Βιβλίο Το απολεσθέν διαβατήριο του Ζέμπλαντ
Συγγραφέας Τέτα Μακρή
Κατηγορία Μυθιστόρημα εποχής
Εκδότης Σαιξπηρικόν
Συντάκτης-ρια Μάνος Κοντολέων

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Μέσα της δεκαετίας του ’90 επρόκειτο να κυκλοφορήσει σε μια νέα έκδοση και σε νέο εκδοτικό οίκο ένα μυθιστόρημα μου γραμμένο από τις αρχές του ’80.

Με την Άννα Πατάκη συζητούμε το εξώφυλλο της νέας έκδοσης κι εγώ θυμάμαι μια αφίσα που είχα πάρει από μια γκαλερί του Κολωνακίου- Ένας νέος άντρας, κοιτά πίσω από ένα μισάνοιχτο παράθυρο νεοκλασικού οικήματος. Με κάθετη φορά γραμμένο το όνομα του καλλιτέχνη: ΜΑΚΡΗ.

Δε θυμόμουνα μήτε πότε είχα πάρει τη συγκεκριμένη αφίσα, μήτε αν είχα επισκεφθεί την έκθεση στην οποία η αφίσα αναφερότανε.

Μα το έργο μου άρεσε πάρα πολύ. Είχα κρατήσει αυτήν την τυπωμένη του απεικόνιση και καθώς μιλούσαμε για το νέο εξώφυλλο του μυθιστορήματός μου «Τα φώτα!, είπε», πρότεινα να χρησιμοποιήσουμε αυτήν τη ανδρική μορφή – θα μπορούσε να ήταν το πορτραίτο του ήρωα μου.

Δεν ήταν δύσκολο για την Άννα Πατάκη να βρει ότι το επώνυμο ΜΑΚΡΗ συνοδευότανε από το όνομα Τέτα κι έτσι ζητήσαμε από την ζωγράφο να μας δώσει την άδεια να χρησιμοποιήσουμε τον πίνακά της.

Το εξώφυλλο αυτού του βιβλίου μου ιδιαιτέρως το αγάπησα –δεν ήταν μόνο που μου θύμιζε πολύ τον ήρωά μου, ήταν γιατί πολύ μου άρεσε και η τεχνοτροπία της ζωγράφου. Μετά περάσανε τα χρόνια, άλλα μυθιστορήματα, άλλα εξώφυλλα. Και δεν είμαι από εκείνους που παρακολουθούν το τι παρουσιάζουν οι σύγχρονοι εικαστικοί μας. Αλλά μερικά πράγματα δεν τα ξεχνάς. Θα έλεγα πως με κάποιον ιδιότυπο τρόπο σε έχουν σημαδέψει.

Κι έτσι όταν, αυτόν τον Ιούλιο του 2015, εκεί στον Άγιο Λαυρέντιο του Πηλίου όπου συνηθίζω να περνώ τα καλοκαίρια μου, πήρα με μια καλή φίλη να μιλάμε για τα βιβλία που έχουμε διαβάσει, ξαφνιάστηκα καθώς την άκουσα να μου λέει πως μόλις είχε τελειώσει ένα βιβλίο της ζωγράφου Τέτας Μακρή. Ξαφνιάστηκα ευχάριστα. Όπως όταν μαθαίνεις πως παλιός και αγαπητός σου γνώριμος ήρθε να κατοικήσει στη γειτονιά σου. Και σχεδιάζεις άμεσα να τον επισκεφθείς.

Ζήτησα, λοιπόν, από τη φίλη να μου δανείσει το βιβλίο.

Και μέσα στο μουντό καλοκαίρι του 2015, ήρθε να κουρνιάσει η αισιοδοξία που με συντρόφευε πριν από 20 τόσο χρόνια –ένα νέος άντρας που κοιτά στοχαστικά πίσω από ένα παράθυρο νεοκλασικής οικοδομής.

Λοιπόν…

Λοιπόν, για μια ακόμα φορά η Τέτα Μακρή με μάγεψε. Κι αυτή τη φορά με την Τέχνη του Λόγου.

«Το απολεσθέν διαβατήριο του Ζέμπαλντ» ο ασυνήθιστος τίτλος του βιβλίου.

Ο Μαξ Ζέμπαλντ (1944-2001) είχε γερμανική καταγωγή και μέσα στην δεκαετία του ’90 ξάφνιασε το παγκόσμιο κοινό καθώς άρχισε να δημοσιεύει μια σειρά βιβλίων όπου ο στοχασμός συμπορεύεται με τη φιλοσοφία, η ποίηση με την πολιτική ενδοσκόπηση. Πολιτικός εν τέλει διανοούμενος, βρίσκει το 2001 ξαφνικό θάνατο σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ήταν μόνο 57 ετών.

Στα κείμενά του (όλα έχουν κυκλοφορήσει από την Άγρα) αναζητά τρόπους προβολής της ευθύνης όσων βύθισαν την Ευρώπη στον τρόμο του Β Παγκόσμιου Πολέμου. Και η αναζήτησή του έχει ένα βαθύ στοχασμό. Γίνεται ταξίδι σε τόπους και πλησίασμα ανθρώπων. Από ένα σημείο και μετά γίνεται αναστοχασμός που μπορεί ο καθένας μας να τον δανειστεί και να αναζητήσει πλέον κι αυτός την ευθύνη για το πώς πορεύτηκε στη δική του ζωή, να ψάξει να βρει το δικό του χαμένο διαβατήριο.

Αυτό ακριβώς κάνει και η Τέτα Μακρή. Ξεκινά από τη συγκίνηση της γραφής του Ζέμπαλντ και παίρνει την απόφαση να ακολουθήσει τις δικές του διαδρομές όχι μόνο μέσα στις σελίδες που είχε γράψει, αλλά και σε πολλές από τις πόλεις της Ευρώπης που είχε εκείνος επισκεφθεί.

Ακολουθεί τα βήματα του Ζέμπαλντ και αναζητά το δικό της διαβατήριο.

Ούτε μια στιγμή δεν αφήνει το χέρι του δασκάλου της. Ούτε μια φορά δεν αποχωρίζεται τις σκέψεις, τις ματιές, τις φράσεις του. Αλλά την ίδια στιγμή καταφέρνει να μιλήσει με απόλυτη αυτοδυναμία, να φανερώσει τις δικές της πορείες ζωής και σκέψεων. Να ανασύρει τις σκέψεις άλλων δημιουργών, να θυμηθεί άλλων καλλιτεχνών στάσεις και θέσεις.