Βιβλίο Δυο φορές εγώ
Συγγραφέας Ελένη Δραμητινού
Κατηγορία Ιστορικό μυθιστόρημα
Εκδότης ΑΛΔΕ
Συντάκτης-ρια Διονύσης Λεϊμονής

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Μετά το πρώτο της μυθιστόρημα «Γκιουζέλ Ανθή» επίσης από τις εκδόσεις Αλδε, η Ελένη Δραμητινού κυκλοφορεί το δεύτερο μυθιστόρημά της «Δυο φορές εγώ», ένα μυθιστόρημα που η συγγραφέας αφιερώνει στη μνήμη του πατέρα της Γιώργη, στον  αδερφό της Μάνθο και στον γιο της Γιάννη. Για μένα είναι η εξερεύνηση ενός τόσο μικρού κόσμου, όπως ο άνθρωπινος,  συμφωνώντας απόλυτα με τη λακωνική φράση του Δημόκριτου.

Αξίζει επίσης να αναφέρω, νομίζω ότι το εξώφυλλο του βιβλίου επιμελήθηκε ο Δημήτρης Κλάγκος από τον πίνακα του αδερφού της Ματθαίου Δραμητινού. Η Ελένη Δραμητινού μας έχει δώσει «πρόγευση» της συγγραφικής της δραστηριότητας δημοσιεύοντας διηγήματά της σε εφημερίδες (Θεσσαλία, αναγνώστης Πελοποννήσου) και περιοδικά. Έχει διακριθεί επίσης για το διήγημά της "Σ' αγαπάω πολύ" από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. Το διήγημά της «Αβύδου 75, ΄Ανω Ιλίσια» έχει επιλεγεί από τις εκδόσεις Πατάκη στο πλαίσιο του διαγωνισμού HOTEL Παπαδιαμάντης για την έκδοση του βιβλίου «Το άγγιγμα του Σκιαθίτη».

«Δυο φορές εγώ»,  ένα ιστορικό ψυχογράφημα, που αξίζει κανείς να διαβάσει. Η υπόθεση  του εκτυλίσσεται σε τρία χρονικά επίπεδα. Στο σήμερα, στα χρόνια του πολέμου του 1912 έως τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και πιο πίσω, στην εποχή της μινωικής Κρήτης.  «Δυο φορές εγώ», ένα μυθιστόρημα που μυρίζει Κρήτη, την ιδιαίτερη πατρίδα της δημιουργού, ένα μυθιστόρημα που κρένει φυσικά κι αβίαστα, κάτι που επιτυγχάνεται με τη χρήση λέξεων και ιδιωματισμών του νησιού της, με τις οποίες διανθίζει τον συγγραφικό της λόγο αναδεικνύοντας τις ιδιαιτερότητες, τις καλές και κακές στιγμές της κρητικής καθημερινότητας και ζωής.

Το μυθιστόρημα αφηγείται τη ζωή δυο φίλων, την πορεία ζωής τους μάλλον, μέσα στον χρόνο με φόντο κρίσιμα ιστορικά γεγονότα της ελληνικής ιστορίας όπως οι βαλκανικοί πόλεμοι, η Μικρασιατική καταστροφή, η προσφυγιά. Γιωργής και Δημήτρης, δυο φίλοι , συμπολεμιστές και εν τέλει γείτονες, ο ένας ντόπιος, ο άλλος πρόσφυγας, συναντιούνται από ένα τυχαίο γεγονός, έτσι όπως η Μοίρα μπορεί να δέσει τη ζωή δυο μέχρι πρότινος αγνώστων ανθρώπων. Ο Γιωργής σώζει τον Δημήτρη  κι η μοίρα τα φέρνει έτσι που ο Δημήτρης να παντρευτεί σύγκαιρα μια από τις δίδυμες αδερφές του σωτήρα του, τη Ζαμπία, ένας γάμος λύτρωση από ενοχές του παρελθόντος, καθώς ο ήρωας δεν αποδείχτηκε ήρωας στη ζωή του στα πύρινα χρόνια του πολέμου κι αυτό του βαραίνει την ψυχή.

΄Ετσι παντρεύεται τη Ζαμπία, που μοιάζει τόσο πολύ με την Ελένη, ώστε όλοι να μπερδεύονται κι όλα να μπερδεύονται στο μυαλό των ίδιων και των γύρω τους με τούτα τα αλλιώτικα θηλυκά. Δυο θηλυκά που είναι σαν να προήλθαν από τη διχοτόμηση ενός και μόνου θηλυκού, σαν ένα ξίφος να έσχισε στα δύο ένα σώμα και μια ψυχή, μια ύπαρξη διχοτομημένη σε δυο ετερόκλητα όμοια υποκείμενα. Η Ελένη κι η Ζαμπία, η Ζαμπία και η Ελένη παίζουν με τούτη τη διαβολική ομοιότητα, αρέσκονται να παίζουν ένα παιχνίδι που κάποτε ξεπερνά τα όρια της λογικής. Μπερδεύουν και μπερδεύονται, συγχέονται και συγχέουν, μοιράζονται τον ίδιο πόθο για τον Δημήτρη, έναν άντρα που νοερά διεκδικούν κι οι δύο, έναν άντρα που πασχίζει να τις ξεχωρίσει, ψάχνοντας με λύσσα ποια θέλει, πότε και γιατί.

Μα με το πέρασμα του χρόνου και καθώς το ζευγάρι δεν αποκτάει παιδί, και μάλιστα αρσενικό να συνεχιστεί η γενιά, η ομοζυγωτική ιδιομορφία δίνει τη λύση του μοιράσματος του παιδιού της Ελένης που απέκτησε απ΄ τον γάμο της με έναν βοσκό. Το παιχνίδι περιπλέκεται διατρέχοντας τις γενιές.  Τίθεται έτσι μυθιστορηματικά στο βιβλίο αυτό το μέγα θέμα του διχασμού του εγώ, της συνύπαρξης ετερόκλητων στοιχείων μέσα μας, η συνειδητοποίηση των οποίων πολλές φορές μας βασανίζει, μας πονά. Από την άλλη στο μυθιστόρημα σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η Φλουρή, η γυναίκα σύμβολο της ωραιότητας, η σύγχρονη Ελένη του Ομήρου, η ομορφιά της ζωής, η δύναμη που κάνει το κακό να σιωπά, να κατευνάζεται. Δυο όψεις έχει η ζωή και προκειμένου να τις διαχειριστεί ο άνθρωπος έναν μόνο έχει εφεύρει από αρχαιοτάτων χρόνων ως σήμερα, να ζητήσει συγνώμη, να λυτρωθεί αναβαπτιζόμενος κι αυτό εκπροσωπεί η κόρη του Δημήτρη,  η Αριάδνη.

Αυτή θα ξετυλίξει τον μίτο μέσα στο λαβύρινθο της ανθρώπινης ψυχής διεκδικώντας επάξια την έξοδο στο φως της γνώσης.  Το μυθιστόρημα ακολουθώντας την αυθεντικότητα των μυθιστορημάτων που διαδραματίζονται στην ύπαιθρο, με ήρωες τους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας ηχεί στον αναγνώστη σαν ένα κελαρυστό ποιητικό πεζογράφημα με δυνατές περιγραφές τόπων και ανθρώπων, ενώ πολύ συχνά η συγγραφέας καταφεύγει σε μια τεχνική που αγαπά κι είναι αυτή της εσωτερικής καταβύθισης στα έγκατα της ψυχής διαχέοντας μια καλώς νοούμενη φιλοσοφία, μια αναζήτηση του είναι, του ανθρώπου, του κόσμου, μια αναζήτηση που μας κάνει όλους συνεχιστές της ξεφεύγοντας έτσι εξαιτίας της εσωτερικότητας της γραφής της Ελένης Δραμητινού από τα ρηχά μυθιστορήματα εξιστόρησης μιας ή πολλαπλών ανθρώπινων ιστοριών.

Στο μυθιστόρημα ο λυρισμός είναι διάχυτος, η εξοικείωση της δημιουργού με την ποιητική γλώσσα εμφανής, όσο κι η ανάγκη να προβληματίσει και να προβληματιστεί χωρίς όμως το μυθιστόρημα να αφαιρεί από όλους όσους το διαβάζουμε την τέρψη της ανάγνωσης.

Η Ελένη Δραμητινού γράφει από καρδιάς ιστορίες ζωής που αφορούν όλους μας, δεν καταγράφει μόνο μια περιπέτεια των ηρώων, τολμά να αναρωτηθεί κι η λογοτεχνική ιστορία είναι η αφορμή να υπηρετήσει έναν σκοπό, αυτόν της αναζήτησης του καλύτερου εαυτού μας, ενός εαυτού που θα προκύψει με προσπάθεια και αγώνα ατενίζοντας θαρραλέα τα μέσα μας. Η γραφή της έχει έναν πιο απώτερο στόχο, να ενεργοποιήσει στον αναγνώστη τον μαγικό μηχανισμό μεταγνώσης αφήνοντας ένα στίγμα στην ψυχή του σαν τα ίχνη που πρέπει να αφήνει στην άμμο ένα αξιόλογο πέρασμα, ώστε ακολουθώντας τα κανείς κάποτε να ανακαλύψει κάτι, να προσανατολιστεί, να μη χαθεί στον χρόνο.