Βιβλίο Au revoir
Συγγραφέας Βασίλης Αναστασίου
Κατηγορία Αστυνομικό μυθιστόρημα
Εκδότης Τόπος
Συντάκτης-ρια Ευδοκία Φανερωμένου

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Δεν ανήκω στους αναγνώστες που διαβάζουν αστυνομικά μυθιστορήματα. Γι αυτό, και όταν κράτησα στα χέρια μου το βιβλίο του Βασίλη Αναστασίου, το έκανα, ομολογώ, με μία συστολή. Και ήρθε πολύ γρήγορα, σχεδόν από την πρώτη σελίδα, το ίδιο το  βιβλίο να μου την αναιρέσει. Ο αιφνιδιαστικός τρόπος  με τον οποίο ξεκινά η ιστορία, κατάφερε από την πρώτη στιγμή να με παρασύρει σε μια αναγνωστική διαδρομή με αμείωτο ενδιαφέρον ως το τέλος. Μια διαδρομή περιπέτεια, με όμορφες στάσεις και σταθμούς, μια διαδρομή άκρως ενδιαφέρουσα, μέχρι τέλους.

Το ασφαλές, προσωπικό μου κριτήριο για να κατατάξω ένα βιβλίο στα αγαπημένα μου, είναι το συναίσθημα που σφραγίζει την τελευταία σελίδα. Αυτό που στέκεται κορωνίδα στην τελευταία τελεία. Μου έχει τύχει, κι ας μη φανεί υπερβολή, να θυμώσω με την τελεία που έχει σφραγίσει το τέλος μυθιστορήματος. Ή απλώς να φύγω. Για το επόμενο. Η τελεία του Au Revoir υπήρξε για μένα τελεία επιμηκυμένη. Έμεινα στο  τυπογραφικό της αποτύπωμα  με τη γλυκιά αίσθηση  του τέλους ενός όμορφου ταξιδιού. Και με τη σκέψη να αρνείται για αρκετή ώρα να επαναπατριστεί στις συνθήκες του περιβάλλοντός μου.

Και αποφάσισα. Το Au Revoir του Βασίλη Αναστασίου δεν είναι ένα ακόμη αστυνομικό μυθιστόρημα Noir.

Είναι ένα βιβλίο με εντελώς ιδιότυπη ταυτότητα. Ένα βιβλίο με προσωπικότητα. Ένα βιβλίο σαν αρχαίο συμπόσιο… που φιλοξενεί μια συνομιλία τεχνών με σύγχρονη ματιά. Στα ανάκλιντρα αυτού του ιδιότυπου συμποσίου, ο  Βασίλης Αναστασίου καθίζει τη λογοτεχνία, τη μουσική, τον κινηματογράφο, την πολιτική με έναν τέτοιο τρόπο που εκείνες αβίαστα και  σίγουρα όχι στοχευμένα, αλλά αυθόρμητα, υπηρετούν τη σύγχρονη οπτική που αναδύεται στη λογοτεχνία των  ημερών μας: τη νέα κειμενικότητα. Την υπερολογοτεχνία. Γιατί πραγματικά, το Au Revoir είναι πολυτροπικό. Η ιστορία που υφαίνεται με μεγάλη μαεστρία, χωρίς ερωτηματικά, κενά, πλατειασμούς, ξηλώνεται εύκολα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης. Ο αναγνώστης όχι μόνο δε βρίσκει κόμπους στην ύφανση, αλλά δοκιμάζει την ευχάριστη έκπληξη του αιφνιδιασμού,  του στοχασμού, της πρόσληψης εικόνων κινηματογραφικών, της μουσικής παιδείας. Άρα, βγαίνει πολλαπλά κερδισμένος, όταν φτάνει στην άκρη του νήματος, στο τέλος της ιστορίας.

Η ιστορία που αφηγείται ο Βασίλης Αναστασίου μπορεί να διαβαστεί σε πολλά επίπεδα και για αυτό αφορά σίγουρα όλες τις αποχρώσεις του αναγνωστικού κοινού. Εκείνους που ενδιαφέρονται κυρίως για την πλοκή και την εξέλιξη. Τους πιο ρομαντικούς, που αναζητούν το συναίσθημα, την επιστροφή στην αθωότητα. Τους μεγαλύτερους. Που ταξιδεύουν όμορφα με τις μουσικές, τις ταινίες, την αισθητική ομορφιά που έφερε το χθες στο σήμερα. Τους νεότερους. Που ψάχνουν  το στίγμα της εποχής τους. Εκείνους που αναζητούν μια πιο ουσιαστική ματιά στα πράγματα…Αυτό που καταφέρνει τελικά ο συγγραφέας είναι να γεμίσει το πανέρι  της σκέψης με λογής καρπούς, όχι όμως ατάκτως ερριμμένους, αλλά τοποθετημένους σε αρμονικές  αναλογίες και δόσεις βιταμινών γνώσης.

Η αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο, γρήγορη και αποκαλυπτική, διακόπτεται με τεχνικές που εκπλήσσουν για έναν συγγραφέα που δίνει το πρώτο του έργο. Αναδρομές, εκτόνωση της αγωνίας με χιούμορ, επιβραδύνσεις ή κινηματογραφικά travelling που ζωντανεύουν με ενάργεια το εκάστοτε περιβάλλον, λεπτοδουλεμένες ειρωνείες, σαρκασμός, ρομαντισμός και ρεαλισμός. Αυτό όμως κυρίως που εντυπωσιάζει είναι η πολιτική σκέψη ενός νέου ανθρώπου, που παρατηρεί, ανακαλύπτει, επιχειρηματολογεί, διατυπώνει κρίσεις.

Ο Αναστασίου, αν και πολύ νέος, φαίνεται να γνωρίζει καλά την ανατομία της ιστορίας και της κοινωνίας  κάτω από το φόρεμα της πολιτικής. Και παρόλο που οι διαπιστώσεις του φαίνονται με μια πρώτη ματιά  απαισιόδοξες, στην ουσία από το βιβλίο προκύπτει μια σφριγηλή, νέα σαν κι εκείνον, αισιοδοξία για το αύριο. Ο Βασίλης Αναστασίου δε γυρίζει το βλέμμα στην ασχήμια. Ούτε την εξωραΐζει, ώστε να προκύψει ένα όμορφο παραμύθι για τον αναγνώστη.  Αυτό που καταφέρνει είναι να  αποδελτιώνει τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας που τον έφερε στο σήμερα, την αποσάθρωση, τη διαφορά, το χάος και να καταθέτει την αυθεντική εμπειρία ενός υποκειμένου που σκέπτεται, εισπράττει, γεννά άποψη και την καταθέτει. Η  στωική παρατηρητικότητά του  είναι γόνιμη γη, ενώ η όποια θλίψη λειτουργεί ως γρανάζι αλλαγής, μαγιά για να ζυμωθεί ένα αξιοπρεπές αύριο. Η διαπίστωση των «κακώς κειμένων» δε λειτουργεί  στη συνείδηση του αναγνώστη ως παραίτηση, αλλά  ως προϋπόθεση αλλαγής.

Όσον αφορά στους ήρωες του μυθιστορήματος και κυρίως στον πρωταγωνιστή του, εκείνοι φαίνονται να χαράζουν τις προσωπικές τους πορείες με τα κόστη και τα οφέλη τους. Τύποι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, εξεζητημένοι ή πιο "γήινοι" έρχονται ο καθένας με τις επιλογές τους, κάτι να μας ψιθυρίσουν ή ακόμη και να μας προτείνουν.

Όλα τα παραπάνω σηματοδοτούνται με έναν παιγνιώδη τρόπο από ιντερμέδια εικόνων και από σφήνες μουσικές, ή …στατιστικές, που δημιουργούν ακριβώς τη στιγμή που πρέπει μια υποβλητική ατμόσφαιρα, που συχνά φλερτάρει και με τον υπερρεαλισμό. Η μυθοπλασία του βιβλίου  φαίνεται να αναπνέει μουσικά, έχει συνείδηση κινηματογραφική και ματιά φωτογραφική, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που εντοπίζει την  ομορφιά  μες στην ασχήμια και την κρατά στην παλάμη για να τη διασώσει και να την προβάλλει.

Ο συγγραφέας, το βιβλίο, οι αναγνώστες. Ο μύθος: όχημα για το ταξίδι. Η επίγευση του ταξιδιού; Μα αυτή είναι που μένει. Και σίγουρα το βιβλίο του Βασίλη Αναστασίου, είναι από εκείνα που σε φτάνουν με σεβασμό και σε αποβιβάζουν όμορφα  στον τελικό προορισμό, κλείνοντάς σου το μάτι: “Au Revoir”…