Βιβλίο Ένας από μας
Συγγραφέας Νούλη Τσαγκαράκη
Κατηγορία Διηγήματα
Εκδότης Πνοή
Συντάκτης-ρια Κωνσταντίνος Μπούρας

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

«Έτσι θα μιλούσε η ζωή αν μιλούσε!», μπορώ τώρα να ανακράξω κι εγώ διαβάζοντας το πρώτο εκδοθέν πόνημα, αλλά ποσώς πρωτόλειον, άσκηση ενσυναίσθησης και μάθημα πνευματικής ανέλιξης με αφορμή και χάρη στην περιβόητη Κρίση. Και λέω «χάρη» γιατί ο πλαστός ευδαιμονισμός κι οι επίγειοι παράδεισοι τώρα κατέρρευσαν υπό το βάρος της συμπόνοιας για όλα τα αναξιοπαθούντα ζωντανά, των ανθρώπων συμπεριλαμβανομένων.

Η Αλληλεγγύη, η ανάγκη να συνάψουμε ειρήνη με τον εαυτό μας και τα τραύματά μας, που είναι – ενίοτε – φενάκες του «εγώ» για να επιβεβαιώνει και να διαιωνίζει την ανθρωποβόρρα ύπαρξή του, η επιτακτική ανάγκη να γαληνέψουμε μέσα μας προκειμένου να επιβιώσουμε στους δυσκολότερους καιρούς που θα έρθουν, αναγκάζει κοινωνιολόγους και συγγραφείς, ευαίσθητους ανθρώπους, να βγουν «έξω» από τα «τείχη» της παραισθητικής αγωνίας για μιαν Αφθονία που δεν δύναται να συνεχιστεί, αφού ήταν ούτως ή άλλως πλαστή και εις βάρος των ευαίσθητων ισορροπιών του πλανήτη.

Η ανάγκη μας να πάμε προς τα επάνω (σε υψηλούς ορόφους πάνω πάνω από τα πλήθη) δεν συμβαδίζει πάντα με την γνήσια ανάγκη της ψυχοπνευματικής οντότητας που «άνω θρώσκει» εκ του φυσικού της. Κι αυτό το «φύσει καλός» (για κάθε άνθρωπο, όσο τέρας κι αν είναι, ή φαίνεται πως είναι – όταν τον κρίνουμε ανάλογα με τις πρόσκαιρες πράξεις του, που δεν είναι απαραιτήτως και επιλογές του, συνειδητές πάντως όχι)… αυτό το «φύσει καλός κ’ αγαθός» του ανθρωπίνου είδους υπερασπίζεται η κοινωνιολόγος κι ευαίσθητος δέκτης των αλλοτρίων προβλημάτων Νούλη Τσαγκαράκη, που σε αυτό το πρώτο δημοσιευμένο πόνημά της μας θυμίζει τον Αντώνη Σαμαράκη στο «Ζητείται Ελπίς».

Πρακτικώς, θα μπορούσε να εκληφθεί αυτό το κομψό βιβλίο ως οδηγός επιβίωσης στα χρόνια της Κρίσης, ως πολύπτυχο ψηφιδωτό ορμεφύτων που συγκρούονται με την ανώτερη πνευματική μας φύση και τη Θεία Καταγωγή μας, αφού πάντα ένα σταυρουδάκι χρυσό αχνοφέγγει μέσα από τις λάσπες των υπονόμων (ακόμα κι αν είναι κλεμμένο προδίδει τη γνήσια, την αυθεντική ανάγκη, του θύματος-θύτη, εκδικητή κι εκδικούμενου, εκδικηθέντος και αδικηθέντος… προδίδει την ανώτερη υπόσταση κάθε ανθρώπου, όσο χαμηλά κι αν τον έριξαν οι περιστάσεις).

Η ανάγκη για ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η δίψα για Δικαιοσύνη, για Ισότητα, Ελευθερία, Ευτυχία εν τέλει για όλους τους ανθρώπους, αυτό είναι το ιδεολογικό υπόβαθρο κάτω από τα καλογραμμένα αυτά ψυχοδράματα, που ως ταχυδράματα βρίσκουν κατευθείαν το στόχο τους, ξεγυμνώνουν τους ήρωες από τις ψευδαισθήσεις τους κι αναδεικνύουν το καίριο κάθε φορά.

Όσο για τον έρωτα, δεν είναι απλώς σωματική ανάγκη για το φιλί και το χάδι το επιούσιον, όπως στο διήγημα «Χαφέζ» αλλά και γενναιοδωρία ψυχής για την ευζωία τού άλλου, που τη δικαιούται κληρονομικώς, ως ανθρώπινον όν, τέκνον του ιδίου Πανάγαθου Δημιουργού.

Αυτό το καλώς κεκρυμμένο θρησκευτικό ελατήριο είναι κυρίως φιλειρηνικό κι ερωτικό, έρχεται σε κάθετη αντίθεση με κάθε είδους φτηνή ψυχανάλυση κι αυτοθυματοποίηση, καλεί τον αναγνώστη σε εγρήγορση προκειμένου να διεκδικεί τη ζωή και την αγάπη που δικαιούται, όπου κι αν ευρίσκεται, ανεξαρτήτως των περιστάσεων.

Κι η αισιοδοξία ξεχειλίζει στον ανθρώπινο τρόπο αντιμετώπισης των άτυχων οικονομικών μεταναστών, φυγάδων πολέμου, αρνητών κάθε είδους βίας, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Είναι εκπληκτική η μεταστροφή του χαζο-διώκτη των «ξένων» σε αυτόκλητο εθελοντή διασώστη τους στο αριστουργηματική διήγημα «Αλλάχου Άκμπαρ».

Όσο κι αν λειτουργούν ακόμα κάποια στερεότυπα (για λόγους αφηγηματικής οικονομίας υποθέτω) η πεζή ποίηση της Νούλης Τσαγκαράκη δείχνει μια στροφή της νεοελληνικής λογοτεχνίας προς το ουσιώδες αφήνοντας κατά μέρος ασκήσεις ύφους και μεταμοντέρνες επιδείξεις τεχνικής… Καιρός να ασκηθούμε στην ανθρωπιά μας, αν θέλουμε η Γη να συνεχίζει να μας βαστάζει και να διαιωνίσουμε το όνομά μας στην Ιστορία του μελλοντικού πολιτισμού που θα έρθει. Η Αναγέννηση θέλει δουλειά πολλή κι ο καθένας μας πρέπει να δείξει εμπράκτως ενσυναίσθηση αποφεύγοντας την αυτοδικία και τη στείρα εκδίκηση. «Η βία γεννά βία» κι η αγάπη Αγάπη. Η συμπόνοια μάς εξαιρεί από τον φαύλο κύκλο των αιωνίων αντιπάλων και μας λυτρώνει, τόσο εμάς όσο και τους απελπισμένους διώκτες μας. Γιατί κανένα πλάσμα δεν είναι περισσότερο τρομοκρατημένο από τον τρομοκράτη.

Χαιρετίζω την εμφάνιση αυτής τής νέας φωνής και περιμένω τα καλύτερα στο μέλλον.