Βιβλίο Όταν ξέρεις ν' αγαπάς
Συγγραφέας Γιώτα Παπαδημακοπούλου
Κατηγορία Αισθηματικό μυθιστόρημα
Εκδότης Μάτι
Συντάκτης-ρια Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα, την αγάπη... αλλά και τον ανθρώπινο αγώνα για ζωή και αξιοπρέπεια... το μυθιστόρημα της Γιώτας Παπαδημακοπούλου.

Θα σας μεταφέρω λίγα λόγια για την ιστορία «πατώντας» στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Η Ιόλη, το βασικό πρόσωπο της ιστορίας, σπουδάζει στη Νομική σχολή της Αθήνας. Ακολουθεί τα χνάρια του πετυχημένου πατέρα της, ο οποίος είναι γνωστός μεγαλοδικηγόρος της πρωτεύουσας. Συνεσταλμένη, αλλά και παθιασμένη ταυτόχρονα, ονειρεύεται τη μέρα που θα αρχίσει να ασκεί το επάγγελμα – λειτούργημα που αγαπά όσο τίποτε άλλο, δίχως να στοχεύει στο χρήμα ή στην αναγνώριση. Και μια μέρα, ενώ βρίσκεται στην σχολή της, το βλέμμα της κοπέλας θα μαγνητίσει ένας μυστηριώδης άνδρας. Δίχως να μπορεί να εξηγήσει το πως και το γιατί, λειτουργεί εμμονικά, σκεπτόμενη συνεχώς το μελαγχολικό του βλέμμα. Η Ιόλη δε θα αργήσει να ανακαλύψει ότι ο νεαρός αυτός λέγεται Στέφανος, και ύστερα από δική της πρωτοβουλία, οι δύο νέοι πολύ σύντομα θα έρθουν κοντά. Και σε αυτό το σημείο αρχίζει ο τιτάνιος αγώνας της Ιόλης. Αγώνας με τον εαυτό της και με τους άλλους... Αγώνας με φίλους, γονείς και κοινωνικό περίγυρο!

Κι αν τα παραπάνω σας φαίνονται πως γειτνιάζουν με τη ροζ λογοτεχνία... κάνετε λάθος!

Και συνεχίζω...

Ο Στέφανος – ο εμμονικός έρωτας της Ιόλης - βασανίζεται υπερβολικά από τους προσωπικούς του δαίμονες και ένα μεγάλο μυστικό, το οποίο ξέρει πως δε θα μπορεί να τής το κρατήσει κρυφό για πάντα. Ένα μυστικό που δε θα τους επέτρεπε να μείνουν μαζί αφού μια τέτοια σχέση αποτελεί ταμπού. Κι όμως η Ιόλη αποφασίζει να ακολουθήσει τη καρδιά της και να διεκδικήσει το δικαίωμά της να είναι μαζί του, με αποτέλεσμα οι δυο τους να χαράξουν τελικά μια κοινή πορεία. Μια γλυκιά πορεία που θα τους οδηγήσει σε αλλεπάλληλους αγώνες, ώστε να αποκτήσουν όλα εκείνα που ο κοινωνικός περίγυρος, τα στερεότυπα και οι νόμοι ενός κράτους που βαλτώνει πιστεύουν πως δεν αξίζουν να έχουν. Γιατί, όταν ξέρεις να αγαπάς τις επιλογές σου, ξέρεις να δίνεσαι, να θυσιάζεσαι και να παλεύεις ενάντια σε όλους και σε όλα...

Να μιλήσω πρώτα για τον έρωτα... που κυριαρχεί στις σελίδες του βιβλίου αυτού. Έρωτας παθιασμένος, εμμονικός, βασανιστικός, απόλυτος. Σκέπτομαι, προβληματίζομαι περί έρωτος... και καταλήγω στο να απορώ!

Ίσως έτσι να είναι τελικά ο πραγματικός έρωτας.

Ποιος είναι άραγε ο ορισμός του πραγματικού έρωτα; Έρωτας που σπάει με τα στήθη του τα φράγματα και ξέρει να συγχωρεί... είναι αδιαμφισβήτητα ένας πραγματικός έρωτας.

Κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν το περιθώριο και αυτό είναι απόλυτα σεβαστό! Κάποιους άλλους τους τοποθετούν... τους τοποθετούμε στο περιθώριο. Γιατί; Μα δεν είναι σαν κι εμάς! Επέλεξαν όμως να είναι διαφορετικοί; Να ζουν διαφορετικά; Να προσέχουν την κάθε τους κίνηση και να φοβούνται για το αύριο περισσότερο από εμάς; Κανείς δε νοιάζεται για τις συνθήκες... οι περισσότεροι από εμάς κρίνουμε αυστηρά τα πάντα και τους πάντες... και μόνο εκ του αποτελέσματος, αρνούμενοι να μπούμε έστω και για λίγο μέσα στα κοστούμια και στα φουστάνια του προκάτ περιθωρίου.

Δεν είναι στις προθέσεις μου να αναλύσω τον κοινωνικό κονφορμισμό της εποχής μας ούτε φυσικά να μιλήσω για την αγελαία συμπεριφορά μια ετερόφωτης κοινωνίας. Της κοινωνίας της μάσκας και του υποκριτικού χαμόγελου, των ανθρώπων που ζυγίζουν το συμφέρον τους σε ζυγαριές ακριβείας. Και να το ήθελα δεν είμαι ειδικός... Προσπαθώ να προσεγγίσω τα πράγματα ανθρώπινα, ακούω το διαφορετικό που προσφέρει το συγκεκριμένο μυθιστόρημα να μου κραυγάζει από τη γωνία, να ζητά τη βοήθεια μου, να μου προσφέρει το χέρι του... κι εγώ τι κάνω;

Ο προβληματισμός μέγας...

Τα προσωπικά συναισθήματα κατασκηνώνουν προς το παρόν έξω από τα δωμάτια της προσωπικής μου συνείδησης. Θέλω κι εγώ το χρόνο μου... για να αφομοιώσω την ουσία του μύθου της συγγραφέως.

Κάλλιστα θα μπορούσε να μην είναι μύθος...

Η συγγραφέας Γιώτα Παπαδημακοπούλου αγάπησε με πάθος εμμονικό το διαφορετικό κι αυτό φαίνεται μέσα στις σελίδες του συγκινητικού βιβλίου της. Η ηρωίδα της παλεύει για να μη χάσει την αξιοπρέπεια, τα ιδανικά και τα πιστεύω της. Και το πιο σημαντικό ίσως... όλων! Δεν αποποιείται ούτε τις ώρες της απόλυτης μοναξιάς τα συναισθήματά της. Θέλει να ζήσει αυτό που της προστάζει η ψυχή της, πολεμά με νύχια και με δόντια τις όποιες αντιξοότητες, αγωνίζεται ενάντια σε όλους – ακόμα και στο ελληνικό σύστημα δικαιοσύνης - για να υποστηρίξει τις επιλογές της.

Να ζήσει με τον άνθρωπο που επιλέγει...
Να προχωρήσει τη ζωή της με τους ανθρώπους που επιλέγει!

Δεν είναι αυτονόητο;

Μάλλον στην σημερινή κοινωνία – μαζί με τα τόσα άλλα – χάθηκε και το αυτονόητο. Μια κοινωνία ολόκληρη παρόλο που θεωρητικά αποδέχεται τους ανθρώπους που έχουν τον ιό του... - μερικοί αποφεύγουν να πουν και το όνομά του - στην ουσία δεν τους αποδέχεται. Μια κοινωνία φοβική... θιασώτης της σαλαμοποίησης. Το «φαίνεσθαι» και το «είναι» για μια ακόμα φορά κάνει την εμφάνισή του μπροστά σε ένα αρρωστημένο και προβληματικό προσκήνιο.

Η γλώσσα της συγγραφέως απλή και όχι απλοϊκή, η πλοκή ενδιαφέρουσα και όχι καταιγιστική, η δράση φυσιολογική και όχι... εντυπωσιακή. Το μυθιστόρημα της Γιώτας Παπαδημακοπούλου κινείται στα ανθρώπινα, αναπνέει από τα ανθρώπινα, στηρίζεται στις ανθρώπινες σχέσεις, υμνεί τη φιλία και τον έρωτα, κατοικεί στα χωράφια του ανθρωπισμού, λειτουργεί θεραπευτικά για τις ψυχές εκείνες που ξέχασαν... πως είναι να αισθάνεσαι.

Το ήθος των ηρώων της διαφορετικό. Υπάρχουν και η κακοί... Η σκληράδα και η απολυτότητα των χαρακτήρων τους τσακίζει τους ίδιους και τους ανθρώπους που αγαπούν. Πατεράδες που έχουν για χρόνια να ανταμώσουν με τα παιδιά τους, τύποι εκδικητικοί, σχέσεις συμφέροντος... Και στο τέλος του έργου έρχεται η λύτρωση!

Έτσι πρέπει να συμβαίνει σε κάθε μυθιστόρημα...

Να πω μπράβο στη συγγραφέα για την επιλογή του θέματός της, για τον ρεαλισμό της αφήγησής της, για τον ρομαντισμό των ηρώων της και για την οπτική γωνία της παρουσίασης – καταγραφής ενός τόσο δύσκολου θέματος.

Οι περισσότεροι αναγνώστες θέλουν... και επιλέγουν να διαβάζουν ευχάριστα αναγνώσματα. Υποστηρίζουν πως τους αρέσει αυτό που διαβάζουν να ξεπερνά την καθημερινότητά τους, να τους χαλαρώνει και να τους κάνει να ξεχνούν την κουραστική τους ρουτίνα.

Τους συνιστώ να διαβάσουν μια διαφορετική ιστορία αγάπης, να συγκινηθούν, να κλάψουν, να θυμώσουν, να λυπηθούν, να λυτρωθούν!

Τους καλώ να αγαπήσουν πρώτα τον εαυτό τους και μετά όλους τους άλλους!

Η Ιόλη της Γιώτας αγαπούσε πολύ τον εαυτό της...