Βιβλίο Όσα αστέρια δεν φοβήθηκαν το ξημέρωμα
Συγγραφέας Αλέξανδρος Δαμουλιάνος
Κατηγορία Διηγήματα
Εκδότης Πνοή
Συντάκτης-ρια Τόλης Αναγνωστόπουλος

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Τέσσερις ιστορίες, τέσσερις ξεχωριστές θεματικές ενότητες. Σε όλες παραφυλάει ο φόβος, σε όλες διαφαίνεται ότι τα αστέρια θα ακολουθήσουν τη λογική πορεία, να σβήσουν, να φοβηθούν το φως της ημέρας. Ο συγγραφέας όμως επαγρυπνεί, οι πρωταγωνιστές του με δυσκολία αλλά και τόλμη προσπαθούν να μείνουν ξύπνιοι για να ανατρέψουν την ίδια τους τη μοίρα. Κρατούν άγρυπνη την ανθρωπιά τους και αγωνίζονται για το καλό παρόλο που οι παραστάσεις της ζωής τους είναι χαλασμένες και ποτισμένες με το κακό. Ο κος Δαμουλιάνος δεν πλάθει σούπερ-ήρωες αλλά Ανθρώπους με α κεφαλαίο, που πέφτουν επτά φορές και σηκώνονται οκτώ.

Η γραφή του είναι «μνημονιακή», σε πετάει στον καναπέ και δε σε αφήνει να αντιδράσεις ούτε να επαναστατήσεις. Δέχεσαι τους λογοτεχνικούς του φόρους και τις περικοπές αδιαμαρτύρητα, σε καθηλώνει και σε «τσιγκλά» μέχρι να τελειώσει το κομψοτέχνημά του παρόλο που άλλοι αναγνώστες έχουν απεμπλακεί πιο γρήγορα από τα συμφωνημένα από τους δημιουργούς των βιβλίων που διαβάζουν. Μιλάει στις ιστορίες του για πόνο, ατομική κατρακύλα και υποβάθμιση, σε ένα πολιτικό και κοινωνικό οικονομικό περιβάλλον που παρακμάζει, εξαπολύει λογοτεχνικές επιθέσεις πρωτόγνωρης βαρβαρότητας προς το κατεστημένο και τους θιασώτες του, χώνεται μέσα στους ήρωες και τους κινεί αριστοτεχνικά να πράξουν αυτό που γουστάρει και αυτό που πρέπει, που δεν είναι άλλο από το καλό. Βάζει διαρκώς ξυπνητήρια συνείδησης. Σε όλα τα διηγήματα επικρατεί η μοναξιά, αλλά οι ήρωες πασχίζουν να ξανακερδίσουν το χαμένο τους αυτοσεβασμό, τη χαμένη τους ταυτότητα και αξιοπρέπεια.

Πληγωμένοι από το οικογενειακό τους περιβάλλον αγκιστρώνονται στους συντρόφους τους ψάχνοντας την ανάκαμψη μέσω του έρωτα-λυτρωτή. Αγωνίζονται και παλεύουν πρώτα με τον ίδιο τους τον εαυτό και μετά για το γενικό καλό. Προσέξτε, οι πρωταγωνιστές όλοι αντιδρούν, συσσωρεύουν μέσα τους κακουχίες, ατυχίες και αδικίες ετών και αναγεννιούνται από τα σπλάχνα τους. Ναι πολλές φορές η ζωή είναι άδικη αλλά όπως λέει ο συγγραφέας στην κορυφαία ατάκα του βιβλίου «Είναι τόσο άδικη όσο της επιτρέπουμε εμείς».

Και όταν φτάνουν να πετύχουν την ανάκαμψη δεν παίρνουν το ρόλο του αυστηρού κριτή των πάντων γιατί «όλοι έχουν κάποιο άλλοθι και αν δεν έχουν πρέπει να το εφεύρεις εσύ». Δεν συγχωρούν αυτούς που υποβάθμισαν για χρόνια τις ζωές τους αλλά δείχνοντας ανωτερότητα τους δικαιολογούν ως «πάσχοντες από έλλειψη της κινητήριας δύναμης του κόσμου: της αγάπης». Γιατί «η αγάπη απαιτεί άριστο προσανατολισμό και δυστυχώς κάποιοι είτε γεννιούνται καταδικασμένοι στη ζωή να αποπροσανατολίζονται είτε ξεχνούν την πυξίδα τους θαμμένη στην αμμουδιά των καλοκαιριών των παιδικών τους χρόνων».

Έχοντας διαβάσει ποιήματα του κ. Δαμουλιάνου θα περίμενα να έχει «μιξάρει» ως άλλος dj στα κείμενά του λυρισμό και εντυπωσιασμό μαζί με το ρεαλισμό που τον διακρίνει ούτως ή άλλως. Και όμως η γραφή του είναι, στρωτή, απαλλαγμένη από μελοδραματικές κορόνες. Σε κάποια σημεία βέβαια ο κος Δαμουλιάνος αφήνει ελεύθερη και διάχυτη την ευαισθησία που τον χαρακτηρίζει σε όλα του τα πονήματα. Εκεί δε που το περιεχόμενο από μόνο του είναι βαρύ έρχεται να το «εξωραΐσει» με δόσεις χιούμορ που πραγματικά είναι μια από τις πολλές εκπλήξεις τούτου του βιβλίου.

Ο κος Δαμουλιάνος μας κάνει πλάκα κάνοντας βόλτα σε διάφορα είδη: από την ποίηση στο παιδικό μυθιστόρημα και από το εφηβικό μυθιστόρημα στο διήγημα δείχνοντας παντού αρκούντως εντυπωσιακός. Κάποια ψήγματα διδακτισμού που βγαίνουν στις ιστορίες του ακολουθούν τον κανόνα «τόσο-όσο». Δένουν πάντως άριστα με τις ιστορίες του και εξηγούνται από τη δύναμη της ψυχής του και του νεανικού αυθορμητισμού του.

Έχει ολόκληρο λογοτεχνικό οπλοστάσιο μέσα του που δύσκολα μπορεί να το κουλαντρίσει, θα μας γεμίσει με συγγραφικές ριπές τέτοιου βεληνεκούς που τα μικρά όρια της χώρας μας δεν θα του είναι αρκετά. Πίσω από το θεόπνευστο ταλέντο του είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως κρύβεται πολλή δουλειά και αγώνας γιατί τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν χαρίζεται.

Ο κος Δαμουλιάνος και αυτό δεν είναι υπερβολή είναι από μόνος του ένα μεγάλο αστέρι που η λάμψη του δεν επηρεάζεται από το φως της ημέρας ή το σκότος της νύκτας. Η εσωτερική του φωτεινότητα, το λογοτεχνικό του βεληνεκές και η όρεξή του για συνεχή δημιουργία είναι στοιχεία που αποτελούν τη «μαγιά» για μεγαλύτερα αριστουργήματα.

Όσο ο κος Δαμουλιάνος θα συνεχίσει να συναναστρέφεται με τους ομοίους του -τα αστέρια δηλαδή- εγώ προσωπικά θα παρακολουθώ την ανοδική του πορεία με θαυμασμό και υπερηφάνεια ως ένας απλός κριτής αλλά πραγματικός φίλος. Θεωρώ δε, ότι με ακόμα περισσότερη δουλειά και εμπειρία οποιαδήποτε μελλοντική απόπειρα κριτικής του έργου του από εμένα θα αποτελεί ιεροσυλία.