Βιβλίο Μ' αγαπάς, μπαμπά;
Συγγραφέας Βασίλης Κουτσιαρής
Κατηγορία Παιδικό - Εφηβικό
Εκδότης Ελληνοεκδοτική
Συντάκτης-ρια Διονύσης Λεϊμονής

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Ένα τρυφερό και συνάμα «δυνατό» και «σκληρό» παραμύθι μας προσφέρει ο εκπαιδευτικός-συγγραφέας Βασίλης Κουτσιαρής, μια ιστορία που κυκλοφορεί από την Ελληνοεκδοτική, μια ιστορία αλληγορική με συμβολισμό, αγγίζοντας με τέχνη το οξύ κοινωνικό πρόβλημα της απόρριψης λόγω διαφορετικότητας, της περιθωριοποίησης όλων όσων δεν είναι ίδιοι με τους υπόλοιπους αλλά και της βίας που υπόκεινται οι πανταχού κυνηγημένοι.

Σ’ έναν δρόμο με πολλά ίδια δέντρα, ένα είναι ανόμοιο και δεν αργούν να τα βάζουν με αυτό, το διαφορετικό, το πιο «υποτονικό», το αδύναμο, που από τύχη βρέθηκε ανάμεσά τους. Κι  ένας μπαμπάς άδικος, ασκεί βία, προσπαθεί να επιφέρει ομοιομορφία στο τοπίο πληγώνοντας μια λεύκα  ανάμεσα στα κυπαρίσσια… Έτσι τίθεται παραμυθιακά και η ανάγκη αποδοχής στο ενδοοικογενειακό περιβάλλον, το παράλογο των  γονεϊκών προσδοκιών, που είναι πάνω από τις δυνατότητες των παιδιών τους αλλά και το δύσκολο θέμα της εκδίκησης, τα όριά της και η απόρριψη της ανταποδοτικότητάς της.

Ο Βασίλης Κουτσιαρής σ’ αυτήν την ιστορία διαπραγματεύεται με ευαισθησία και λογοτεχνική σοβαρότητα θέματα ακανθώδη σε μια κοινωνία, θέματα και προβλήματα που είναι δυστυχώς διακριτά στις κοινωνίες όλων των εποχών, πολλαπλασιάζοντας  με γεωμετρική πρόοδο τα θύματα μέσα στον χρόνο. Θέματα που ίσως γίνουν κατανοητά στους μικρούς αναγνώστες σε μια ηλικία που μπορούν ακόμα να αποδεχτούν, αφού οι διαφορές ίσως δεν είναι για αυτά αιτία απόρριψης αλλά αγαστής συνύπαρξης και συνεργασίας.

«Μ’ αγαπάς, μπαμπά;», μια ερώτηση που ηχεί ως παράπονο, ως κραυγή αγωνίας και απορίας όλων όσων γνωρίζουν την αμφισβήτηση και τη διάκριση από άτομα από τα οποία θα περίμεναν κατανόηση, αγάπη και  τρυφερότητα. Από άτομα που σε καμιά περίπτωση δεν θα περίμεναν από αγαπημένα πρόσωπα «κλάδεμα» και «κουτσούρεμα» των κλαδιών τους αλλά προστασία και εξασφάλιση με πολλούς τρόπους της «αειφορίας» τους.

Την ευαισθησία και την τρυφερότητα του άκακου θύματος και τη σκληρότητα του θύτη συμπληρώνει η εξαιρετική εικονογράφηση της Κατερίνας Βερούτσου, με την οποία επιτυγχάνεται η αισθητική αφομοίωση του περιεχομένου της ιστορίας εξασφαλίζοντας ένα θαυμαστό αποτέλεσμα.

Καταληκτικά το τέλος της ιστορίας έρχεται να αποζημιώσει τον αναγνώστη επιφέροντας την ηρεμία και τη βεβαιότητα στον αναγνώστη για ένα καλύτερο μέλλον, με περισσότερο νου και γνώση, με περίσσεια κατανόησης, ένα μέλλον που μπορεί να δώσει και μια αίσια κατάληξη σε ανάλογα συμβάντα της εξωκειμενικής πραγματικότητας, σαν αυτά που συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας γεμίζοντάς μας με πίκρα και αποτροπιασμό. Άλλωστε ποτέ δεν είναι αργά, σύμφωνα με τον συγγραφέα Βασίλη Κουτσιαρή, για το καλό κι η ελπίδα ένα αυτοκίνητο κάποια στιγμή να σταματήσει στην άκρη του δρόμου για να απαλύνει τον πόνο και να αποδώσει δικαιοσύνη δεν σβήνει ποτέ, γιατί αν έσβηνε, δεν θα είχαμε λόγο να γράφουμε αλλά και να ζούμε…