρές αιτίες, όπως ένας θάνατος ή ένα ατύχημα, μια προσωπική απώλεια. 

Το βίωμα του πόνου, της απόρριψης, της απογοήτευσης είναι καθοριστικό: «Νομίζω πως ο πόνος ισιώνει τους ανθρώπους. Για να μην πω ότι ακριβώς τους κάνει ανθρώπους». «Εγώ και η πομπή των πόνων μου. Οι απορρίψεις». «Δεν έχουμε λήθη για κανέναν πόνο».

Γιατί ορισμένα συναισθήματα διαρκούν περισσότερο χρόνο από ό,τι άλλα; Τι είναι αυτό που μας στοιχειώνει; Τα «στοιχειώματα» του Φώτη Θαλασσινού είναι οι εμμονές του. Οι αναγνωστικές του αγάπες. Οι εκλεκτικές του συγγένειες. «Μνήματα περνάνε απ’ την εσώτερη όραση μου. Αυτή των αναμνήσεων».

Περπατώντας ψηλαφητά προς τους αγαπημένους τόπους και ήρωες, αναπτύσσει τις ιστορίες του ένατου βιβλίου του με άνεση και συναισθηματική ενάργεια:

«Είθε ουρανέ μου, ο αναγνώστης να γίνει ριψοκίνδυνος και πρόσκαιρα στυγνός, όσο κι αυτό εδώ το κείμενο που διαβάζει, και να μπορέσει να βρει τον απόκρημνο κι άγριο δρόμο του, χωρίς να χάσει τον προσανατολισμό του, μες σ' αυτές τις σκοτεινές και δηλητηριώδεις σελίδες που βαλτώνουνε στην ερημιά (Λωτρεαμόν)»

Ο Φώτης Θαλασσινός δεν είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει καμία από τις αναμνήσεις που τον συνέχουν («δεν θα αφήσω καμιά από τις αναμνήσεις μου»), καμία εμμονή, κανένα «στοίχειωμα». Οι «Λεπτές ισορροπίες» είναι η κιβωτός του. «Δεν έχουμε λήθη για κανέναν πόνο». Αυτό θα μπορούσε να είναι το μότο του βιβλίου ενός συγγραφέα που με τόλμη ψηλαφεί τις πληγές του για να βάλει «κείμενα-λάδι» στις πληγές των αναγνωστών του.