Βιβλίο Φως μέσα στη θύελλα
Συγγραφέας Κώστας Κρομμύδας
Κατηγορία Αστυνομικό μυθιστόρημα
Εκδότης Διόπτρα
Συντάκτης-ρια Μάγδα Παπαδημητρίου

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Από την Ουρανόεσσα, την Σαμοθράκη και την αρχαιολογία, ο Κώστας Κρομμύδας μας ταξιδεύει σε άλλα μονοπάτια. Της παλαιοντολογίας αυτή τη φορά μπλέκοντας την μετεωρολογία και την εγκληματολογία προσφέροντας ένα βιβλίο με δράση και με γνώση.

Η  παρεμβολή των πληροφοριών και των τριών επιστημών δεν κουράζουν καθόλου τον αναγνώστη αφού οι πληροφορίες είναι τόσο σωστά τοποθετημένες μέσα στο κείμενο. Ίσα-ίσα, διδάσκουν και ανοίγουν τον δρόμο να κάνει το ταξίδι και να συμμετάσχει ως συνοδοιπόρος.

Στο  φανταστικό αυτό νησί, στην Άθωρα, που από το στίγμα που δίνει ο συγγραφέας καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να βρίσκεται  κοντά στην Ικαρία, στήθηκε στο μέσο του Αιγαίου με οδηγό την έμπνευση και την φαντασία του. Έτσι στήθηκαν τα τοπία και οι ανθρώπινοι χαρακτήρες και μας οδήγησαν εκεί που επιθυμούσαν. Το κατάφερε να με ταξιδέψει παίρνοντας με από το χέρι, στο απέραντο Αιγαίο, στην μοναδική ελληνική φύση με τα χρώματα, τα βράχια της, τα βότανα της και άλλα πολλά που θα ανακαλύψετε μόνοι σας φυλλομετρώντας το νέο του βιβλίο.

Δεν ξέρω αν τελικά τους οδήγησε ή οδηγήθηκε από τους χαρακτήρες όσο το έγραφε αλλά ένα είναι σίγουρο. Ότι κράτησε ψηλά την αδρεναλίνη και δεν ήθελα να το αποχωριστώ. Άλλοτε σφίγγοντας το στομάχι για το επόμενο βήμα κι άλλοτε παρασυρμένη από τα αρώματα των εικόνων, των μυρουδιών του Αιγαίου το κατάφερε να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον.

Μια ανατρεπτική ιστορία με μυστήριο, ίντριγκες, αστυνομικό δαιμόνιο και πολλά σενάρια που περνούν από το νου των αναγνωστών. Μια ιστορία για  αναγνώστες που δεν  θέλουν να το  αφήσουν από τα χέρια τους αλλά και για αναγνώστες που θέλουν να διδάσκονται και να λαμβάνουν μηνύματα που θα τους προβληματίσουν και θα τους συγκινήσουν.

Ο Κώστας Κρομμύδας μπήκε στο ρόλο της Φωτεινής, διείσδυσε στην γυναικεία ψυχοσύνθεση βγάζοντας  στην επιφάνεια την ευαισθησία της απέναντι στους έρωτες και τις αποφάσεις της, μα συγχρόνως την μπόλιασε με τα δυναμικά αποφασιστικά στοιχεία, εκείνα που στάθηκαν ικανά να παλέψει με την φύση μα και με τους ανθρώπους.

Η άγρια δολοφονία του ιερέα μέσα στην εκκλησία, η βάρκα που ξεβράστηκε στην ακτή με πρόσφυγες ενώ ο μυστηριώδης Αζέμ, ο επενδυτής Κάρλο Λορέτο, που ενδιαφέρεται για εγκατάσταση ανεμογεννητριών στο νησί, ο ανθρωπολόγος Γκάμπριελ Μαρτίνεζ, που γνώριζε η Φωτεινή από ένα συνέδριο, χρόνια πριν, η Σοφί, που αποτραβήχτηκε στο νησί για τους δικούς της λόγους και ο παιδικός φίλος της Φωτεινής, που είναι ο αστυνόμος του νησιού, είναι οι κρίκοι της αλυσίδας που μπλέκονται και μας κρατούν σε αγωνία μέχρι την τελευταία σελίδα.

Τα μηνύματα που διαχέονται μέσω των ηρώων του, προβληματίζουν τον αναγνώστη και τον βάζουν προ των ευθυνών του στα επίκαιρα προβλήματα που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία όπως ο ρατσισμός και η προσφυγιά, ο αγώνας επιβίωσης μπροστά σε μια ενδεχόμενη φυσική η πολεμική καταστροφή.

Αμέσως σκέφτηκα πως κάτω από δύσκολες συνθήκες οι άνθρωποι ή ενώνονται ή κατασπαράσσει ο ένας τον άλλο. Και χαιρόμουν που έβλεπα να προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε με σύμπνοια το κακό που μας βρήκε.
(σελ. 230)

Θα δούμε τους εαυτούς μας στους χαρακτήρες του Κώστα Κρομμύδα. Όπως στην συμπεριφορά μας απέναντι στους πρόσφυγες που το βλέπουμε ολοκάθαρα στο πρόσωπο και ρόλο του αστυνομικού. Πόσοι από μας πιστεύουμε ότι όλοι οι πρόσφυγες είναι υπεύθυνοι για τα μύρια κακά που συμβαίνουν στην χώρα θαρρείς οι ημεδαποί είμαστε οι καλύτεροι; Κι όμως η Φωτεινή έχει αντίθετη άποψη για τους πρόσφυγες από τον φίλο της τον αστυνομικό.

Είναι εύκολο να βρούμε κάποιον να του τα φορτώσουμε όλα. Μην είσαι τόσο σίγουρος  πως ο Αζέμ έχει κάποια σχέση με τους φόνους.

Θίγεται το θέμα της θρησκείας βάζοντας τον Γκάμπριελ να λέει  ότι «Όλες προέκυψαν ουσιαστικά από τον φόβο του θανάτου και του επέκεινα. Η έννοια της ανάστασης κάνει πολλούς ανθρώπους να προσδοκούν πως θα τακτοποιήσουν όλες τις εκκρεμότητες στην παρούσα ζωή αλλά και πως θα συναντήσουν όλους τους αγαπημένους τους που έφυγαν πριν από εκείνους ή θα έρθουν μετά. Είναι πολύ καθησυχαστικό να πιστεύεις πως κάποτε θα αναστηθείς…».

Ακόμη, μου άρεσε ότι θίγει το πρόβλημα των επενδύσεων των ανεμογεννητριών και αιολικών πάρκων. Ένα μεγάλο πρόβλημα στα νησιά του Αιγαίου που θα φέρει οικολογική και τουριστική καταστροφή στην χώρα μας. Και σ’ αυτό το σημείο το βλέπω «προφητικό» το βιβλίο του. Σαν να μας τιμωρεί μια ανώτερη δύναμη γι αυτήν την αλαζονεία που μας έχει συνεπάρει. Ότι όλη αυτή η θύελλα, αυτή η καταστροφή, έγινε για να προσγειώσει τους ανθρώπους και να τους δείξει πόσο  μικροί είμαστε μπροστά της. Πώς να δαμάσουμε τον αέρα; Δεν είναι ανθρώπων δουλειά.

Κοιτάζοντας όλο αυτό τον κόσμο αναλογίστηκα για μια ακόμη φορά πόσο ασήμαντοι και μικροί είμαστε μπροστά στη φύση. Αλλά και πόσο αλαζόνες και καταστροφικοί είμαστε.

Εκτός όμως από τις όμορφες εικόνες του νησιού, υπάρχουν και οι εικόνες διάλυσης μετά την θύελλα, τόσο παραστατικές, ως κινηματογραφική ταινία.

Φύλλα δέντρων έπεφταν από τον ουρανό, σαν λαβωμένα πουλιά ανήμπορα να πετάξουν. …Πολλά σπίτια είχαν μείνει ξέσκεπα, ανυπεράσπιστα στις ριπές του αέρα, ενώ το καμπαναριό είχε γκρεμιστεί πάνω από την εκκλησία ανοίγοντας μια μεγάλη τρύπα στην οροφή…
(σελ. 262)

ενώ ο Αζέμ βλέποντας τες λέει

Κάπως έτσι είναι στην πατρίδα μου με τον πόλεμο.

Πολλή ώρα αργότερα, αφού τελείωσα το βιβλίο, δυο φράσεις είχαν στοιχειώσει στο νου μου. Από τα λόγια  της Σοφί,

Ακούγοντας τον άνεμο να ταξιδεύει τα λόγια των ανθρώπων» και «ευχαριστώντας την γη γι αυτά που προσφέρει.

Καλοτάξιδο να είναι Κώστα Κρομμύδα!