Βιβλίο Σκούρο γκρι, σχεδόν μαύρο
Συγγραφέας Ελένη Γιαννακάκη
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Πικραμένος
Συντάκτης-ρια Αναστασία Δημακοπούλου

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

"Σιχαίνομαι τα γερασμένα χέρια. Τα χέρια πιο πολύ από άλλα μέρη του σώματος. Φυσικά και το πρόσωπο, δε λέω, το δέρμα του προσώπου, του λαιμού κυρίως, ναι, του λαιμού, που έτσι, με την παραμικρή κίνηση, στρίβει και μαζεύεται σαν να 'χει ξεκολλήσει απ' το κρέας και τα κόκαλα. Αλλά με τα χέρια είναι αλλιώς. Γιατί τα χέρια είναι κάτι σαν... πώς να το πω;, σαν... σαν τις κεραίες, σαν γέφυρες είναι που σε φέρνουνε πιο κοντά με όλα γύρω σου, ανθρώπους και πράγματα. Να, τα χέρια σ' αγγίζουνε, σε χαιρετούν, σ' αγκαλιάζουν, σε χαϊδεύουνε ή και σε δέρνουν. Τα χέρια σού μιλούνε ακόμη κι όταν το στόμα είναι κλειστό"
(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Διαβάζοντας το παραπάνω οπισθόφυλλο και έχοντας γονείς πλήρεις ημερών, στιγμή δεν σκέφθηκα να το αφήσω από τα χέρια μου. Το διάβασα σε μερικές μόνο ώρες.

Πρόκειται για ένα βιβλίο-σφηνάκι 200 σελ. περίπου.

Πρωταγωνίστριά του και κεντρικό πρόσωπο του βιβλίου είναι μία 70χρονη, η οποία πασχίζει να ξορκίσει τους δαίμονες που την κατατρέχουν, αφού ταλαιπωρείται από πάρκινσον και βρίσκεται στα πρόθυρα της άνοιας, σε πρώιμο στάδιο ακόμα.

Έντονα συναισθήματα διαπερνούν κάθε ρανίδα του σώματός μας, καθώς η γηραιά ηρωίδα μας αναπολεί με μεγάλη νοσταλγία, τις αναμνήσεις μιας ζωής έντονης, μιλάει για πάθη, εκφράζει την δυσαρέσκειά της απέναντι στην κοινή αντίληψη, ότι το γήρας παραγκωνίζεται, ενώ αντίθετα, εξυμνούνται τα νιάτα.

Από την άλλη, απελπισμένα, ζητάει συγνώμη από την γηραιά μητέρα της για την δική της απρεπή συμπεριφορά απέναντί της, οι ενοχές την πνίγουν, προσπαθεί να εξιλεωθεί, ακόμη και εκείνη την ύστατη στιγμή, που νιώθει τόσο κοντά της την ανάσα του θανάτου.

Ανατρέχει στα πρόσωπα που σημάδεψαν την ζωή της, προβληματίζεται με την συμπεριφορά τους, εκφράζει το παράπονό της, ζητώντας εξηγήσεις από τους γύρω της, (νοσοκόμες, γιατρούς, τα παιδιά της) γιατί, ενώ απολάμβανε την θαλπωρή του σπιτικού της, βρίσκεται άθελά της (αδυνατεί να θυμηθεί εάν συναίνεσε σ΄ αυτήν την απόφαση) παραμελημένη από τους δικούς της ανθρώπους, ξεχασμένη σ΄ έναν οίκο ευγηρίας, βυθισμένη στις σκέψεις της, στην θλίψη και την απογοήτευση που της προκαλεί η συναίσθηση ότι πλησιάζει ο θάνατος.

Είναι κοινώς αποδεκτό, ότι τα γηρατειά είναι ένα φαινόμενο, που τείνει να γίνει υπαρξιακό και κοινωνικό πρόβλημα στην σημερινή εποχή. Και όταν σε αυτό προστίθεται και η κοινωνική και πολιτική αναλγησία, τότε το πρόβλημα γιγαντώνεται.

Άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές με την σοφία τους και τις όμορφες, διδακτικές ιστορίες τους, στην καλύτερη των περιπτώσεων, βρίσκονται παρατημένοι σε κάποιο ίδρυμα ευγηρίας ή σε κάποιο γηροκομείο, το οποίο πολλές φορές, καλείται ν΄ αναπληρώσει την αγάπη και την στοργή των δικών τους ανθρώπων.

Άνθρωποι γερασμένοι, στερούνται αξιοπρέπειας γιατί είναι αρκετές εκείνες οι φορές, που αντιμετωπίζονται ως απόβλητα, ως παρίες ακόμα και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

Με τις σωματικές τους δυνάμεις να τους εγκαταλείπουν σταδιακά, χωρίς πλέον να μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν και έχοντας την ανάγκη του ευρύτερου συγγενικού τους περιβάλλοντος, τους παρατηρούμε να κάθονται αμίλητοι, με βλέμμα άψυχο και απλανές, κενό, σα να τους μαγνητίζει κάτι, που μόνο εκείνοι μπορεί να δουν.

Το μυθιστόρημα «Σκούρο γκρι, σχεδόν μαύρο» της σύγχρονης λογοτέχνιδας Ελένης Γιαννακάκη, είναι μία εκ βαθέως κατάθεση ψυχής μιας γερόντισσας, που, καθώς αισθάνεται πολύ κοντά την αύρα του θανάτου, εξασθενημένη και ανήμπορη από την χρόνια αρρώστια, την βλέπουμε σε μια επίμονη και απελπισμένη πάλη με τον εαυτό της, σ΄ ένα φλας-μπακ της έως τώρα ζωή της…

Ο χειμαρρώδης λόγος της, αποδεικνύει και την συγγραφική δεινότητα της συγγραφέας, γιατί δεν αρκεί μόνο, να πλησιάσεις συγγραφικά ένα κοινωνικό πρόβλημα, θα πρέπει φυσικά και να το αναδείξεις, σαγηνεύοντας τον αναγνώστη.