Βιβλίο Η λιτάνευση του ιχθύος
Συγγραφέας Κατίνα Βλάχου
Κατηγορία Διηγήματα
Εκδότης Φιλύρα
Συντάκτης-ρια Διονύσης Λεϊμονής

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Βγαίνουν τα ψάρια σε λιτανεία; Και γιατί ιχθύς κι όχι ψάρι; Κι αν μια λιτάνευση είναι τόσο σημαντική, γιατί μπαίνει στο τέλος κι όχι στην αρχή της σειράς των διηγημάτων που μας παραδίδει η συγγραφέας;

Είναι άραγε για εκείνη το πιο σημαντικό ή απλώς η αφορμή για να γράψει και τα υπόλοιπα; Ποιος ο συνδετικός τους κρίκος; Τι συνδέει αυτά τα διηγήματα ή μήπως δεν υπάρχει τίποτε τέτοιο;

Τα περισσότερα από αυτά έχουν δημοσιευτεί παλαιότερα σε έντυπα ή διαδικτυακά περιοδικά (Νέα Εστία,Πόρφυρας,Το καταφύγιο, Fractal, One-story, Microstory) ή σε άλλες συλλογές διηγημάτων.

Κάποια άλλα είναι καινούρια, όπως «Η ιστορία φιλαλήθους», «Το δαχτυλίδι», «Η ανάσα της καμπάνας», κ.α.

Το μέγεθος τους ποικίλλει από  λίγες (Το «Μεταφράζοντας την επιθυμία», 3 σελίδες) έως πολλές («Η ιστορία φιλαλήθους», 30 σελίδες).

Τα θέματα επίσης είναι πολλά και διαφορετικά: το ερωτικό πάθος, η παραίτηση από τη ζωή καθώς τα χρόνια περνούν, η απώλεια αγαπημένων προσώπων, το κυνήγι της επαγγελματικής επιτυχίας, κ.α.

Όμως η γλώσσα της Κατίνας παραμένει πάντα η ίδια. Μεστή, τρυφερή, βαθιά ποιητική ακόμα κι όταν γράφει πεζά κείμενα. Αρνείται να γράψει σε αυστηρά πεζό ύφος. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ερωτικό κείμενο από το μήνυμα που στέλνει ένας ερωτευμένος νέος στην κοπέλα που ποθεί με πρόσχημα μία μετάφραση, «Η γλώσσα είναι γένους θηλυκού, όπως εσύ, που είσαι κατ’ εξοχήν θηλυκό και μάλιστα εξαίσιο», της εκμυστηρεύεται.

Κι όταν έρχεται η ώρα να μιλήσει για πράγματα που πονάνε -όπως η ανάπτυξη του πολιτισμού, του  τουρισμού και τα επακόλουθά τους, χρησιμοποιεί αλληγορίες, όπως εκείνη για τη νήσο του Τώρα και τη ζωή των ανθρώπων πριν και μετά την ανακάλυψη του νησιού από τον υπόλοιπο πλανήτη.

Οι πολιτικές αποφάσεις, η χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών, η ανάγκη για σωστή χρήση της γλώσσας, υποδείξεις για αλλαγή συμπεριφοράς, ώστε να διορθωθούν λάθη του παρελθόντος διατρέχουν την αποστασία των γραμμάτων αλλά και τα περισσότερα, νομίζω, διηγήματα της συλλογής.

Τελικά η λιτάνευση του ιχθύος που αποσκοπεί; Στον εορτασμό μιας σημαντικής επετείου ή στην προσπάθεια υπέρβασης του πένθους μέσα από κάτι τόσο απλό και καθημερινό, όπως είναι το φαγητό;

Αν έχει κάτι καταφέρει η συγγραφέας, είναι να έχει αποκτήσει το δικό της αναγνωρίσιμο ύφος. Είναι αδύνατον να διαβάσει κανείς κείμενά της και να μην αναγνωρίσει μέσα σε αυτά την Κατίνα Βλάχου. Την Κατίνα των ψίθυρων στους τοίχους, των Νημάτων, του πετάγματος του γλάρου…

Ο ίδιος ψιθυριστός τόνος, οι λέξεις που αποπνέουν αγιόκλημα και γιασεμί, η ίδια γλώσσα που χρησιμοποίησε ο Όμηρος, ο Παπαδιαμάντης, ο Σεφέρης… Μια γλώσσα βαθιά ελληνική, λιτή, χωρίς περιττά στολίδια.

Ένα βιβλίο που σίγουρα είναι για σκεπτόμενους αναγνώστες κι όχι για απλή κατανάλωση.