Βιβλίο Τρία άλφα, μια ήττα κι ένα ωμέγα
Συγγραφέας Κωνσταντίνος Μπούρας
Κατηγορία Ποίηση
Εκδότης Των Φίλων
Συντάκτης-ρια Σούλα Ροδοπούλου

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Τελικά, αυτό που έχω να πω είναι πως δεν υπάρχει τέλος στην πνευματική δημιουργία. Κάθε φορά ξαφνιάζομαι με όσα γράφουν οι νέοι πεζογράφοι και οι ποιητές. Είχα μελαγχολήσει κάποτε, όταν είχα διαβάσει τις απόψεις του Χάντινγκτον για το τέλος της Ιστορίας, αλλά δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Και η Ιστορία δεν τελειώνει.

Ο Κωνσταντίνος Μπούρας μ’ εντυπωσίασε με την πολυσέλιδη και πρωτότυπη ποιητική συλλογή του, την επιγραμματική και φιλοσοφημένη. Με κατέπληξε με την στέρεα και βαθειά γνώση της γλώσσας. Ευρηματικός και γλωσσοπλάστης όπως πάντα, είναι απλός και φυσικός κι αυτό μ’ αρέσει. Δεν έχει τίποτα το περιττό η γραφή του. Κυριαρχεί μέσα σου.

Οι άνθρωποι θέλουν ν’ αφήσουν ένα σπάραγμα, μια αράδα γι’ αυτό αγωνίζονται χωρίς καμιά καταπόνηση. Συχνά με απόγνωση, «ακούραστοι σαν τις μέλισσες», όπως γράφει στο ποίημά του «Πάπυρος».

«Έχουμε ανάγκη από το φιλί και το χάδι το επιούσιον». Κι αν το είχαμε θα ημέρευε η ψυχή μας. Κι όλος ο κόσμος θα είχε μια άλλη μορφή. Μορφή ειρηνική γεμάτη αγάπη για όλα τα πλάσματα. Ποιος δεν τη θέλει την αγάπη! Ποιος δεν τη λαχταρά!

Στο ποίημά του «Η Κόλαση της Κολάσεως» παρελαύνουν τα μεγάλα πνεύματα μ’ ένα τους λόγο ουσίας. Ο Σαίξπηρ έγραψε στον «Άμλετ», πως «υπάρχουν πράγματα σε γη και ουρανό που η φιλοσοφία σας δεν τα φτάνει». Κι ο Γιώργος Σεφέρης λέει: «Τι είναι θεός, τι μη θεός και τι το ανάμεσό τους;». Και οι απλοί άνθρωποι συχνά σκέφτονται έτσι. Έχω βρεθεί ανάμεσά τους κι έχω απορήσει με τη σκέψη τους. Κι εγώ ένας απλός άνθρωπος είμαι – με περισσότερη Παιδεία.

Ο Κωνσταντίνος Μπούρας έχει μια φιλοσοφική θεώρηση όλων των πραγμάτων. Μου αρέσουν οι σκέψεις του στο ποίημα «εκδίκηση», όπου γράφει: «Η καλύτερη εκδίκηση είναι η υγεία. Η καλύτερη διάκριση είναι η φιλευσπλαχνία, η πολυτιμότερη ευγένεια η του Δικαίου αίσθησις κι απαίτησις ισονομίας».

Στο ποίημα «Ανθρωπιά», στη σελίδα 71, ο ποιητής κι όσοι υπηρετούν την Τέχνη ξαναγυρίζουν στην ανθρωπιά της λευκής σελίδας. Σ’ αυτή νιώθουν ευτυχισμένοι. Με αυτή ξεφεύγουν απ’ την Κρίση. Παρηγοριούνται και ταυτόχρονα δημιουργούν. Εργάζεται ο ποιητής, ενώ βρίσκεται μεταξύ δρακόντων που φέρουν προτομές αγγέλων για κεφάλι. Όλοι έχουμε τέτοιους δράκοντες.

Κάθε του ποίημα μ’ έκανε να σκεφτώ και να προβληματιστώ. Δεν έχω το κουράγιο πλέον να γράφω σελίδες για ό,τι με συγκινεί και θαυμάζω. Η ευτυχία για τον Κωνσταντίνο Μπούρα δεν έχει να κάνει με πτυχία, με λεφτά και τίτλους. Με κινητές κι ακίνητες αξίες. Ούτε καν με την αξία που μας αποδίδουν οι άλλοι. Όχι. Αυτό έχει να κάνει με την Ελευθερία να είσαι αυτό που σκέφτεσαι και να σκέφτεσαι αυτό που είσαι. Η ευτυχία έχει πιο απλά πράγματα. Όταν σε κοιτούν δυο μάτια που φανερώνουν λατρεία για σένα, όταν παίρνεις το φιλί το επιούσιο, με δυο ποτήρια κόκκινο κρασί. Ευτυχία είναι η διάρκεια του έρωτα. Δηλαδή λίγη, γιατί ο έρωτας δεν διαρκεί για πάντα. Δεν έχει διάρκεια.

«Κάθε Σαββατοκύριακο ακούω τον παλιατζή, που αγοράζει τα πάντα, και τα παλιά σώματα». Τον Μπούρα τον εμπνέει αυτή η επιθυμία της αγοράς και γράφει το ποίημα «Παλιά Σώματα» (σελ. 79). Πολλοί, για να μην πω οι περισσότεροι, νιώθουν παραιτημένοι, απελπισμένοι, και λόγω Κρίσης, απ’ όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή όμορφη, όπως είναι το χάδι, το φιλί, η στοργή και ο γήινος έρωτας, οι ουσιαστικές σχέσεις.

Όλα τον προβληματίζουν, όπως κάθε ποιητή γνήσιο, που μπαίνει στην ουσία των πραγμάτων, που ενίοτε τον μελαγχολούν, όταν δεν λειτουργούν, γιατί η κρίση τα έχει μαράνει. Την παρομοιάζει με το φοβερό δικέφαλο φίδι.

Ο Κωνσταντίνος Μπούρας είναι και γερός μαθηματικός, αφού έβγαλε και το Πολυτεχνείο. Μ’ έκανε να γελάσω και να προβληματιστώ με το ποίημα «Αριθμητική του έρωτα» (σελ. 80). Το ένα λεπτό του έρωτα που είναι πραγματικό, γίνεται μια στιγμή ατέλειωτη, μια αιωνιότητα λέω εγώ.

Η ποίησή του είναι γεμάτη συνταρακτικές εικόνες. Εάν αναφερθώ σε κάθε του ποίημα θα πρέπει να γράψω σελίδες, αλλά δεν έχω το κουράγιο. Στη σελ. 80 στο ποίημα «Διδασκαλία πέμπτη» παρατηρώ πως παρουσιάζει μια δυνατή εικόνα: η ανύψωση του βεληνεκούς της κλίμακος δεν έχει αστέρια, μόνο χέρια κολασμένων δυσθεώρητα. Η ποίησή του ταιριάζει με τις σκέψεις των αρχαίων φιλοσόφων, που εκφράζονταν ποιητικά, όταν φιλοσοφούσαν κι έτσι παρουσίαζαν τις ιστορίες τους και τα υψηλά διανοήματά τους.

Στη σελίδα 88 «Το αυτί του Βαν Γκογκ» μ’ έκανε να θαυμάσω τη στέρεα γνώση του κι ευρυμάθεια στο χώρο της Τέχνης και Λογοτεχνίας. Τώρα της δικής μας. Αλλού, της παγκόσμιας. Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που διαβάζουν κι επεξεργάζονται τα κείμενα που περνούν απ’ τα μάτια τους. Σ’ όλη αυτή τη μακριά ζωή μου, έχω γνωρίσει λογοτέχνες, όχι μόνο μέσ’ απ’ τα γραπτά τους αλλά και προσωπικά. Στις επιτροπές βραβείων όπου μετέχω, βλέπω μία άγνοια επάνω στην ποίηση και στον πεζό λόγο γενικά. Για τη δική μας και την ξένη πεζογραφία. Δεν συζητάω για δασκάλους και καθηγητές! Συχνά θλίβομαι. Όταν όμως ανακαλύπτω ανθρώπους με μια ευρύτητα γνώσεων, που είναι κτήμα τους, ενθουσιάζομαι. Είναι δάσκαλοι σοφίας για μένα. Ομορφιάς.

Το ποίημα «Ονομαστική εορτή» είναι γεμάτο ευχές. Πολλές τις λέμε όλοι κάθε χρόνο. Ο Κωνσταντίνος δεν μπορεί να μην αναφερθεί και σε κάτι απ’ την αρχαιότητα. Εμείς ζητάμε να μας δώσει ο θεός, όσα μπορούμε ν’ αντέξουμε κι όχι συμφορές που μας ξεπερνούν. Οι αρχαίοι ζητούσαν απ’ τον Αγοραίο Δία ό,τι εκείνος νόμιζε ότι έπρεπε στην γήινη ευδαιμονία τους.

Πολύ ειρωνικός γίνεται στο ποίημά του «Ανδριάντας Υστεροφημίας». Τον ποιητή δεν τον ενδιαφέρει η υστεροφημία, όταν έχει ζήσει μια πλήρη ζωή, πριν το θάνατο. Όταν γεύτηκε προθανάτιες εμπειρίες με τα μάτια ανοιχτά. Την αλμύρα να χαϊδεύει το δέρμα, το κακοφορμισμένο από τα φιλιά.

Στη σελίδα 110 «Η Κρίση». Με λίγους επιγραμματικούς στίχους δίνει μ’ ενάργεια όλη την κατάσταση που ζούμε ως χώρα και ως Έλληνες. Αν και λυπάται και θυμώνει, δεν θα ήθελε να ζει σ’ άλλη χώρα. Παθιασμένος με την πατρίδα του.

Όλα τα ποιήματά του έχουν ουσία. Παλμό και βαθύτατες σκέψεις, που οπωσδήποτε σε κατακυριεύουν. Αν ασχοληθώ με το καθένα ξεχωριστά, θα γεμίσω σελίδες και δεν έχω αυτό το κουράγιο.

Στην σελίδα 120 βρίσκεται το ποίημα «Το τρυγόνι και ο φόβος». Γράφει σ’ αυτό πως: «Πολλές φορές σμίγουμε με τους άλλους, από υποταγή, από γλείψιμο για ίδιον όφελος, να γίνουμε αρεστοί, να μας αγαπήσουν, τρομάρα μας!». Διαβάζοντας τους στίχους έρχονται εικόνες όχι μόνον από άλλες εποχές, αλλά και από τη δική μας. Αρκετοί, που είναι μέτριοι, έχουν αναγάγει σε επιστήμη την προσέγγιση ατόμων που πιστεύουν πως είναι ικανοί να τους αναδείξουν. Έτσι συχνά βλέπουμε να ξεχωρίζουν οι μετριότητες. Βέβαια αυτοί, στις επόμενες δεκαετίες θα εξαφανιστούν. Θα σβήσουν πριν κλείσει ο αιώνας τους.

«Δειλινό Λεοντίδες». Ολιγόστιχο ποίημα, που αρχίζει με ωραία εικόνα, ενός συννεφιασμένου δειλινού. Μ’ αρέσει η παρομοίωση: «τα χρώματα του δειλινού, όμορφα, ζεστά, σαν κάρβουνα στο τζάκι, που πάει να σβήσει». Δεν σταματάει εκεί, γιατί σκέφτεται πως ο ήλιος κάποτε θα μας ρουφήξει και θα διακτινισθούμε σε περιοχές του σύμπαντος περισσότερο φωτεινές, όμως, όπου εγκατασταθούμε εύχεται να μην πλήξουμε και δημιουργήσουμε μια κατάσταση όπως στη γη (σελ. 143).

Δε νομίζω πως χρειάζεται να γράψω περισσότερα. Ήδη έχετε καταλάβει πως έχετε μπροστά σας ένα γνήσιο ποιητή που το μυαλό του ακτινοβολεί.