Βιβλίο Πιάσε τ' άστρα της ζωής
Συγγραφέας Joelle Lopinot
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Καστανιώτης
Συντάκτης-ρια Γιούλη Τσακάλου

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Η συγγραφέας Ζοέλ Λοπινό είναι Γαλλίδα με ελληνικές ρίζες, ζει πολλά χρόνια στην Κρήτη και γράφει λογοτεχνία απευθείας στα Ελληνικά.

Ο Γιώργος Σεφέρης στην ευχαριστήρια ομιλία του κατά την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας του '63, είχε σοφώς ισχυριστεί πως σ' έναν κόσμο που ολοένα και στενεύει, ο καθένας μας έχει ανάγκη τους άλλους. Πρέπει να αναζητούμε τον άνθρωπο όπου και αν βρίσκεται, να μπαίνουμε στην καρδιά του και να τού επιτρέπουμε την είσοδο στη δική μας. Σωστό, αλλά όχι και εύκολο πάντα. Σκεφτείτε μονάχα αυτό: πώς γίνεται να αφουγκράζεσαι τους παλμούς των άλλων όταν ο δικός σου έχει χάσει την ικμάδα του; Πώς γίνεται να βλέπεις τον ήλιο στα πρόσωπά τους όταν το είδωλό σου φέρνει βροχή κάθε φορά που στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη; Πώς, αλήθεια, να τρέξει η ψυχή για να ξεφύγει από όσα την σκονίζουν, όταν την έχεις κατάκοιτη για χρόνια μέσα σου; Πώς στο καλό να κάνεις μιαν επανάσταση στα ξαφνικά; Εκεί που δεν το περιμένει κανείς; Εκεί που για όλους αποτελείς καμένο χαρτί;

Αν κάτι θα μας απασχολήσει με αυτό το έργο, είναι οι άνθρωποι που κερδίζουν τα προς το ζην από αυτά που παίρνουν, και τη ζωή από αυτά που δίνουν. Θα μας απασχολήσει το κυνήγι της ευτυχίας, το νόημα της ζωής, ο κόσμος που παραμερίζει για να περάσει αυτός που ξέρει πού πηγαίνει, μα και ο γραφικός χαρακτήρας του έρωτα στο ημερολόγιο της αγάπης. Θα μας απασχολήσει το χρώμα της ύπαρξης, το φως της ελπίδας, ο τόπος, ο χρόνος και οι συνθήκες κάθε αλλαγής. Αλλά πιο πολύ θα μας απασχολήσουν αυτοί που κοιτάζουν το νερόλακκο και βλέπουν πηχτή λάσπη, και εκείνοι που βλέπουν εντός του τ' άστρα να αντανακλούνται.

«Πιάσε τ' άστρα της ζωής», είναι το νέο βιβλίο της αγαπημένης μας Ζοέλ Λοπινό, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη. Η Τζόι είναι Ελληνογαλλίδα. Μια γυναίκα που ασφυκτιά σε έναν άχρωμο, άοσμο και κλινικά νεκρό γάμο. Που μετά βίας επιβιώνει σ' ένα σπίτι, όπου κανείς δεν την υπολογίζει, και ασθμαίνει σε μια Αθήνα που με κάθε ευκαιρία τής δείχνει το πιο αντιαισθητικό και αδιάφορο απ' τα πρόσωπά της. Η Τζόι θα αποφασίσει να φύγει, θα τα τινάξει όλα από πάνω της σαν στάχτες. Θα αφήσει την τακτοποιημένη της ζωή για να γυρέψει μια άλλη. Θα αφήσει το δάκρυ για να βρει το γέλιο. Μέσα από δυσκολίες και αντιστάσεις, θα αποκτήσει ψυχική δύναμη. Θα ανακαλύψει τα κρυμμένα ταλέντα της. Θα αγαπήσει με όλη της την καρδιά έναν άντρα αλλά πιο πολύ θ' αγαπήσει τον εαυτό της, και αυτή θα είναι η αρχή ενός έρωτα που επιβάλλεται να κρατήσει μια ολόκληρη ζωή. Από την πρωτεύουσα θα βρεθεί στα ανταριασμένα σπλάχνα της Κρήτης, τα Σφακιά.

Εκεί θα γνωρίσει το θεό έρωτα στα χέρια του νεαρού γιατρού Λευτέρη. Θα λύσει τον γόρδιο δεσμό της ψυχής της με υπομονή και επιμονή. Θα της δείξει πως τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την κάθε μέρα που μάς ξημερώνει.

Στα Σφακιά, όπου η φύση όχι μόνο μιμείται την τέχνη, μα αποτελεί από όλες την πιο αυθόρμητη, εκεί όπου είναι σκέτο βάλσαμο για κάθε λαβωμένη καρδιά να αγναντεύεις τη θάλασσα αγριεμένη, οι δύο αυτοί άνθρωποι θα δώσουν για να πάρουν μαθήματα ο ένας από τον άλλον. Σε μέρες πόθου και νύχτες λαγνείας, θα μάθουν ότι παράδεισος είναι το σμίξιμο των χειλιών στο φιλί της αφοσίωσης. Θα μάθουν ότι ο μόνος τρόπος να γνωρίσεις τον σύντροφό σου είναι να τον αγαπάς απελπισμένα, και πως το να αγαπάς σου δίνει θάρρος, ενώ το να αγαπιέσαι, οξυγόνο. Τι θα γίνει όμως όταν έρθουν τα δύσκολα; Όταν η αλήθεια γίνει γκρίζο χρώμα και χυθεί στον καμβά της ευτυχίας τους; Τι θα γίνει όταν θα βρεθούν σε αδιέξοδο;

Εδώ, πιστέψτε με, η γραφή της Ζοέλ Λοπινό γίνεται ένα πραγματικό υφαντό συναισθημάτων και ανατροπών. Εδώ είναι που ο έρωτας γίνεται εφευρετικότατος, και όπου υπάρχει αγάπη υπάρχουν και θαύματα. Εδώ είναι, με λίγα λόγια, που το «εγώ» και το «εσύ» γίνονται συνώνυμα, και εδώ που όταν ο δρόμος δεν υπάρχει, πρέπει πάση θυσία να τον φτιάξουμε. Θα τα καταφέρουν ο Λευτέρης και η Τζόι; Στο πλευρό τους η Σοφία και ο Μανολιός, αντικριστά τους η Αρετή και ο Δημήτρης. Θυμηθείτε πως τα ψέματα δεν αντέχουν στο χρόνο, θυμηθείτε επιπλέον πως προεκτείνει κανείς τα όριά του όταν αποφασίζει να τα ξεπεράσει, ενώ η αγάπη δεν υπάρχει μονάχα για να μας κάνει ευτυχισμένους, αλλά για να μας δείχνει τις πιο πολλές φορές πόσα μπορεί η ανθρώπινη ψυχή να αντέξει.

Η Ζοέλ Λοπινό συνθέτει ένα μυθιστόρημα όπου η αγάπη δεν είναι να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον, μα να βλέπουμε μαζί, πιασμένοι σφιχτά από το χέρι, προς την ίδια κατεύθυνση. Γράφει για τους φίλους τους αληθινούς, που έρχονται κοντά όταν όλος ο κόσμος απομακρύνεται. Γράφει για το καλό, το οποίο επιτυγχάνεται συντροφικά με τους άλλους, για τους αισιόδοξους που βλέπουν φως εκεί όπου δεν υφίσταται, και για τους απαισιόδοξους που τρέχουν για να το σβήσουν. Γράφει ένα συγκλονιστικό βιβλίο που όσο το διαβάζουμε εμείς, άλλο τόσο διαβάζει κι αυτό εμάς. Προβαίνει σε διαρκείς διαλογισμούς πάνω στα μείζονα ζητήματα της ζωής που δεν είναι άλλα από τον έρωτα, τη ζωή, τον θάνατο, την σχέση μας με τον εαυτό μας και τη σχέση μας με τον κόσμο. Και ξέρετε ποιό είναι το αποτέλεσμα, αγαπητοί μου φίλοι;

Μια ιστορία όπου σελιδοδείκτης δεν είναι παρά η αστερόσκονη της Λογοτεχνίας, και η ευτυχία ένα μυστικό. Να σας το πω; Ευτυχία είναι να νικιέσαι καμιά φορά, μα να μην υποκύπτεις. Να διατηρείς την ελευθερία σου πλάι στους άλλους ανθρώπους και να τη νοηματοδοτείς, να αφομοιώνεσαι σε μεγάλα και σπουδαία, και να θυμάσαι πως για τον κόσμο μπορεί να είσαι ένα άτομο, αλλά για ένα άτομο μπορεί να είσαι όλος του ο κόσμος.

Εύχομαι σε όλους να κοιτάζετε πού και πού στον ουρανό τις νύχτες. Εκεί βρίσκονται τα φωτεινότερα άστρα της ζωής. Και όταν πέφτουν, έχετε τις παλάμες ανοιχτές αλλά και τις καρδιές πρόθυμες για να τα υποδεχθούν!